بسم الله 🔵#کلمه_ادب کلمه ادب در عربی غالبا به صورت مصدر به کار می‌رود و به معنای «ادب کردن» است. این کلمه در زبان فارسی به معنای مصدری به کار نمی‌رود بلکه به صورت اسم مصدری به کار می‌رود. در یکی از حکمت‌های نهج البلاغه آمده است: «كَفَاكَ أَدَباً لِنَفْسِكَ اجْتِنَابُ مَا تَكْرَهُهُ مِنْ غَيْرِك» (#حکمت_420) که معنای آن می‌شود: «براى ادب كردن خودت همين بس، كه از هر چه از ديگران ناپسند مىدارى، اجتناب كنى.» با این برداشت، روایت می‌خواهد روش ادب کردن خود را به انسان یاد بدهد و از این رو به #قاعده_طلایی اخلاق (golden rule) مرتبط می‌شود و سر از دایره توصیه‌های اخلاقی در می‌آورد. ↩️با این حال برخی مترجمان پنداشته‌‌اند کلمه‌ی «ادب» در عربی هم همان معنای فارسی‌اش را در بردارد و با این خطای ذهنی به چنین ترجمه‌هایی دست یافته‌‌اند: ◀️در آراستگىات همين بس كه از آنچه براى ديگران نمىپسندى اجتناب كنى ◀️براى ادب نفست همين بس كه از آنچه براى ديگرى بد مىدانى انجام ندهى. روشن است که در این برداشت، معنای روایت سر از توصیف (نه توصیه) درمی‌آورد و به صورت مستقیم به اخلاق طلایی ارتباط نمی‌یابد. #با_مترجمان_نهج،‌ شماره 41 https://eitaa.com/banahjolbalaghe