👈 #دست_احمد_را_میبوسم 🔸 الان در مراسم رونمایی کتاب "تو شهید نمی شوی" هستم و این وجیزه را فی المجلس می نویسم. کتاب را احمد رضا نوشته. احمد، داداش بزرگتر محمود رضاست. قبلا دو یادداشت برای محمودرضا نوشته ام و هر دو شاید در همین کانال باشد. شاید. مراسم خیلی شبیه محافل دهه شصت است. دهه آرمان و ایدئولوژی. دهه بلمی بسوی ساحل و پرواز در شب. دهه غریبی بود دهه شصت. دهه امور تربیتی و پایگاه های مقاومت. دهه صف های کوپن و صف های اعزام. یادش بخیر. این انقلاب، روی دوش محرومان قد کشید. دهه شصت، دهه محرومان بود و بعد از دهه شصت، ورق برگشت. نمی گویم باید می ماندیم در دهه شصت و بمانیم، اما تعارف را که کنار بگذاریم باید اعتراف کنیم که آرمان را نمی شود در ننو و لای پر قو پرورد. همه قهرمانان دهه شصتمان هم دهه شصتی نماندند. خیلی ها را دنیا بلعید. دنیا چیز بدی نیست به شرطی که نبلعد آرمان را. بگذرم. القصه دهه شصت آدمهایی داشت که امروز اسطوره حداقل بخشی از جامعه هستند. دهه نود، چه کسانی را خواهد پرورد که اسطوره نسلی بعد از این باشند. محمود رضا یکی از این اسطوره هاست. شک ندارم. شهید غریب مدافع حرم. می بوسم دست احمد را که از برادرش نوشت. باید از برادرها نوشت و خوب هم باید نوشت. و احمد نوشت. دستی را که از شهدا می نویسد باید بوسید. یادم هست و خواهد بود که عاشورا در بیت بیت شعر عاشورایی ما جاری است. شهادت عطیه ای خدایی است به شرطی که اهلش باشی. محمودجان! من هم شهید نمی شوم ؟! 🔸 ✍ #مهدی_نعلبندی / دارالولایه تبریز/ ۲۶ دی ۹۶ @mehdinalbandi