از ادامه بحث استفاده مى شود که اين سفره ايراد چهارمى هم داشته و آن وجود اموال مشتبه به حرام در آن بوده است، زيرا در ادامه مى فرمايد: «به آنچه در دهان مى گذارى و مى خورى بنگر، آنچه حلال بودنش براى تو مشکوک باشد از دهان فرو افکن و آنچه را به پاکى و حلال بودنش يقين دارى تناول کن»; (فَانْظُرْ إِلَى مَا تَقْضَمُهُ(5) مِنْ هَذَا الْمَقْضَمِ فَمَا اشْتَبَهَ عَلَيْکَ عِلْمُهُ فَالْفِظْهُ(6)، وَمَا أَيْقَنْتَ بِطِيبِ وُجُوهِهِ فَنَلْ مِنْهُ). اين نکته قابل توجّه است که امام(عليه السلام) به قدرى مراقب کارگزاران خود بوده و در حرکات و رفتار آنها دقت مى کرده که کوچک ترين نقطه ضعفى نداشته باشند تا جايى که حتى شرکت در يک مهمانى نامناسب را بر آنها خرده مى گرفته و با نامه بلندبالايى مملوّ از نصايح مختلف به آنها هشدار مى داده و نصيحت مى فرموده است. کارى که شايد در هيچ جاى دنيا معمول نبوده و نيست. در ميان نامه هاى امام(عليه السلام) به کارگزاران خود اين قبيل نامه ها کم نيست و همگى نشان مى دهد که امام(عليه السلام) نهايت تدبير را در امر کشوردارى رعايت مى کرده است. نکته ديگر اينکه نظر مبارک امام(عليه السلام) اين است که حاکمان و مقامات برجسته حکومت اسلامى هميشه در کنار مردم و توده هاى مستضعف باشند و به مرفهان بى درد که توقعشان از همه بيشتر و ياريشان به هنگام يارى دادن از همه کمتر است، هرگز اهمّيّتى ندهند. تجربه نشان داده که در مواقع بحرانى تنها گروه اوّل مدافعان سرسخت و ايثارگران بى منّتند. * نکته: عثمان بن حنيف کيست؟ در کتاب الاعلام زرکلى آمده است که عثمان بن حنيف از صحابه پيغمبر(صلى الله عليه وآله) بود، در غزوه احد و پس از آن شرکت داشت و در عصر خليفه دوم به موجب تقوا و پاکدامنى خاصى که داشت مأمور اندازه گيرى سرزمين هاى خراجى عراق و سپس والى بصره شد. هنگامى که فتنه جمل رخ داد انصار عايشه به او پيشنهاد کردند که همراه آنها بر ضد على(عليه السلام) بجنگد (در حالى که او والى بصره بود). او از اين کار خوددارى کرد. طرفداران عايشه تمام موى سر و صورت و ابروهاى او را کندند و با همان حال نزد عايشه بردند. او گفت: رهايش کنيد. عثمان بن حنيف خدمت على(عليه السلام) آمد و در جنگ جمل همراه آن حضرت بود. سپس ساکن کوفه شد و در دوران خلافت معاويه چشم از جهان فرو بست.(7) بعضى نيز گفته اند که در زمان خلافت معاويه در مدينه از دنيا رفت. جالب اينکه در کتاب استيعاب ابن عبد البر آمده است: هنگامى که عراق فتح شد، خليفه دوم با يارانش مشورت کرد چه کسى مصلحت است به عراق برود و والى آنجا باشد؟ همگى بالاتفاق گفتند: عثمان بن حنيف مناسب است و افزودند که او مى تواند بيش از اين را هم اداره کند، زيرا بصيرت و عقل و معرفت و تجربه فراوانى دارد.(8) در کتاب مستدرکات علم رجال الحديث آمده است که او و برادرش، سهل بن حنيف در زمره دوازده نفرى بودند که به ابو بکر ايراد کردند و اعمال او را زير سؤال بردند. سپس مى افزايد: عثمان و برادرش سهل جزء مأموران خاص على(عليه السلام) (شرطة الخميس) بودند که امام(عليه السلام) بهشت را براى آنان تضمين کرد.(9) در اسد الغابه آمده است که عثمان بن حنيف مى گويد: در محضر پيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله) بودم، مرد نابينايى خدمتش آمد عرض کرد دعا کن خدا چشم من را به من باز گرداند. فرمود: چگونه است تو را به حال خود رها کنم؟ عرض کرد نه و چند بار اصرار کرد. پيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله) فرمود: وضو بگير و دو رکعت نماز بخوان و بگو: «اللّهُمّ إنّى أسْئَلُکَ وَأتَوَجَّهُ إلَيْکَ بِمُحَمَّد نَبِيِّکَ نَبِىِّ الرَّحْمَةِ يا مُحَمَّدُ إنّى تَوَجَّهْتُ بِکَ إلى رَبّي في حاجَتي هذِهِ لِتَقْضِىَ لي اللّهُمَّ فَشَفِّعْهُ فيّ; خداوندا من از تو تقاضا مى کنم و به محمد پيامبرت، پيامبر رحمت متوسل مى شوم. اى محمد من در حاجتى که به سوى پروردگارم دارم به تو متوسّل مى شوم که اين حاجتم را بر آورى خداوندا او را شفيع من قرار بده. بعد از اين دعا خداوند نور چشمانش را به او باز گرداند».(10) اين سخن را با سخنى از امام على بن موسى الرضا (طبق نقل رجال مامقانى) پايان مى دهيم. امام(عليه السلام) فرمود: عثمان بن حنيف از کسانى بود که بعد از پيغمبر اکرم(صلى الله عليه وآله) به على(عليه السلام) وفادار ماند و هيچ گونه تغييرى به مسائل خود نداد.(11) * پی نوشت: 1 . سند نامه: نويسنده کتاب مصادر نهج البلاغه تصريح مى کند که بخشى از اين نامه را پيش از مرحوم سيد رضى، صدوق در کتاب امالى خود آورده است. شايان توجّه است که ابن ابى الحديد در شرح اين نامه در چند مورد مى گويد: در روايت ديگرى چنين و چنان آمده که نشان مى دهد منبع ديگرى در اختيار داشته و اين عبارات متفاوت را از آنجا نقل مى کرده است. حتى در يک مورد تعبير مى کند که گروهى فلان عبارت اين جمله را چنين نقل کرده اند که تعبير به گروهى قابل تأمل است. @ganjma

