دَردم به جان رسید و طبیبم پدید نیست..! دارو فروشِ خَسته دلان را دُکان کجاست..؟! سلام طبیبـ❤️ـ دلهای خسته ....

❀ ﴾﷽﴿ ❀ السَّلامُ عَلَیْکِ یَا بِنْتَ مُوسَی بْنِ جَعْفَرٍ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ 🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺 🎥: شعرخوانی سیدحمید برقعی در وصف حضرت معصومه .س. 🔺 تکرار فاطمه است حضور تو توصیف زینب است عبور تو 🔻 📜: ٢٣ ربیع الاول سالروز ورود حضرت معصومه به قم #حضرت_معصومه #قم

☘سخنرانی استاد مؤمنی 🦋ورود حضرت معصومه سلام الله علیها به قم

🔴ورود حضرت معصومه سلام الله علیها به قم تا شهادت..

راز رسیدن به *شهادت* از بیان مقام معظم رهبری 🌹 أللَّہُمَ؏َـجِّڸْ لِوَلیِڪَ ألْفَـرَج بحق حضرت زینب سلام الله علیها

🌹 #ارتباط_موفق ۴۶ 🆔 @khanevadeh_313

🎙 #ارتباط_موفق ۴۶ ☜ استمرار پیوندهای شما، اصلاً برپایه‌ی خصوصیات شخصی شما، استوار نیست! ☜ بلکه ↓ محور اصلی استمرار هر رابطه‌ای، خصوصیاتِ شخصیتیِ طرفین است. 💠 چنانچه بعضی خصوصیات شخصیتی شما، در دایره‌ی عوامل کاهنده قدرت جذب محسوب می‌شوند؛ ❌ شما باید جراحی شوید ❌ 🔸 #استاد_شجاعی 🎤 🔸 #دکتر_فرهنگ 🆔 @khanevadeh_313

#ساره #قسمت_پانزدهم جو می خریدیم و به او می دادیم یا علف می چیدیم و او هم بی هیچ اضطرابی از قربانی شدن، علف را می خورد. کشتن گوسفند برای ما ناراحت کننده بود. گوسفند قربانی شده را قطعه قطعه می کردند و برای خیرات داخل بشقاب می گذاشتند و می گفتند که گوشت قربانی را کجا ببریم و به کدام همسایه برسانیم. خانه دایی و عمه را اغلب خودم می بردم. آن ها هم یک سکه پنج ریالی به ما می دادند به عنوان عیدی. بزرگ تر که شدیم، می دانستیم گوشت قربانی را خانه چه کسی ببریم، چون می دانستیم چه کسی عیدی بیشتری می دهد. به همه ی فامیل ها و همسایه ها یک تکه کوچک از آن گوشت قربانی می رسید؛ علاوه بر این که صبح زود، فقیرها هم می آمدند و آن ها هم از آن گوشت می گرفتند. چقدر برکت زیاد بود، مردم دست به خیر بودند و هوای هم را داشتند و درد هم را خوب می فهمیدند. ما بچه ها، همه با هم، با همین صفا و صمیمیت بزرگ می شدیم. انگار این دوستی و مهربانی فامیل ها و همسایه ها در بازی کودکانه ما هم اثر می گذاشت؛ دعوا می کردیم، اما باز همدیگر را دوست داشتیم. می رفتیم توی کوچه، پسرها بازی پسرانه خودشان را داشتند و ما دخترها هم بازی دخترانه خودمان را. آن روزها هر چند وقت درویشی با کشکول می آمد در محل دور می زد؛ عصا در دستش بود و عبا بر دوشش، یک عینک دودی تمیز و قشنگی هم به چشم داشت؛ ریشش سفید بود و با صدای قشنگ، مدح حضرت علی (ع) را می خواند و جلوی در خانه ها و مغازه ها می ایستاد. هر که صدایش را می شنید، چیزی به عنوان هدیه، نه صدقه، برای برآورده شدن حاجاتش به او می داد. ما بچه ها هم دنبال او راه می افتادیم؛ هر جا که می ایستاد و هر جا که قدم برمی داشت، پشتش قطار می شدیم. روزگار می گذشت، اما نمی دانستم چقدر زود دارم بزرگ می شوم

