🔴 #خلاف_گویی های برجامی
#قسمت_هفتم
🔺 طرح مسئله:
- بنابر مدعای اعضای گروه مذاکره کننده، آیا براستی مذاکرات منتهی به برجام و متن این توافق، براساس «بی اعتمادی» به آمریکا انجام و نگاشته شده است؟
(برای نمونه بنگرید به سخنان جناب وزیر امور خارجه در برنامه ی تلویزیونی "نگاه یک" - ۲۲ مهر ۹۶)
❇️ به منظور واکاوی این مدعای بزرگ برجامی، چند عرصه ی درون متنی را با یکدیگر به نظاره می نشینیم تا با تأمل و تعمق در آن ها بتوانیم میزان صحت یا سقم مدعای مذکور را بسنجیم.
⬅️ مؤلفه های برنامه ی هسته ای ایران:
براساس بند نخست از متن توافق ژنو (توافق ژنو، توافق مادر بوده و دو توافق لوزان و برجام بر پایه و اساس آن نگاشته شده اند)، مذاکره کنندگان کشورمان پذیرفته اند که مؤلفه ها و ابعاد فعالیت های هسته ای ایران تماما می بایست با طرف های مقابل (در رأس آن ها آمریکا) به توافق برسد، وگرنه ایران نمی تواند برنامه ی غنی سازی داشته باشد (a mutually defined enrichment programme). به عبارت دیگر، من بعد پیش فرض آن است که ایران هیچ حقی برای داشتن برنامه ی هسته ای ندارد، مگر آن میزان که با طرف مقابل به توافق و تفاهم برسد. بنابرین، گفتمان و امیال طرف مقابل به طور رسمی مورد اصالت و اعتماد قرار می گیرد. این بدان معناست که از جانب مذاکره کنندگان ایران، اعتماد لازم در این زمینه به طرف آمریکایی برای اعطای سهم کافی به کشورمان وجود داشته است.
⬅️ وجود عبارات مبهم و تفسیرپذیر:
توافقی که مدعی حل یک منازعه ی طولانی است، قاعدتا نباید حاوی عباراتی باشد که می تواند منشأ مناقشات جدید گردد. این یکی از بدیهی ترین ویژگی های یک توافق عادی و معمولی است. برجام از این حیث، به هیچ وجه نمره ی قابل قبولی دریافت نکرده است، به طوری که دست کم در ۳۰ مورد، تعابیر مبهم و مشکک در متن به وضوح دیده می شود که عملا راه را برای تفاسیر یک جانبه و تحمیل مطالبات زیاده خواهانه از سوی غربی ها هموار می کند. از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:
nature - programme - exclusively peaceful -encouraging - concerns - full implementation - successful implementation - as appropriate - if appropriate - appropriate action - national laws - facilitate
⬅️ سازوکار حل اختلافات
سازوکار تعبیه شده در برجام برای حل اختلافات، بلاشک در طول تاریخ بشریت نه کم نظیر، بلکه «بی نظیر» است؛ "مکانیزم ماشه". براساس بند ۳۷ از این توافق، در صورت نقض صریح برجام از سوی آمریکا، حتی اگر ایران قصد شکایت و پیگیری آن را داشته باشد، پس از دوره ای معین، به جای آمریکا، این «ایران» است که مجازات خواهد شد، و این در حالی است که ایران کماکان باید به تعهدات خود عمل نماید!! به بیان روشن تر، ایران هیچ اهرم حقوقی ای به منظور اِعمال فشار به طرف های مقابل برای انجام تعهداتشان در اختیار ندارد و صرفا ناچار است به متعهد بودن آمریکا و اروپا به مُفاد برجام امیدوار باشد، اعتماد کند و دست به دعا بردارد!
🔰 اختتامیه
حسن ختام این قسمت از سلسله یادداشت های خلاف گویی های برجامی، جملاتی است از جناب ظریف که از معمای اعتماد یا عدم اعتماد گروه مذاکره کننده به آمریکا پرده بر می دارد. در حالی که جان کری وزیر خارجه ی اسبق آمریکا صریحا بی اعتمادی کامل خود را نسبت به ایران ابراز می کند (او می گوید: Its not about trust. verify, verify, verify)، جناب آقای وزیر خارجه این چنین به امضا کننده ی سند حمله ی اتمی به ایران (اوباما) ادای احترام کرده و قول وی را محترم می شمارد:
آقای ظریف در ۲۹ شهریور ۹۳ در مصاحبه با خبرنگار شبکه PBS آمریکا اظهار می کند: «ما محدودیت هایی را که پرزیدنت اوباما برای وادار کردن کنگره به لغو تحریم ها با آن مواجه است درک می کنیم و همانطور که ما نمی پذیریم آن ها از ما امری غیرممکن را بخواهند، ما هم از آن ها نمی خواهیم که اقدامی غیرممکن انجام دهند. ما در امور داخلی آمریکا دخالت نمی کنیم، اگر اوباما به ما قول می دهد که کاری بکند، ما آن را می پذیریم و به قولش احترام می گذاریم». (خبرگزاری ایرنا - کد خبر: ۸۱۳۲۳۰۷۶)
@abarshagerd ✍️
✅ با #بدون_سانسور متفاوت بیاندیشید 👇
http://eitaa.com/joinchat/404946944Ceab6f2b794
🔴 #خلاف_گویی های برجامی
#قسمت_هفتم
🔺 طرح مسئله:
- بنابر مدعای اعضای گروه مذاکره کننده، آیا براستی مذاکرات منتهی به برجام و متن این توافق، براساس «بی اعتمادی» به آمریکا انجام و نگاشته شده است؟
(برای نمونه بنگرید به سخنان جناب وزیر امور خارجه در برنامه ی تلویزیونی "نگاه یک" - ۲۲ مهر ۹۶)
❇️ به منظور واکاوی این مدعای بزرگ برجامی، چند عرصه ی درون متنی را با یکدیگر به نظاره می نشینیم تا با تأمل و تعمق در آن ها بتوانیم میزان صحت یا سقم مدعای مذکور را بسنجیم.
