بابای دنیا؛ ممنونیم برای همه‌ی دلتنگی‌ها... اجازه دادی قلبمان برای شما تنگ شود، برای شما بی‌تاب شود، و ساده بگویم نگاهی کردی و اذن دادی برای شما عاشق شود، و این تنها شرافتی است که ممکن است قلبی بدان مشرّف گردد.

نااميد و خسته به اين ريسه‌هاى كم‌سویی كه هنوز روشن‌اند نگاه می‌كنم. چه غروب تلخی است! نمی‌دانم كجا زانوی غم بغل كرده‌ای و اشك می‌ريزی. دلشوره دارم پدر! خدا کند که بیایی...