هر آدمی چندین و چند برچسب ریز و درشت دارد، برچسب‌های خوب و برچسب‌های بد. خیلی کیف دارد که آدم را با برچسب خوبش صدا بزنند. یکی از قشنگ‌ترین برچسب های هر آدمی همان اسم خودش است.  اسم‌ آدم‌ها یک کتاب بلند است. هزار تا حرف دارد. هر بار نامشان را می‌شنوی انگار خودشان را شنیده ای. و هر بار که  صدایشان می‌زنی خروار خروار واژه را در آهنگ کلامت جا می‌دهی. می‌خواهی حرف‌های بیشتری بزنی، پیشوند و پسوند به اسمشان اضافه می‌کنی: خانم، آقا، عزیز، مهربان، جان... بعد می‌بینی پسوندهایی که میم دارند بیشتر به دلت می‌چسبند، مثل عزیزم، جانم، جانانم، مهربانم، یا اصلا" همان میمِ مالکیتِ تک حرفی که خودش هزار هزار حرف پنهان و آشکار دارد. اسم آدم‌ها قوی تر از چیزی ست که فکرش را می‌کنید. خطاب کردن و خطاب شدن خیلی قدرتمند است. وقتی تو را با اسمت خطاب می‌کنند بی اختیار تسخیر می‌شوی، حتی برای یک لحظه، حتی برای چند ثانیه، حتی به فاصله‌ی یک لبخند، حتی اگر  به روی خودت نیاوری، حتی اگر نفهمند... وقتی تو را به عزیزترین برچسب زندگی ات خطاب می‌کنند، مقاومت کردن بی فایده است. برای همین است که اگر مرا به نام کوچکم بخوانی، بی اختیار می‌گویم: جانم؟ اسم کوچک آدم‌ها، در قلبشان ریشه دوانده است. برای همین اولین قدم برای به دست آوردن قلب یک نفر، به دست آوردن نام‌ کوچک اوست. پس عزیزترین‌ِ زندگی‌تان را به نام کوچکش بخوانید... خودش یاد می‌گیرد طوری بگوید "جانم"، که تمام میم‌های جهان را جمع کنید و دنباله‌ی اسمش بیاورید. +اسم‌ آدم‌ها را دست کم نگیرید. خطاب کردن، اولین واژه ای ست که معشوق را خلع سلاح می‌کند. #نگیدنگفتم #به_امتحانش_می‌ارزه @be_vaghte_del313