پارادوکسیکال‌ترین روزهای تمام سال برای من دهه اول محرمه. هم‌چنان که قلبم غم داره و عزاداره، روحم شعفناکه و پر از فرحه. نه شادی‌ای از جنس شادی‌های دنیایی. فرحی که مختص به غم حسین(ع) هست و بس. هم‌چنان که هرروز بی‌قرار و ناآرامم از عزای این روزها، به شکل عجیب‌تری هم این روزها آرومم. توضیح منطقی‌ای هم برای این حال ندارم، چون حتی نمی‌دونم چرا اینطوره. فقط می‌دونم در عین اینکه به نشانه عزا گریه می‌کنم و سیاه می‌پوشم و بی‌‌قراری می‌کنم، خودم در رهاترین و بی‌غم ترین و فرح‌آلود ترین حالتم. #شرح‌حال #عشق‌حسین‌علیه‌السلام #شماچطورید؟