#ساره #قسمت_شانزدهم (فصل دوم) لباس مدرسه را پوشیدم، با آن مانتوهایی که یقه سفید داشت. موهایم بلند بود؛ یا دو گیس می کردیم یا یک گیش. من و معصومه بدون استثنا هر صبح موهایمان را شانه می کردیم. مادر خیلی اهمیت می داد و بدون شانه کردن، ما را مدرسه نمی فرستاد. بابا دوچرخه داشت. من که کوچک تر بودم را جلوی دوچرخه و معصومه را روی تک بند دوچرخه می نشاند و می برد مدرسه. معلم کلاس اولمان، خانم کاظمیان، با همان کت و شلوار و دامن آمد سر کلاس. ما هم روسری سرمان بود. کسی آنجا کار به کارمان نداشت. گرچه از دوستان هم سن و سالم شنیدم که در بابل و شهرها اگر دخترها روسری به سر مدرسه می رفتند، سیلی می خوردند. در مدرسه از همان روز اول مرا خوب می شناختند؛ به خاطر معصومه که با این که خیلی شیطنت داشت، شاگرد ممتاز بود. وقتی مدیر مدرسه اسمم را خواند، گفت: مثل خواهرت زرنگ هستی؟ درس خوان هستی یا نه؟ شاگرد اول می شی یا نه؟! من خجالت کشیدم، سرم را پایین انداختم و گفتم: نمی دونم. معصومه کلاس چهارم ابتدایی بود و من کلاس اول. تا آن روز کسی از او نمره نوزده ندیده بود و همه اش بیست می شد. مدیر گفت: مثل خواهرت همیشه بیست می گیری دیگه؟ این دفعه دیگر حرفی نزدم. شانه هایم را بالا انداختم، چون نمی دانستم بیست یعنی چه.

#ساره #قسمت_هفدهم مدیر گفت: مثل خواهرت همیشه بیست می گیری دیگه؟ این دفعه دیگر حرفی نزدم. شانه هایم را بالا انداختم، چون نمی دانستم بیست یعنی چه. آن روز به ما کتاب و دفتر دادند. من مدرسه را دوست داشتم. فقط بیست را نمی دانستم چیست. رفتارهای من و معصومه در مدرسه کاملا متفاوت بود. او شجاعت بیشتری نسبت به من داشت. نه اینکه روزهای اول مدرسه اینطور باشد، بعد ها هم همینطور بود. من خجالتی بودم؛ حتی وقتی می رفتم دم در کلاسشان با او کار داشتم، به او اشاره می کردم تا بیاید بیرون. از بچه های هم سن و سال او خجالت می کشیدم و داخل کلاسشان نمی شدم. یک ماه و نیم بعد، مدرسه مان عوض شد. مدرسه گنجایش دانش آموزان زیاد را نداشت. ما را فرستادند مدرسه جدیدی که ساخته بودند. چهار پنج تا خانه جلوتر از خانه ما. روز اول همه ی بچه ها به صف، وارد مدرسه و کلاس جدید شدیم. کلاسی که میز و نیمکت نداشت. هنوز از اداره فرهنگ آن زمان برای ما نیمکت نیاورده بودند. ما را وارد کلاس ها کردند. چاره ای نبود. مثل وقتی که داخل مسجد دورتادور، به دیوار تکیه می دادیم، نشستیم؛ کیف و کتاب ها هم بغلمان. خانم کاظمیان وقتی وارد کلاس شد و در این حالت ما را دید، رفت و به مدیر گفت: این چه وضعیه؟ من نمی توانم اینطوری درس بدهم.