⬅️ مؤلفه های برنامه ی هسته ای ایران:
براساس بند نخست از متن توافق ژنو (توافق ژنو، توافق مادر بوده و دو توافق لوزان و برجام بر پایه و اساس آن نگاشته شده اند)، مذاکره کنندگان کشورمان پذیرفته اند که مؤلفه ها و ابعاد فعالیت های هسته ای ایران تماما می بایست با طرف های مقابل (در رأس آن ها آمریکا) به توافق برسد، وگرنه ایران نمی تواند برنامه ی غنی سازی داشته باشد (a mutually defined enrichment programme). به عبارت دیگر، من بعد پیش فرض آن است که ایران هیچ حقی برای داشتن برنامه ی هسته ای ندارد، مگر آن میزان که با طرف مقابل به توافق و تفاهم برسد. بنابرین، گفتمان و امیال طرف مقابل به طور رسمی مورد اصالت و اعتماد قرار می گیرد. این بدان معناست که از جانب مذاکره کنندگان ایران، اعتماد لازم در این زمینه به طرف آمریکایی برای اعطای سهم کافی به کشورمان وجود داشته است.
⬅️ وجود عبارات مبهم و تفسیرپذیر:
توافقی که مدعی حل یک منازعه ی طولانی است، قاعدتا نباید حاوی عباراتی باشد که می تواند منشأ مناقشات جدید گردد. این یکی از بدیهی ترین ویژگی های یک توافق عادی و معمولی است. برجام از این حیث، به هیچ وجه نمره ی قابل قبولی دریافت نکرده است، به طوری که دست کم در ۳۰ مورد، تعابیر مبهم و مشکک در متن به وضوح دیده می شود که عملا راه را برای تفاسیر یک جانبه و تحمیل مطالبات زیاده خواهانه از سوی غربی ها هموار می کند. از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:
nature - programme - exclusively peaceful -encouraging - concerns - full implementation - successful implementation - as appropriate - if appropriate - appropriate action - national laws - facilitate
⬅️ سازوکار حل اختلافات
سازوکار تعبیه شده در برجام برای حل اختلافات، بلاشک در طول تاریخ بشریت نه کم نظیر، بلکه «بی نظیر» است؛ "مکانیزم ماشه". براساس بند ۳۷ از این توافق، در صورت نقض صریح برجام از سوی آمریکا، حتی اگر ایران قصد شکایت و پیگیری آن را داشته باشد، پس از دوره ای معین، به جای آمریکا، این «ایران» است که مجازات خواهد شد، و این در حالی است که ایران کماکان باید به تعهدات خود عمل نماید!! به بیان روشن تر، ایران هیچ اهرم حقوقی ای به منظور اِعمال فشار به طرف های مقابل برای انجام تعهداتشان در اختیار ندارد و صرفا ناچار است به متعهد بودن آمریکا و اروپا به مُفاد برجام امیدوار باشد، اعتماد کند و دست به دعا بردارد!
🔰 اختتامیه
حسن ختام این قسمت از سلسله یادداشت های خلاف گویی های برجامی، جملاتی است از جناب ظریف که از معمای اعتماد یا عدم اعتماد گروه مذاکره کننده به آمریکا پرده بر می دارد. در حالی که جان کری وزیر خارجه ی اسبق آمریکا صریحا بی اعتمادی کامل خود را نسبت به ایران ابراز می کند (او می گوید: Its not about trust. verify, verify, verify)، جناب آقای وزیر خارجه این چنین به امضا کننده ی سند حمله ی اتمی به ایران (اوباما) ادای احترام کرده و قول وی را محترم می شمارد:
آقای ظریف در ۲۹ شهریور ۹۳ در مصاحبه با خبرنگار شبکه PBS آمریکا اظهار می کند: «ما محدودیت هایی را که پرزیدنت اوباما برای وادار کردن کنگره به لغو تحریم ها با آن مواجه است درک می کنیم و همانطور که ما نمی پذیریم آن ها از ما امری غیرممکن را بخواهند، ما هم از آن ها نمی خواهیم که اقدامی غیرممکن انجام دهند. ما در امور داخلی آمریکا دخالت نمی کنیم، اگر اوباما به ما قول می دهد که کاری بکند، ما آن را می پذیریم و به قولش احترام می گذاریم». (خبرگزاری ایرنا - کد خبر: ۸۱۳۲۳۰۷۶)
@abarshagerd ✍️
✅ با #بدون_سانسور متفاوت بیاندیشید 👇
http://eitaa.com/joinchat/404946944Ceab6f2b794