#الگوی_برنا🌿💚 شہید بهنام محمدے بهنام در منزل پدر بزرگش در خرمشهر به‌ دنیا آمد. ریزه بود و استخوانی اما فرز چابک بازیگوش و سرزبان دار. شهریور 1359 شایعه حمله عراقی ها به خرمشهر قوت گرفته بود خیلی ها داشتند شهر را ترک می کردند کسی باور نمی کرد که خرمشهر به دست عراقی ها بیفتد اما جنگ واقعاً شروع شده بود بهنام که فقط 13 سال سن داشت، تصمیم گرفت بماند. او مردانه ایستاد.هم می جنگید هم به مردم کمک می کرد. بمباران که می شد می دوید و به مجروحین می رسید. او با همان جسم کوچک اما روح بزرگ و دل دریایی‌اش به قلب دشمن می‌زد و با وجود مخالفت فرماندهان، خود را به صف اول نبرد می‌رساند تا از شهر و دیار خود دفاع کند. بهنام چندین بار نیز به اسارت دشمن درآمد؛ اما هر بار با توسل به شیوه‌ای از دست آنان می گریخت. با تشدید جنگ و تنگ ترشدن حلقه محاصره خرمشهر , خمپاره ها امان شهر را بریده بودند. درگیری در خیابان آرش شدت گرفته بود مثل همیشه بهنام سر رسید اما نارحتی بچه ها دیگر تاثیری نداشت او کار خودش را می کرد کنار مدرسه امیر معزی (شهید آلبو غبیش) اوضاع خیلی سخت شده بود. ناگهان بچه ها متوجه شدند که بهنام گوشه ای افتاده است و از سر و سینه اش خون می جوشید پیراهن آبی و چهار خونه بهنام غرق خون شده بود و چند روز قبل از سقوط خرمشهر شیر بچه دلاور خوزستانی بالاخره در ۱۳۵۹/۷/۲۸ پر کشید

#الگوی_برنا🌿💚 شہید عبدالحسین برونسے از همان  کودکی روحیه مبارزه با طاغوت را داشت. در کلاس چهارم دبستان، به خاطر بیزاری از عمل معلمی طاغوتی و فضای نامناسب درس و تحصیل، مدرسه را رها کرد. ۲ بار شغلش را به خاطر کسب روزی حلال عوض کرد تا در نهایت به کار بنایی روی آورد. همزمان مشغول تحصیل در حوزه عملیه شد.با پیروزی انقلاب به عضویت گروه ضربت سپاه پاسداران درآمد و با شروع جنگ تحمیلی رهسپار جبهه شد. به خاطر رشادت‌هایی که شهید برونسی از خود نشان دارد، به فرماندهی تیپ ۱۸ جواد الائمه (ع) منصوب شد. سرانجام این سردار رشید اسلام در ۲۳ اسفند ماه سال ۱۳۶۳ در عملیات بدر به یاران شهیدش پیوست و سال‌ها پیکر مطهرش در منطقه ماند و در اردیبهشت ماه سال ۱۳۹۰ تفحص شد↓ خدمتکار همسر یک جناب سرهنگ طاغوتی نشد این حس و حال عارف‌مسلکی عبدالحسین برونسی را شاید به خاطر دوری از گناه در دوران جوانی بشود پیدا کرد؛ چرا که در دوران سربازی از گناه جسته بود. ماجرا از این قرار بود که فرمانده پادگان «۰۴» بیرجند او را برای کار به منزلش برد و عبدالحسین چون بی‌حجابی همسر فرمانده پادگان را دید که با یک مینی‌ژوب همراه با آرایش غلیظ می‌خواست به او کارهایش را توضیح دهد، نتوانست وضع آنجا را تحمل کند،‌ چون به نظر خودش می‌شد، خدمتکار مخصوص آن خانم که همسر یک جناب سرهنگ طاغوتی و بی‌غیرت بود. بنابراین هنوز نیامده به پادگان برگشت. هر چند به خاطر سرپیچی از دستور مافوقش، ۲۰ روز تمام مجبور شد سرویس‌های بهداشتی پادگان را به تنهایی تمیز کند، اما او به خاطر اینکه پای اعتقاداتش ایستاده بود، خرسند بود