🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂 🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂 🍃🍂🍃🍂🍃🍂 🍂🍃🍂🍃🍂 🍃🍂🍃🍂 🍂🍃🍂 🍃🍂 🍂 #part_674 🍁رمـــان انلاین نجلا🍃 🍁براساس واقعیت🍃 🍁به قلم: زهـــرا_ســـادات🍃 -پیش ارمیتا، هر چند که اروم نمی گیره. و لب هایش را پایان حرفش اویزان کرد. این دختر چه اصراری داشت که این قدر خودش را معصوم جلوه بدهد. -می خوای ببرمت خونه؟ سرش را بالا انداخت که شالش از سرش افتاد و من بی اختیار اخم هایم در هم رفت. منتظر ماندم تا آن ها را درست کند اما حواسش نبود. او می دانست که آن ابریشمی هایش چقدر می توانست دل ببرد و باز هم آن ها را بیرون می ریخت؟ شالش را بالا کشیدم که موهایش سیخ مانند بیرون زدند. -عه، امیرپاشا. با قیافه ای در هم شالش را جلو کشید. -حواست وقتی نیست همین میشه. -من که نمی تونم هر ثانیه به این شال دست بزنم که مرتب هست یا نه. -نجلا! ارام اما با تحاکم صدایش کردم که دوباره از آن حالت جبهه گیری اش بیرون امد و معصوم شد. نفس کلافه ای کشیدم. می دانستم که نگه داشتن آن شال روی سرش چقدر برایش سخت بود، همین طور که برای تمام زن ها سخت بود اما او نباید این ابریشم ها را نشان مردهای دیگر می داد، به هر قیمتی هم که بود نباید نشان می داد و باعث می شد که قلبشان بلرزد. -باشه، حواسم هست. من هم قیافه ام از هم باز شد. ای کاش گاهی آن قدر خوب نمی شد که نمی توانستم تعبیرش کنم. آن قدر دلنشین و معصوم که انگار مهربان ترین قلب را خدا فقط به او داد. -زنته؟ با صدای سیاوش دوباره قیافه ام در هم رفت. حتی نگذاشته بود ثانیه ای هم بگذرد. جوابش را ندادم و فقط چند ثانیه ای نگاهش کردم. با همان نفرتی که نمی دانستم از کجا نشئت می گیرد اما خودش آن بذر را ابیاری کرده بود. سرش را به سمت نجلا برگرداند. مشغول ارزیابی اش شد که نگذاشتم ثانیه ای بگذرد. چانه اش را گرفتم و سرش را به سمت خودم برگرداندم. این پسر عصبی ام می کرد و من دلم نیمخواست حتی آن نگاه کثیفش هم به نجلا بیفتد. پوزخندی کنج لبش نشست و من همین طور چانه اش را داشتم مبادا چشم هایش به سمت نجلا کشیده شود. و همین چشم هایی که همان رنگ را داشتند. -خوش سلیقه ای؟ -به تو مربوط نیست. #پارت1 https://eitaa.com/baran_eshgh/22547 کُپی حَرام اَست و پیگرد الهی و قانونی دارد 🍃 🍂🍃 🍃🍂🍃 🍂🍃🍂🍃 🍃🍂🍃🍂🍃 🍂🍃🍂🍃🍂🍃 🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃 🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