از شاگردان اقای اخوند خراسانی در جریان دیدار دونفر با ایشان می گوید: عرض کردم این که دو نفر آمدند و یکی پولی داد و شما آن پول ها را زیر تشک گذاشتید و بعد آن سید در گوش شما چیزی گفت و بعد چیزی نوشت و به شما داد و شما نوشته ی او را خواندید و پاره کردید. سپس پول ها را به آن سید دادید و بعد هر دو بلند شدند و رفتند. ما هیچ کدام معنای این را نفهمیدیم. آقای آخوند فرمودند: خیلی چیزهاست در دنیا که ما معنای آن را نمی فهمیم، این هم یکی از آنها. من موضوع را دنبال کردم و یکی دو نفر از حضار هم مرا تأیید و اصرار کردند، اگر امکان دارد ایشان توضیحی بدهند. آقای آخوند فرمودند: حالا که اصرار دارید، می گویم. آن مرد زائر آمد و چهارصد لیره پول به من داد، من گرفتم. آن سید به من گفت که دو پسر دارد و می خواهد هر دو را داماد کند، اما پول ندارد. برای این که کسی متوجه نشود من به او گفتم: بنویس، چه قدر پول احتیاج داری؟ او هم نوشت صد لیره. من دیدم این مبلغ برای داماد کردن دو پسرش کافی نیست، هر چهارصد لیره را به او دادم. وقتی آقای آخوند این مطلب را فرمودند، همه ی شاگردان شروع به قیل و قال کردند که آقا این چه وضع است؟ شما که خودتان بهتر می دانید، وضع مالی همه خراب است. ما به جهنم، شما چرا به فکر خودتان نیستید. الآن که شما و بچه هایتان آن قدر در مضیقه هستید، چه طور یک دفعه چهارصد لیره به او دادید؟حداقل فکری به حال خودتان می کردید و یا لااقل فکری به حال شاگردان خودتان. ما که داشتیم این اعتراضات را می کردیم، ناگهان دیدیم آقای آخوند شروع به گریه کردن کردند. وقتی ما گریه ی ایشان را دیدیم، همه ساکت و ناراحت شدیم و از ایشان معذرت خواستیم و تأکید کردیم که هیچ کدام قصد جسارت به ساحت استاد نداشتیم. آقای آخوند بعد از چند دقیقه ساکت شدند و فرمودند: ناراحتی من از این جهت نیست که شما مرتکب جسارتی نسبت به من شده اید یا نشده اید؛ افسردگی من از این جهت است که می بینم تمام زحماتی را که من در عرض سال ها برای شما کشیده ام، همه هدر رفته است؛ زیرا شما در رکن اول اسلام که توحید است، وامانده اید و از آن غافلید و نمی دانید که رزق و روزی را خدا می دهد نه بنده ی خدا. #داستان #رزق #عربیک_شین https://eitaa.com/joinchat/2218983557C508e143f39