📖 #رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت
#قسمت_صد_و_نود_و_سوم
ولی من می‌دانستم که این راه بن بست است و پدر تا نوریه اجازه ندهد، در حکم جدایی من و مجید تجدید نظر نخواهد کرد و مطمئن بودم نوریه‌ای که ریختن خون شیعه را مباح می‌داند، تا مجید شیعه باشد جز به طلاق یا طرد من راضی نخواهد شد که اگر می‌توانست با دستان خودش گردن مجید را می‌زد، همانطور که تروریست‌های تکفیری در سوریه چنین می‌کنند، پس آهی کشیدم و جواب خوش‌بینی‌های بی‌ریایش را با ناامیدی دادم: «مجید! فایده نداره! به خدا فایده نداره! بابا دیگه راضی نمیشه! نوریه تو رو کافر می‌دونه! بابا هم که رو حرف نوریه حرف نمی‌زنه! پس تا تو شیعه باشی، بابا اجازه نمیده من با تو زندگی کنم! همین الانم فقط میگه طلاق! مگه اینکه من به همه خونواده‌ام پشت کنم و با تو بیام!» که خون غیرت در رگ‌های صدایش جوشید و با لحنی غیرتمندانه عتاب کرد: «الهه! به خدا با موندن تو اون خونه داری گناه می‌کنی! به خدا اینکه ساکت بشینی و ببینی که یه نفر اینطور بقیه مسلمونا رو کافر می‌دونه، گناه داره! تو می‌خوای من سُنی بشم و بعد نوریه هر چی میگه، بهش لبخند بزنم؟»
از کلام آخرش ناراحت شدم و اعتراض کردم: «یعنی چی مجید؟ مگه من که سُنی‌ام، نوریه رو قبول دارم؟ مگه من بهش لبخند می‌زنم؟ نه، منم نوریه رو قبول ندارم! منم از عقاید نوریه متنفرم! ولی سکوت می‌کنم! خُب تو هم سکوت کن! منم میدونم نوریه با این حرف‌هایی که میزنه جاش تو جهنمه! ولی چون میدونم حریفش نمی‌شم، چیزی نمیگم! تو دلم ازش بدم میاد، ولی از ترس بابا جوابش رو نمیدم! به خاطر حفظ زندگی‌ام سکوت می‌کنم!» و حالا نوبت او بود که به رفتار مصلحت اندیشانه‌ام قاطعانه اعتراض کند: «ولی من نمی‌تونم سکوت کنم! دست خودم نیس! من چه شیعه، چه سُنی، نمی‌تونم ساکت باشم!»
از قاطعیتی که بر آهنگ کلماتش حکومت می‌کرد، نمی‌خواستم ناامید شوم و همچنان دنبال راه چاره‌ای بودم که با لحنی لبریز محبت التماسش کردم: «خُب سکوت نکن! تو مذهب اهل سنت رو قبول کن، من یه کاری می‌کنم که اصلاً چشمت به نوریه نیفته که بخوای اعتراض کنی! ولی تو رو خدا به حرفم گوش کن! جونِ الهه، به خاطر حوریه، بیا یه مدت مثل یه سُنی زندگی کن! شاید نظرت عوض شد...» و هنوز حرفم تمام نشده، با خشمی عاشقانه تشر زد: «الهه! بس کن! جون خودت رو قسم نخور! تو که می‌دونی چقدر دوستت دارم، پس من رو اینجوری قسم نده!» از بغض پیچیده در غیظ و غضب صدایش، دست دلم لرزید، قطره اشکی پای چشمم نشست و سکوت کردم تا نغمه نفس‌هایش را بهتر بشنوم: «الهه جان! به خدا همه دنیای من تویی، ولی دست رو چیزی نذار که بخوام بهت بگم نه! چون هیچی برای من سخت‌تر از این نیس که تو یه چیزی ازم بخوای و من نتونم برات انجام بدم!»
و در برابر سکوت مظلومانه‌ام، با حالتی منطقی ادامه داد: «فکر می‌کنی اگه الان من برگردم خونه و به بابا بگم سُنی شدم، کافیه؟ فکر می‌کنی نوریه به این راضی میشه؟ مگه نشنیدی اونشب باباش چی گفت؟ گفت باید وهابی شم، یعنی به اینکه من سُنی هم بشم، راضی نمیشن! الهه! اونا می‌خوان من و تو هم مثل خودشون بشیم! مثل اونا فکر کنیم! مثل بابا که وهابی شده! الهه! اگه بخوای کنار نوریه زندگی کنی، باید مثل خودش باشی، وگرنه دَووم نمیاری! امروز منو بیرون کردن، فردا تو رو!» از حقایق تلخی که از زبانش می‌شنیدم، مذاق جانم گَس شد و باز دست بردار نبودم که می‌خواستم به بهانه مخمصه‌ای که نوریه برایمان ایجاد کرده بود، مجید را به سمت مذهب اهل تسنن بکشانم که مجید با مهربانی صدایم کرد: «الهه جان! اینا رو وِل کن! از خودت برام بگو! از حوریه بگو!»
#نویسنده_فاطمه_ولی_نژاد
#ساره
#قسمت_صد_و_نود_و_سوم
هویزه هم رفتیم. هویزه ویرانه بود. سالگرد شهدای هویزه را خیلی باشکوه برگزار کرده بودند. اکثر خوزستانی ها و مسئولین منطقه آمده بودند و سرسبدِ شهدای هویزه شهید علم الهدی بود.
همان روز باد شدیدی آمد و بسیاری چشم هایمان را گرفته بودیم. بادهای گرم خوزستان با گرد و غبارهایش غیر قابل تحمل است.
هر هفته همه منتظر روز جمعه بودیم و برای رفتن به جای جدید با همسرانمان مشورت و هماهنگی می کردیم و بعد از یک هفته در خانه ماندن، به اصطلاح اردو می رفتیم. می گفتیم: شوهرامون که وقت ندارند ما رو ببرند تا خوزستان رو بگردیم، حداقل خودمون بریم.
علی آقا می گفت: تو خودت دَدَیی بودی، بقیه رو هم مثل خودت کردی.
-من؟ من که از همه ساکت ترم.
خانم امانی و خانم سرخ پر بین ما بمب انرژی بودند. اگر این ها نبودند، غم و غصه دنیا روی سرمان خراب می شد.
ما ها سنمان کم بود و این ها سنّشان از ما بیش تر بود. وقتی ما را می خنداندند، مگر می شد جلوی خنده مان را بگیریم.
شب جمعه بود. رفته بودیم مسجد علی ابن ابیطالب (ع) اهواز برای دعای کمیل. گاهی روی همین پله های مسجد می نشستیم.
دعای کمیل آن شب را بچه های لشکر تبریز می خواندند. خانم امانی هم کنار من نشسته بود. بین دعای کمیل، دعاخوان با کلمات ترکی گریزی زد و مداحی کرد.
ما ترکی نمی فهمیدیم. خانم امانی با دست به من اشاره کرد و حرف ترکی را تکرار کرد. شروع کردیم به خندیدن. آن ها دعا می خواندند و ما می خندیدیم.
خدا از سر تقصیراتمان بگذرد. مگر این خنده هایمان بند می آمد. دعا تمام شد و ما هنوز داشتیم می خندیدیم.