اضافه بر اينها بخش هايى از اين نامه، بعد از سيّد رضى در کتاب هاى متعدّدى مانند خرائج قطب راوندى و روضة الواعظين فتال نيشابورى و المناقب ابن شهر آشوب و ربيع الابرار زمخشرى با تفاوت هايى نقل شده است. اين تفاوت ها نشان مى دهد که آنها نيز منابع ديگرى در اختيار داشته اند (مصادر نهج البلاغه، ج 3، ص 373). اين نامه را «برّى» (متوفاى قرن 7) نيز در کتاب الجوهرة فى نسب الامام على، ص 81، با اضافاتى آورده است. 2 . جمله «تُسْتَطَابُ لَکَ» به اين معناست که انواع خوب (از غذاهاى رنگارنگ) براى تو طلب مى شود. از ريشه «طيب» به معناى خوب و پاکيزه و لذيذ گرفته شده است. 3 . «عائل» به معناى عائله دار نيازمند است. 4 . «مَجفوّ» به معناى محروم است و کسى که در حق او جفا شده است. 5 . «تَقْضِمُه» از ريشه «قَضْم» بر وزن «فهم» به معناى جويدن و گاه به معناى خوردن است و «مَقْضَم» به غذايى که به دهان مى گذارند اطلاق مى شود. 6 . «فَالْفِظْهُ» از ريشه «لَفْظ» به معناى بيرون افکندن از دهان است و الفاظ را بدين جهت الفاظ مى گويند که گويى از دهان بيرون افکنده مى شوند. 7 . الاعلام زرکلى، ج 4، ص 205. 8 . استيعاب، ج 3، ص 89. 9 . مستدرکات علم رجال الحديث، ج 5، ص 213. 10 . اسدالغابة، ج 3، شرح حال عثمان بن حنيف، شماره 3571. شبيه همين معنا در مسند احمد، ج 4، ص 138 و مستدرک حاکم، ج 1، ص 519 آمده است. حاکم بعد از نقل اين حديث مى گويد: اين حديث صحيح السندى است، هرچند بخارى و مسلم آن را نقل نکرده اند (اى کاش مخالفان نادان توسّل، حدّاقل به مبانى روايى خود مراجعه مى کردند تا بدانند چه اندازه در اشتباهند). 11 . رجال مامقانى، شرح حال عثمان بن حنيف. @ganjma

حرف حساب امیرحسین قیاسی محتوای طنزها و جوک ها رو خوب باز کرد @basiratdashtebashim

🗯 مجالس #طبع_سرد و #گرم دارند 🗯 نکته جالب #دکتر_سعید_عزیزی درباره تأثیر مجالس و محافل مختلف در روحیه و احساسات درونی انسان @basiratdashtebashim

تندخوانی قرآن کریم جزء ۲۵

دعای روز ۲۵ ماه مبارک رمضان @basiratdashtebashim

عجیب‌ترین خاطره عباس موزون از تجربه‌گرهای مرگ ! بدنم لرزید... #سال_نو #شبکه_سه @basiratdashtebashim

‏اینجوری به موقع و نقطه زن #تولید_محتوا کردن باعث میشه اونی که از روی نا آگاهی شعار میده، آریایی هستیم عرب نمیپرستیم، متوجه اشتباهش بشه، اونی هم که از روی غَرَض میگه، سنگ روی یخ بشه(: #جنگ_رسانه @basiratdashtebashim

دعای روز بیست و ششم ماه مبارک رمضان @ganjma

تحدیر قرآن کریم جزء ۲۶