🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂 🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂 🍃🍂🍃🍂🍃🍂 🍂🍃🍂🍃🍂 🍃🍂🍃🍂 🍂🍃🍂 🍃🍂 🍂 #part_377 🍁رمـــان انلاین نجلا🍃 🍁براساس واقعیت🍃 🍁به قلم: زهـــرا_ســـادات🍃 آرش آمد و روبه رویم ایستاد. انگار این پسر نمی خواست بیخیال من و حال خرابم شود. -حرف نمی زنی؟ سرم را بلند کردم. آن قدر گرفته بود که لب هایش به زور تکان می خوردند. -داغونی، بیشتر داغونت کنم؟ -داغون نیستم، عذاب وجدان داغونم می کنه. حرف بزنه شاید فراموش شه این حس. -عذاب وجدان برای چی؟ تو کار درستی رو انجام دادی. پوزخندی گوشه ی لبش نشست. من تلخی را دوست داشتم اما این تلخی اصلا به آرش نمی آمد. وقتی چهره ی خندان و حرف های مسخره اش این طور جدی و پر از زهر می شد بیشتر خنده دار بود. انگار این قیافه ی در هم زیادی از اوی همیشه خندان دور بود. -چی بگم؟ -نجلا چی بهت گفت که این طور دمغی؟ به نیمکت تکیه دادم. نفس کلافه ای کشیدم بلکه تکلیفم با خودم مشخص شود. پایم را روی پا انداختم و باز هم خیره شدم به شهر شلوغ تهران، شهری که به شلوغی نیویورک نبود اما برای من پر از رمز و راز شده بود. -حتما باید نجلا چیزی بگه؟ -آخه حرف هیچکی جز نجلا برات اهمیت نداره که این طوری بری تو هم. هر چند که همیشه توهمی اما این بار فرق دار. نگاهی بدی به آن انداختم که لبخند نیمه جانی زد و کنارم روی نیمکت نشست. -با خودم بحثم شده. -چه بحثی؟ -اعتراف کنم؟ -فکر کنم بعد از هشت سال دوستی لیاقت شنیدن اعتراف هات رو داشته باشم. و برای اولین باری کلمه ای که ازش هراس داشتم را به زبان آوردم: -می ترسم. و من می ترسیدم از آوردن کلمه ی ترسیدن. می دانستم ترسیدن یعنی ضعف، می دانستم وقتی کسی بفهمد ترسیده ای یعنی برگه برنده. حتی دره هم وقتی دره می شود که آدمی از ارتفاع بترسد، وگرنه دره ها فقط جای تقریح هستند و تمام. -از چی؟ من که دل به دریا زده بودم. پس این بار را تا تهش می رفتم. می رفتم و می گفتم هر چه در این دل لعنتی ام تلنبار شده بود. همین یک بار برای همیشه! -از حسم به نجلا. شروع کرد به خندیدن. شاید راست می گفت با شنید داستان من عذاب وجدان خودش را فراموش می کند. -دیوونه ای پسر؟ این ترس داره؟ -وقتی هیچی ازش نمی دونم ترس داره. #پارت1 https://eitaa.com/baran_eshgh/22547 کُپی حَرام اَست و پیگرد الهی و قانونی دارد 🍃 🍂🍃 🍃🍂🍃 🍂🍃🍂🍃 🍃🍂🍃🍂🍃 🍂🍃🍂🍃🍂🍃 🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃 🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