یه رفیقی داشتیم هر موقع بهش می‌گفتیم فلان چیز حیف شد، می‌گفت حیف عمر بابام بود که تموم شد! وقتی می‌گفتیم آخه حیفِ فلان چیز نیست فلانی؟ می‌گفت حیف قشنگی خواهرم بود که حروم شد! یا وقتی می‌گفتیم چه حیف شد که چنین شد و چنان شد، می‌گفت حیف از جوونی مادرم بود که از دست رفت، می‌گفت حیف منم اگه غمِ روزگار بخورم، حیف ماییم اگه بی دلیل نخندیم... الان که بهش فکر می‌کنم، می‌بینم راست می‌گفت بنده خدا! چقدر موهبتای بزرگ و کوچیک که از دستمون رفتن و حیف شدن و شدن یادگاری و قاب عکس و خاطره و بغض و آه، بدون اینکه حواسمون باشه به داشتنشون حتی... می‌خوام بگم کاشکی ما آدما، تا وقتی هنوز فرصت هست، حواسمون به حیف شدنیای زندگیمون باشه، قبل از اینکه ذکر روز و شبمون بشه همین یه واژه ی پر از حسرت: حیف! #نگید‌نگفتم #حواسمون‌به‌حیف‌شدنای‌زندگیمون‌باشه