📖 #رمان_جان_شیعه_اهل_سنت
🖋 #قسمت_صد_و_بیست_و_سوم
خنده روی صورتش خشک شد و خوب فهمید که فعلاً شوق همراهی‌اش را چون گذشته ندارم که ساکت سر به زیر انداخت و همانطور که با چنگالش بازی می‌کرد، دل به دریا زد و با صدایی گرفته پرسید: «هنوز منو نبخشیدی؟» نگاهم را به بشقاب غذایم دوختم و با بی‌تفاوتی جواب دادم: «نه! حالم خوب نیس!» سرش را بالا آورد و با نگرانی پرسید: «چیزی شده الهه جان؟» نمی‌خواستم پرده از دردهای مبهمی که به جانم افتاده بود، بردارم که حتی تمایلی برای دردِ دل کردن هم نداشتم، ولی برای اینکه جوابی داده باشم، حال ناخوش این چند روزه را بهانه کردم و گفتم: «نمی‌دونم. یه کم سرم درد می‌کنه!» و باز هم همه را نگفتم که آن چیزی که پایم را برای همراهی‌اش عقب می‌کشید نه سردرد و کمردرد که احساس سردِ خفته در قلبم بود و دلِ او آنقدر عاشق بود که به همین کلام کوتاه به ورطه نگرانی افتاده و بپرسد: «می‌خوای همین شبی بریم درمانگاه؟» لبخندی زدم و با گفتن «نه، چیزِ مهمی نیس!» خیالش را به ظاهر راحت کردم، هر چند باز هم دست بردار نبود و مدام سفارش می‌کرد تا بیشتر استراحت کنم و اصرار داشت تا برای یک معاینه ساده هم که شده، مرا به دکتر ببرد.
ظرف‌های شام را شستم و خواستم به سراغ شستن پرتقال‌ها بروم که از جا پرید تا کمکم کند. دست زیر جعبه بزرگ پرتقال گرفت و با ذکر «یا علی!» جعبه را برایم نگه داشت تا پرتقال‌ها را در سینک دستشویی بریزم که دیگر نتوانستم خودم را کنترل کنم و با لحنی لبریز از تردید و سرشار از سرزنش پرسیدم: «بازم فکر می‌کنی امام علی (علیه‌السلام) کمکت می‌کنه؟!!!» و کلامم آنقدر پر نیش و کنایه بود که برای چند لحظه فقط نگاهم کرد و با سکوتی سنگین جواب طعنه تلخم را داد. خوب می‌دانستم که امشب، شب عید غدیر است و فقط بخاطر دلخوری‌های این مدت من و کینه‌ای که از عقایدش به دل گرفته‌ام، همچون عیدهای گذشته با جعبه شیرینی به خانه نیامده که لبخند تلخی زده و باز طعنه زدم: «خیلی دلت می‌خواست امشب شیرینی بخری و عید غدیر رو تو خونه جشن بگیری، مگه نه؟» و به گمانم شیشه قلبش ترک برداشت که آیینه چشمانش را غبار غم گرفت و با لحنی دل شکسته پرسید: «الهه! چرا با من این کارو می‌کنی؟» و دیگر نتوانستم تحمل کنم که هم خودم کلافه و عصبی بودم و هم جگر مجیدِ مهربانم را آتش زده بودم که بدون آنکه شیر آب را ببندم، با بدنی که از غصه به لرزه افتاده بود، از آشپزخانه بیرون زدم و به سمت اتاق دویدم و او دیگر به دنبالم نیامد که شاید به قدری از دستم رنجیده بود که نمی‌توانست در چشمانم نگاه کند و چقدر دلم آرام گرفت وقتی این رنجش به درازا نکشید و پس از چند لحظه با مهربانی به سراغم آمد و کنارم لب تخت نشست.
