همه ما به این موضوع واقفیم که فرزندان ما امانت‌های خدا نزد ما هستند و باید در حفظ این امانت کوشا باشیم. پس طبیعتا نباید این امانت رو بزنیم و یا حتی به خاطر #نفس خودمون اونها رو تادیب و تنبیه کنیم.که اگر این کار رو کردیم باید نزد خدا پاسخگو باشیم. اگر بخوایم «امانت بودن بچه» رو در قالب مثال توضیح بدم؛ مثل این میمونه که همسایه ی شما به منزل شما اومده و ازتون می‌خواد بچه‌تون رو چند دقیقه به او بسپارین تا نگهش داره،بچه تون در بغل همسایه کاری را انجام میده که خوشایند او نیست،همسایه عصبانی میشه،سر بچه داد میزنه و محکم می‌زنه به صورتش و میگه چرا این کارو انجام دادی؟ حواست کجاست؟؟ واکنش مادر بچه اینجا چیه؟ قطعاً مادر بچه بخاطر عشق مادرانه اش ناراحت میشه و به خانم همسایه با تشر میگه تو چقدر وقیحی که در مِلک من به فرزند من که متعلق به منه تعدی کردی و اون رو مورد آزار و اذیت قرار دادی.لطفا از نزدیک من دور شو! بلا تشبیه مادر بچه همون خداست و خانم همسایه هم ما.مایی که تو این چند روز دنیا و در ملک خدا این بچه ها رو به امانت نگه میداریم ولی در محضر خدا بچه ای رو که در اصالت متعلق به خداست رو کتک میزنیم، سرش داد میکشیم،از روی خودخواهی،تنبلی و بداومدن نفسمون بچه رو تنبیه می کنیم و این درحالیه که خدا ناظره،خدا شاهده و داره میبینه این صحنه ها رو اون هم خدایی که محبتش به اون فرزند هزاران هزار هزار هزار هزار بار بیشتر از محبت یک مادره.هر چه محبت بیشتر درد هم بیشتر!! #مادرانه #فرزندپروری https://eitaa.com/joinchat/875823458Cf526927910