استاد سیّد محمّدمهدی میرباقری: «کسي که از دنيا کوچک‌تر است، او تا آخر کار، در دنيا است. هر چه به او مي‌گويند «بيا!»، مي‌گويد «خدا براي چه جنگ راه انداخته؟!». جنگ برای اين است که ما برسيم. خدا که نمي‌خواهد به جايي برسد. خداي متعال احتياج به ما ندارد که ما از دشمنش انتقام بگيريم، «وَ لَوْ يَشاءُ اللَّهُ لاَنْتَصَرَ مِنْهُمْ». خداي متعال که جنگ راه مي‌اندازد، گاهي‌اوقات جنگ را محکم و تثبیت مي‌کند و کار و هدف خودش را جلو می‌برد. هدف خدا چيست؟ «لِيُحِقَّ الْحَقَّ وَ يُبْطِلَ الْباطِلَ»، خدا مي‌خواهد حق، تثبيت بشود. خداي متعال جنگ را براي اينکه ما برسيم، به راه انداخت، براي انتقام‌گيري که نبود. «وَ لَوْ يَشاءُ اللَّهُ لاَنْتَصَرَ مِنْهُمْ»، خداوند غالب بر همه دشمنان است و احتياجی به ما ندارد. چه کسی مي‌تواند در اين سختي‌ها همراهي کند؟ کسي که اين درس قرآن را گرفته که راضي به دنيا نيست. اين راضي نبودن هم منوط به اين است که انسان نگاه جامع و واسع داشته باشد؛ يعنی دنيا را با فنائش ببيند و ببيند سرِ سفرۀ دنيا نشستن، اين روي سکه‌اش #غفلت_و_لذت است و آن روي سکه‌اش #رنج_و_عذاب است. وقتی همه را با هم ديد، خودش را کنار مي‌کشد. وقتي دنيا را در دل عوالم ديد، مي‌فهمد قليل است. يک قاعدۀ کلی براي اينکه انسان بتواند از سر سفره دنيا بلند شود، اين است که بايد بتواند پاي #مواعظ_خدا بنشيند. اين کتاب خدا، موعظه خدا است؛ «يا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَ شِفاءٌ لِما فِي الصُّدُورِ وَ هُدىً وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنينَ‏». همه #مراحل_سلوک، در اين قرآن است؛ از موعظه و بيداری تا شفاي بيماري‌هاي دل تا هدايت و راهبري و رحمت‌هاي خاص، بايد سر اين سفره بنشينيم و #مواعظ_خدا را گوش کنيم. اگر کسي سر سفره دنيا ‌نشست، گلايه‌مند مي‌شود. خدا مي‌فرمايد: گلايه نکنيد اين پيغمبر آمده، اين کتاب را هم آورده انسان بايد در شبانه‌روز مناجات و انس با قرآن داشته باشد.»