♨️ پیامبر جنگ یا صلح؟
🔸شیوه بسیاری از تاریخنگاران ما یک شیوه هرودوتی یا یونانی است. در این شیوه آنچه ملاک قرار میگیرد برآمدن و یا اضمحلال یک سلسله حکومتی و روایت جنگها و کنشهای سیاسی آن عصر است. بر همین اساس بسیاری از مورخین در هنگام پرداختن به زندگی پیامبر بر غزوات و جنگهای ایشان تمرکز بسیاری نمودهاند. همین سبک پر از اشکال تاریخنگاری و تأکید بیش از اندازه و پر از اسرائیلیات بر جنگهای عصر پیامبر اعظم(صلی الله علیه و آله)، این فرصت را برای دشمن پدید آورده تا اسلام را به عنوان دین شمشیر و خشونت معرفی نماید. رفتارهای تکفیریهایی همچون داعش در رشد این نگاه مؤثر بوده و هست. از سویی برخی مانند نهضت آزادی و برخی لیبرالهای مسلمانـ که از این سمت بام افتادهاندـ تعریفی از پیامبر ارائه میدهند که یک تعریف کاریکاتوری و مملو از تساهل و تسامح است.
🔹لذا در عصری که این دو خوانش انحرافی برای خود مریدانی یافتهاند، رسیدن به یک خوانش صحیح و اصیل امری ضروری است تا مانع از تحریف و مصادره نبوی(ص) به نفع یکی از این دو گروه گردد.
🔸امیرالمؤمنین علی(علیهالسلام) در توصیف جنگاوری پیامبر(ص) میفرمایند: «هنگامی که جنگ داغ میشد و نبرد به اوج میرسید ما در کنار رسول خدا و در پناه او با دشمن به کاروزار میپرداختیم و در این نبرد خود پیامبر(صلی الله علیه و آله) بیش از دیگران بر دشمنان حمله میبرد به گونهای که هیچکدام از ما از پیامبر(صلی الله علیه و آله) به دشمن نزدیکتر نبودیم.» اما همین پیامبر در زمانی که بر دشمنترین دشمنان خود دست مییابد و عدهای در سپاه شعار میدهند که الیوم یوم الملحمة(امروز روز در هم کوبیدن است)؛ ناراحت شده و میفرمایند: شعار را عوض کنید و بگویید: الیوم یوم المرحمة (امروز روز رحمت است).
🔹لذا امروز و در جنگ روایتها بهترین خدمت در معرفی رحمهللعالمین پیامبر اعظم (ص)، خوانش صحیح و اصیل از سیره و رفتار اوست؛ بیشک پیامبری که اعراب جاهلی که برای یک شتر ۴۰ سال جنگ با هم پرداختند را به مرحلهای رساند که جانشان را در کف دست گرفته و فدایی اسلام و پیامبر شدند امروز میتواند مرید و راهنمایی بینظیر برای برونرفت از جاهلیت مدرن باشد؛ البته این کار الزاماتی دارد اول آنکه خوب بشناسیم و دوم اینکه خوب روایت کنیم و بشناسانیم.
✍#یعقوب_ربیعی