به نیم رخ صورتم نگاه کرد و به آرامی پرسید: «الهه! نمیشه دیگه منو ببخشی؟» به سمتش صورت چرخاندم و دیدم که نگاهش از سردی احساسم، آتش گرفته و می‌خواهد با آرامشی مردانه پنهانش کند که زیر لب زمزمه کردم: «مجید! من حال خودم خوب نیس!» و به راستی نمی‌دانستم چرا اینهمه بهانه گیر و کم طاقت شده‌ام که با لبخندی رنجیده جواب داد: «خُب حالت بخاطر رفتار من خوب نیس دیگه!» و بعد با بغضی که به وضوح در آهنگ صدایش شنیده می‌شد، سؤال کرد: «الهه جان! من چی کار کنم تا منو ببخشی؟ چی کار کنم که باور کنی با این رفتارت داری منو پیر می کنی؟»
گوشم به کلام غمزده‌اش بود و چشمم به صورت مهربانش که در این دو ماه، به اندازه سال‌ها از بین رفته و دیگر رنگی به رویش نمانده بود و چه می‌توانستم بکنم که حال خودم هم بهتر از او نبود. همانطور که سرم را پایین انداخته و دکمه لباسم را با سرانگشتانم به بازی گرفته بودم، با صدایی که از اعماق قلب غمگینم بر می آمد، پاسخ دادم: «مجید... من... من حالم دست خودم نیس...» سپس نگاه ناتوانم رنگ تمنا گرفت و با لحنی عاجزانه التماسش کردم: «مجید! به من فرصت بده تا یه کم حالم بهتر شه!» و این آخرین جمله‌ای بود که توانستم در برابر چشمان منتظر محبتش به زبان بیاورم و بعد با قدم‌هایی که انگار می‌خواست از معرکه احساسش بگریزد، از اتاق بیرون زدم و باز هم مجیدم را در دنیایِ پُر از تنهایی‌اش، رها کردم.
#نویسنده_فاطمه_ولی_نژاد
#ساره
#قسمت_صد_و_بیست_و_سوم
به روستا نزدیک می شدیم که گفت: صبح زود با بچه ها قرار گذاشتیم تا برویم چالوس و فرماندهان اعزام نیرو را توجیه کنم.
نزدیک خانه شان که شدیم، گفت: بریم خونه برادرم یارعلی. الان همه خونه مادرم جمعند و تا بفهمند، همه میان و تا چهار صبح باید بشینیم. من هم خسته ام. خونه داداش می خوابیم، صبح زود تو رو می رسونم و من هم می رم دنبال کارم.
برادر و زن داداش و برادرزاده از دیدن علی آقا کلی خوشحال شدند. کمی نشستیم، از جبهه گفت و جواب برادرش را داد و با احترام گفت: داداش ببخشید، من صبح زود باید برم چالوس، اجازه بده بخوابم.
زن داداش جا انداخت و علی آقا همین که دراز کشید، یکی شروع کرد به پنجره اتاق زدن و در زد. از دوستان صمیمی سپاهی اش بود. گفتم: علی آقا برید بیرون، برنمی گردی، خسته ای.
-چه کار کنم؟ می بینی که اومده در اتاق رو می زنه.
از جا بلند شد و رفت. دوستش از بچه های سپاه بود و باخبر شده بود که علی آقا آمده.
از بعضی رزمنده ها خبری نرسیده بود؛ آن وقت شب آمده بود که خبر بگیرد از عملیات و کسانی که شهید یا مجروح یا اسیر شده اند.
حدود یکی دو ساعتی بیرون نشست و صحبت کردند. وقتی که آمد دیگر خواب از سرش پریده بود. شروع کرد به حرف زدن. تا اذان صبح بیدار ماند و کمی برایم از خاطرات عملیات فتح المبین گفت؛ عملیات سنگینی بود. شدت آتش زیاد بود....
از دیدن بدن بی سر بچه ها، دست و پای قطع شده شان و از حالت هایی که هنگام دیدن بدن شهدا به او دست داده بود، گفت و گریه کرد. غصه بسیجی ها را خورد؛ مجروح ها را، قطع نخاع شده ها را. می گفت: این جوون ها میان جبهه، من نمی دونم بعد ها دولت چه کار می خواد براشون بکنه. خبر دارم بنیاد شهید هم که می رن، کاری براشون نمی کنند.