eitaa logo
کانال بزرگ احکام بانوان
911 دنبال‌کننده
2.2هزار عکس
1.8هزار ویدیو
22 فایل
خدمات و بارگذاری‌های ما در کانال به ترتیب اهمیت: ۱. احکام شرعی ۲. احکام متفرقه فقهی ۳- مسائل اخلاقی و سیاسی ۴- پاسخ به سؤالات شرعی مدیر @banihashemi توجه؛ (۱) سؤالتان مختصر با ذکر نام مرجع تقلید باشد (۲) از تبلیغ کانال‌های غیرفرهنگی و غیر معتبر معذوریم
مشاهده در ایتا
دانلود
از روایات مذکور به دست می آید که اگر برای انسان مقدور باشد در روز عید، قربانی کرد اولین چیزی که می خورد از گوشت قربانی باشد. امیرالمومنین علیه السلام می فرمود «وَ إِذَا ضَحَّيْتُمْ فَكُلُوا وَ أَطْعِمُوا وَ أَهْدُوا وَ احْمَدُوا اللَّهَ عَلَى مَا رَزَقَكُمْ مِنْ بَهِيمَةِ الْأَنْعَامِ» چون مراسم قربانى را برگزار كردید از گوشت قربانى بخورید و هدیّه بدهید و خدا را به پاس این نعمت كه گوشت شتران و گاوان و گوسفندان را روزىِ شما ساخته، سپاسگزارى كنید. (۷) امامان معصوم (علیهم السلام) یک سوم قربانی را به همسایگان، یک سوم آن را به نیازمندانی که درخواست داشتند، می دادند و یک سوم باقی مانده را برای خانواده خود نگه می داشتند. «وَ كَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ وَ أَبُو جَعْفَرٍ (علیه السلام) يَتَصَدَّقَانِ بِثُلُثٍ عَلَى جِيرَانِهِمْ وَ بِثُلُثٍ عَلَى السُّؤَّالِ وَ بِثُلُثٍ يُمْسِكَانِهِ لِأَهْلِ الْبَيْت». و عليّ بن الحسين و ابو جعفر عليهما السّلام ثلث قربانى را صدقه همسايگان و ثلث ديگر را صدقه سائلان مي ساختند و ثلث سوم را براى خانواده نگاه مي داشتند. (۸) از این رو مستحب است كه قربانى سه قسمت شود: یك سوم آن را خودش بخورد و یك سوم را صدقه دهد و یك سوم را هدیه نماید؛ و احتیاط آن است كه چیزى از آن بخورد اگر چه واجب نیست.(۹) بنابراین اگر کسی علاقه مند بود تمام گوشت قربانی را برای خود نگه دارد، منعی نخواهد داشت. : ۱. وَ اتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ ابْنَیْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ یُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ (آیه۲۷ سوره مائده) ۲. حیواناتی مانند گوسفند و بز و گاو به صورت ذبح کشته می شوند ولی شتر به صورت نحر. ۳. من لا يحضره الفقيه، ج‏۲، ص: ۲۱۳. ۴. سوره اعراف آیه ۹۶. ۵. من لا يحضره الفقيه، ج‏۱، ص: ۵۰۸ ۶. من لا يحضره الفقيه، ج‏۱، ص: ۵۰۸ ۷. من لا يحضره الفقيه، ج‏۱، ص: ۵۲۱ ۸. من لا يحضره الفقيه، ج‏۲، ص: ۴۹۳ ۹. تحریرالوسیلة - ترجمه؛ ج۲، ص: ۲۵۹