« أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»
آیه ۲۸ سوره مبارکه #رعد
منظور از « ذکر» لفظ #ظاهری آن نیست بلکه ذکری است که #یقین ذاکر را نسبت به #خداوند ، #افزون نماید بطوریکه به وعد(پاداش) و وعید(مجازات) خداوند #مطمئن باشد پس تا زمانیکه این حالت در ذاکر ایجاد نشده باشد ، ذکر او ، ذکر حقیقی نبوده و مقدس نمیباشد.
کسانی که با یاد خدا آرام میگیرند و مشمول این آیۀ ، أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» میباشندکه: بسوی خداوند بازگشته و #مطیع فرامین وی شده اند.
بطوریکه در آیۀ 29 میفرماید: «الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ طُوبى لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآبٍ»كسانى كه ايمان آوردند و عملهاى شايسته كردند، #خوشى و مسرّت، زندگى پاكيزه، #بهشت برين و درخت #طوبى از آن آنهاست و بازگشتى #نيك دارند.
یعنی: خداوند بازگشت آنان را( انابه کنندگان و بازگشت کنندگان را) بسوی خودش را نیکو میسازد.
#اطمینان قلبی یعنی اینکه : انسان، #روح خود را #پاک و بی آلایش از گناه ساخته و تنها به #خداوند #تکیه نماید و به غیر خداوند به کسی دیگر اطمینان و تکیه نمیکند.
https://eitaa.com/az_o_bego