لذا خدای تعالی این توجّه را به ما داده و در قرآن می‌فرماید: «قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى» (شوری /٢٣) ای رسول! بگو من از شما هیچ اجر و مزد رسالتی نمی‌خواهم إِلّا محبّت به ذوالقربای من، به خاندان من. بیایید محبّت داشته باشید.

چرا؟؟؟؟

چون که اگر شما بخواهید به طرف خدا بروید «مَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَنْ شَاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلًا»(فرقان/۵۷)

حرکت به سوی خدا و رسیدن به سوی خدا میسّر نیست إلّا از جادّه‌ی محبّت به اهلبیت علیهم السّلام. محبّت به اهلبیت علیهم السلام شما را به خدا می‌رساند.

ما به دنیا آمده ایم تا در کوره ی ابتلا و امتحان قرار گیریم.

امام باقر می فرمایند:به راستی که خداوند بنده ی مومن خود را با بلا مورد لطف قرار می دهد و می نوازد،چنان که مسافر،خاندانش را با هدیه

هدیه را برای چه می آورند؟

برای نزدیکی و تالیف قلوب. برای پرکردن خلا طرف مقابل. خداوند هم هدیه می فرستد تا ما را مورد نوازش قرار دهد. بلا هم که هدیه خداست،باعث قرب به حق می شود و خداوند آن را به عبد مومن تقدیم می کند.

اصل امتحان و آزمایش با این هدف است که انسان از میل و خواست خود بگذرد. پس قبولی در امتحان،به گذشتن از میل خود در ابعاد شخصی،جزئی،شهوی و غضبی و عمل کردن برای خداست.