بسم الله به مناسبت سالروز وفات حضرت #زینب بنت علی علیهما السلام حضرت زینب خطاب به یزید فرمودند: 📢«...أَ ظَنَنْتَ يَا يَزِيدُ حَيْثُ أَخَذْتَ عَلَيْنَا أَقْطَارَ الْأَرْضِ وَ آفَاقَ السَّمَاءِ فَأَصْبَحْنَا نُسَاقُ كَمَا تُسَاقُ الْأُسَارَى أَنَّ بِنَا عَلَى اللَّهِ هَوَاناً وَ بِكَ عَلَيْهِ كَرَامَة؟!...» ای یزید گمان میکنی حالا که پهنه‌ی زمین و آفاق آسمان را از ما گرفته‌ای و ما مانند اسیران [به این سو و آن سو] کشیده می‌شویم در پیشگاه الاهی ما خوار می‌شویم و تو سربلند می‌شوی؟! 📝حضرت زینب سلام الله علیها و همراهانش در چنگ یزید اسیر شده بودند. یزید و کسانی که در بزم او حاضر بودند منتظر عجز و لابه و التماس زنانه حضرت زینب سلام الله علیها بودند اما ایشان در این جمله (که فقط بخشی از خطابه ایشان است) با دو عنصر زبانی تاثیرگذار، موازنه را بر هم زدند: 1️⃣اولا با یک #استفهام اثرگذار (...أَ ظَنَنْتَ يَا يَزِيدُ ...أَنَّ بِنَا عَلَى اللَّهِ هَوَاناً وَ بِكَ عَلَيْهِ كَرَامَة؟!...) به یزید فرمودند که اوضاع برعکس است و ما به خواری نیفتاده‌ایم بلکه این خود تو هستی که به خواری افتاده‌ای! 2️⃣ثانیا از کسی که در دست دشمن اسیر است انتظار می‌رود خودش را اسیر بنامد اما حضرت زینب سلام الله علیها در همین جمله نمی‌فرماید ما را اسیر کرده‌اید و به این سو و آن سو می‌برید، بلکه می‌فرماید: «ما مانند اسیران به این سو به آن سو کشانده می‌شویم» تعبیر «مانند اسیران» نشانه این است که حضرت در مواجهه با یزید اسیر بودن خود را به رسمیت نمی‌شناسند. 🔹این عناصر زبانی روح زخمی کودکان و زنانی که همراه حضرت بودند را درمان و روحیه یزید و بزم‌نشینان او را ویران می‌کرد. کاربست هنرمندانه و قهرمانانه #کاف_تشبیه در جمله‌ی «نُسَاقُ كَمَا تُسَاقُ الْأُسَارَى» آن هم از سوی کسی که ظاهرا اسیر دست دشمن شده است شمشیر برنده‌ای بود که به رزمِ بزم یزید رفت. 🔸 چنین سخن قهرمانانه‌ای جز از زبان دختر علی علیه‌السلام نمی‌جوشد. 🌹🌹ما به این بانو افتخار می‌کنیم.🌹🌹 #مناسبتی، شماره16 @banahjolbalaghe

بسم الله 🔵جهاد تبیینِ امیرالمؤمنین علیه السلام أَيَّ دَارٍ بَعْدَ دَارِكُمْ تَمْنَعُونَ وَ مَعَ أَيِّ إِمَامٍ بَعْدِي تُقَاتِلُون‏؟ #خطبه_29 بعد از [از دست دادن] سرزمینتان از کدام سرزمین دفاع میکنید؟ و بعد از من به همراه کدام رهبر [با دشمنانتان] خواهید جنگید؟! ✍️شهر کوفه از شهرهای پس از فتوحات بود که اسلامِ منهای عترت با اکتفا به ظاهر قرآن، را زیر نظر خلیفه دوم از ابوموسی اشعری آموخته بودند. طرفداران ولایت علی علیه السلام در کوفه زیاد نبودند. مردم کوفه آنقدر با قرآن انس داشتند که خلیفه دوم درباره قرآن‌خوانی آنها گفته بود: «لهم دویٌّ کدویّ النحل: صوت قرآن در خانه‌هایشان مانند صدای زنبور در لانه است» امیرالمؤمنین علیه السلام وقتی می‌خواست این مردم را از ناهمراهی و سست‌عنصری نهی کند، در این جهاد تبیین، از #استفهام_توبیخی زیبایی استفاده کرد که یادآور یکی از قالبهای توبیخیِ قرآن بود. برای قاریان کوفه این جمله‌ی امام (مَعَ أَيِّ إِمَامٍ بَعْدِي تُقَاتِلُون؟) یادآور این خطاب قرآن به مشرکان بود: 🔹فبِأَيِّ حَديثٍ بَعْدَ اللَّهِ وَ آياتِهِ يُؤْمِنُونَ (جاثیة: 6) 🔹فبِأَيِّ حَديثٍ بَعْدَهُ يُؤْمِنُونَ (اعراف: 185 و المرسلات: 50) ◀️شباهت تأمل برانگیز و بیدارکننده ی این #استفهام ِعلی ع به آن استفهام قرآنی، به کوفیان گوشزد می‌کرد که «ناهمراهی کوفیان با علی» چقدر به «ناهمراهی مشرکان با قرآن» شبیه است؟ چقدر کوفیان به مشرکان شبیه هستند! و چقدر تنهایی علی ع به تنهایی قرآن در میان مشرکان شبیه است! #تعریض #مقتضای_حال #با_معارف_نهج البلاغه 219 https://eitaa.com/banahjolbalaghe لینک کانال↙️ https://eitaa.com/joinchat/494927872Ca763d6564a.