سلام بانو، مادر پسرها... شاید ندانید اما شما درست ایستاده بر همان #قله‌ای هستید که حتی نگاه کردن به آن هم ما را سرشار از شعف میکند، فکر به قرارگیری بر آن قله، یا نه حتی بودن در دامنه و مسیر آن، تپش قلب مان را تند و چشم‌هایمان را پرفروغ میکند، و تصور ایستادن کنار شما، خارج از همه اغراق ها و تعارف ها، *تمامِ تمام آرزوی ما* ست... بودن کنار شما (یا حتی فقط نفس کشیدن در هوای شما)، یعنی #مادری برای فرزندانی که یاری‌دهنده حق می‌شوند، یعنی #پروراندن کودکانی که ذوب در ولایت، بزرگ می‌شوند، یعنی داشتن جوان‌های رعنایی که فدایی مکتب می‌شوند، یعنی #رشد_دادن مردهایی که در رکاب امام خود شهید می‌شوند... آری مادرِ پسران! چون شما بودن، چون شما مادری کردن، چون شما #ثمر دادن، چون شما پاره تن هدیه کردن، چون شما ادب و وفا و ولایت‌مداری آموختن، چون شما "بی پسر" شدن و از "حسین" پرسیدن، تمامِ تمام آرزوی ما ست... شما تجسم آن چیزی هستید که ما از ثمره زندگی خود می‌خواهیم شما عینیت یافته رؤیای ما برای خودمان و فرزندانمان هستید شما تبلور استجابت " وَ اجْعَلْهُمْ أَبْرَاراً أَتْقِيَاءَ بُصَرَاءَ سَامِعِينَ مُطِيعِينَ لَكَ وَ لِأَوْلِيَائِكَ مُحِبِّينَ مُنَاصِحِينَ‏ وَ لِجَمِيعِ أَعْدَائِكَ مُعَانِدِينَ وَ مُبْغِضِينَ " هستید شما خود عاشقِ پاکباخته خوشبختِ سعادتمندِ ما هستید... می‌شود امشب، در محضر ارباب، ما را به دعایی و و ذکری و شفاعتی، و نزد خدای خود، به خیرخواهی و احسانی مادرانه، مهمان کنید؟ شما را به حق پسرتان عباس، نه، به حق دخترتان، زینب...