#میخواهم_مادر_توانایی_باشم #حیا_و_حجاب_در_دختران ⁉️سؤال مخاطب: می‌خواستم در مورد حجاب دختران قبل از 9 سالگی سؤال کنم. دخترم پنج ساله است و علاقه‌ی زیادی به چادر دارد. اطرافیان کمی مسخره می‌کنند و می‌گویند: «زود است!»، امّا من اعتقاد دارم قبل نه سالگی حجاب کم‌کم شکل می‌گیرد و شاید دیگر نشود بعد نه سالگی بچّه را به سرکردن روسری یا چادر مجبور کرد. از استاد تراشیون می‌خواهم که بیشتر در مورد حجاب و نحوه‌ی پوشش دخترها قبل از نه سالگی –که تا چه حدّی می‌تواند باشد- با توجّه به عرف و اسلام توضیح دهند. 🖌پاسخ استاد تراشیون: همان‌گونه که قبلاً گفته‌ایم فطرت دختران بر اساس حیاست. در روایت هم آمده که "اگر حیا ده بخش باشد نه بخش آن را خداوند در دختران و زنان قرار داده است." حفظ این نه بخش حیا و فطرت به دست ماست، یعنی اگر خدای نکرده ما با فطرت بچّه‌ها مقابله کنیم ممکن است بچّه‌‌های ما به‌تدریج کم‌حیا یا بی‌حیا شوند و برایشان این موضوع خیلی مهم نباشد. برای بچّه‌‌ها - خصوصاً دختر خانم‌‌ها- ما باید از بدو تولّد به حیای آن‌ها توجّه داشته باشیم. چند نکته را می‌گویم که می‌خواهم شنوندگان بزرگوار خوب به این نکات دقّت کنند. 1⃣ به عنوان مثال نگوییم: «چون پدر بچّه است!» بچّه‌ی دو ساله را با او به حمام بفرستیم یا بگوییم پدرش بچّه را عوض کند. نگوییم: «باباش است و محرمش است!» این‌ها منجر به همان کم حیایی می‌شود و ممکن است به فطرت بچّه آسیب ببیند. بنابراین کارهایی که با حیا و فطرت حیاگونه‌ی دختران ارتباط دارد، باید مادر متولّی آن‌ها باشد. عیبی ندارد که در کارهای دیگر پدر کمک‌کار مادر باشد؛ مثلاً مادر در آشپزخانه کار دارد، غذایی، میان‌وعده‌ای یا غذای کمکی را برای بچّه‌ی 7-8 ماهه آماده کرده است، اشکالی ندارد پدر به بچّه غذا بدهد، ولی بخشی که مرتبط با حیای بچّه‌هاست سعی کنند با مادر باشد. حتّی مادر هم باید دقّت کند و توجّه داشته باشد که از میزان ضرورت، مثلاً بیش از نیاز پوشش بچّه را کم نکند. برخی مادران می‌گویند: «بچّه‌ام است، دخترمه، در خانه است، من مامانش هستم، محرمش هستم» و بچّه‌ی 2-3 ساله عریان در خانه بدو بدو کند؛ نه! این آسیب‌های دیگری می‌زند، یعنی مقابله با فطرت بچّه‌هاست. وقتی هم که یک مقداری بزرگ‌تر می‌شود نیز همین‌گونه باید رفتار کنیم، مثلاً او را به مهمانی‌‌ها که می‌بریم، باید خیلی دقّت کنیم. متأسّفانه الآن اشتباهی که در حال رخ دادن است و ما به آن توجّه نداریم این است که می‌گوییم: «چون این‌ها محرم‌ هستند، اشکالی ندارد»، مثلاً عروس هرجور بخواهد جلوی می‌پوشد که محرمش است! محرم هم که باشد، نباید بی‌حیاگونه یا کم‌حیا مقابل او حاضر شود، باید این را دقّت کنند. بچّه‌‌ها هم همین‌طور مثلاً بگویند:« اگر لباسش جلوی پدربزرگش کم بود اشکالی ندارد»، یا «عموش است اشکالی ندارد»، یا «دایی‌اش اشکالی ندارد»، حتّی ما می‌گوییم باید مراقب عمّه و خاله‌ی دختر هم بود. باید پوشش حیاگونه در حضور دیگران در همه‌ی مراحل کودکی بچّه توجّه بشود. خیلی باید دقّت کنیم که مثلاً بچّه هر وقت نیاز به عوض کردن داشت خاله‌اش او را عوض نکند. باید مادر متولّی همه‌ی این امور باشد که بچّه در این موارد دست به دست نشود. 2⃣ نسبت به محیط‌های بیرونی هم همین‌طور، مگر ما می‌خواهیم با بچّه‌هایمان به دیگران پز بدهیم؟ گاهی اوقات انسان حس می‌کند برخی افراد این‌گونه‌اند، مثلاً یک تاپ و دامن کوتاه تن بچّه می‌کنند که مثلاً «این‌طوری شیک تر است!» ما باید آینده را نگاه کنیم، این مسئله هم به خود فرد آسیب می‌زند هم به جامعه. گاهی اوقات می‌بینیم و می‌شنویم و چون کار ما مشاوره است با لایه‌های آلوده‌ی مشکلات مردم در ارتباطیم، در مشاوره می‌گوید: «دخترم شش ساله است، پسر فامیل به او دست زده است!» ما اوّلین سؤالی که می‌کنیم این است: «پوشش و لباس او چگونه بوده است؟» گاهی اوقات این موضوعیت دارد. گاهی رنگ‌ها و مدل‌هایی را تن بچّه می‌کنیم که تحریک‌کننده است، باید به این موارد دقّت کرد. این مسئله به طرف مقابل هم ضربه می‌زند، زیرا او هم به رشد عقلی کاملی نرسیده است. پس در محیط‌های عمومی‌ هم باید بچّه‌ها را باحیا ببریم.