درفراز دیگری ازدعای #دعای_ندبه می‌گوییم: «أَيْنَ وَجْهُ اللَهِ الَّذِي‌ يَتَوَجَّهُ إِلَيْهِ الاْوْلِيَاءُ» آن وجه خدا کجاست که اولیاء به او توجّه می‌کنند؟

منظور حضرت ولیّ عصر ارواحنافداه است. منظور امام هر زمانی است.

حالا این توجّه کردن چه نفع و سودی دارد؟

انسان، مقرّب می‌شود. رشد پیدا می‌کند و در جایگاه اصلی خودش که خلیفة اللّهی است قرار می‌گیرد.

لذا خدای تعالی این توجّه را به ما داده و در قرآن می‌فرماید: «قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى» (شوری /٢٣) ای رسول! بگو من از شما هیچ اجر و مزد رسالتی نمی‌خواهم إِلّا محبّت به ذوالقربای من، به خاندان من. بیایید محبّت داشته باشید.

چرا؟؟؟؟

چون که اگر شما بخواهید به طرف خدا بروید «مَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَنْ شَاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلًا»(فرقان/۵۷)

حرکت به سوی خدا و رسیدن به سوی خدا میسّر نیست إلّا از جادّه‌ی محبّت به اهلبیت علیهم السّلام. محبّت به اهلبیت علیهم السلام شما را به خدا می‌رساند.