🔹کارگاه گفت و گو محور *دانش بنیان و آینده ما* ۴ لغایت ۶ دی ماه، ساعت ۱۶ در سالن امید دانشگاه بیرجند. - تعاریف کاربردی دانش بنیان - چگونگی راه اندازی و هدایت شرکتهای دانش بنیان -مدیریت جریان شرکت های دانش بنیان 🔹با حضور آقای امیر نجات بخش #یک_قدم_تا_شهر #روایت_پیشرفت #بیرجند @behyaarstf_ir

🔹روایت جنگ اقتصادی 🔹در کلام مهندس نوید نجات بخش 🔹در جمع فعالان فرهنگی شهر بیرجند ۶ دی ۱۴۰۲ @behyaarstf_ir

🔹نمایشگاه *روایت پیشرفت* 🔹با حضور مجموعه ی دانش بنیان بهیار صنعت به مناسبت سالگرد شهادت حاج قاسم سلیمانی برگزار می گردد. 🔹مستقر در موکب *معجزه ی مقاومت* واقع در مسیر پیاده روی مزار شهید سلیمانی عمود ۲۸ گلزاری شهدای کرمان از شنبه ۹ دی ماه ۱۴۰۲ تا دوشنبه ۱۱ دی #یک_قدم_تا_شهر #کرمان #روایت_پیشرفت @behyaarstf_ir

سخنرانی مهندس نجات بخش در اختتامیه نمایشگاه روایت پیشرفت، دانشگاه بیرجند ۶ دی ۱۴۰۲ @behyaarstf_ir

🔹هم اندیشی با اهالی شرکت های دانش بنیان 🔹پارک علم و فناوری بیرجند 🔹با حضور مهندس نجات بخش ۶ دی ۱۴۰۲ @behyaarstf_ir

🔹نقش دانش بنیان در آینده ی ایران 🔹یکی از سوالاتی که مطرح است این است که ما در چه جایگاهی می توانیم آینده را در نظر آوریم و آینده دار بودن را ببینیم. معمولا یک تفاوتی بین درک خودمان و درک آقا از ایران و آینده احساس می کنیم. بعضا در نسبت با بیانات آقا، سوال برایمان پیش می آید که آقا چگونه اینقدر امیدوار به آینده هستند و به عبارتی چه می بینند که امیدوار به آینده هستند. ارائه: حجت الاسلام نجات بخش @behyaarstf_ir

🔹خرمشهر ها در راه است، نه در میدان جنگ نظامی، در میدانی که آبادانی در پی دارد، اما سخت تر است... 🔹همانطور که ابتدای انقلاب و زمان دفاع مقدس که کشور درگیر یک جنگ می شود و آن کلاف سردرگمی که هم در سیاست هست و هم در فضای نظامی و علمی هست در نظر بیاوریم، کجا است که می شود از لا به لای همه ی مسائل و مصائبی که وجود دارد، می شود یک نفر امیدوار به آینده باشد و آینده را ببیند. 🔹آن زمان وقتی که مسئله ی بسیج پیش آمد و آن نسبت بین آدم ها در بسیج پیش آمد، یک افقی از فتح و پیروزی برای آنان که خودشان را در بسیج حاضر کردند، پیدا شد. به این معنا که از یک جهت حضرت امام(ره) و از یک جهت بسیجی ها، آینده را احساس کردند و توانستند از پی همه ی مسائل و مشکلاتی که وجود داشت، با یک قوت قلب و ایمان و با یک استحکامی پیش روند و چیزی که شاید محال بود در مناسبات رایج و با آن قدرت رایج در ارتش و حوزه ی نظامی ما که همان فتح خرمشهر بود، در آن نگاه جهادی و بسیجی، در آن پیوندی که بین آدم ها برقرار شده بود، در آن نگاه بسیجی در واقع مسیر شد. و آن ها انگار با یک اطمینان قلب متوجه بودند می توانند وارد خرمشهر شوند و هیچ شک و دو دلی در این مسئله نداشتند. 🔹حال برگردید به همان زمان، آدم های مختلف، از شهید صیاد شیرازی بگیرید تا شهید حسن باقری، تا بسیجی هایی که در سن های پایین خودشان را در آن عرصه حاضر کردند، همه چهره های پر از شور و نشاطی بودند که آینده را احساس می کردند و می دانستند و مطمئن بودند و یقین داشتند که در واقع خرمشهر فتح خواهد شد. 🔹آن آینده که ما می خواهیم ببینیمش و پیدایش کنیم در واقع از مسیر و جایگاهی آشکار می شود. به تعبیری ما اگر بتوانیم خودمان را وارد مناسباتی را کنیم و جایگاهی را پیدا کنیم یک چشم اندازی را احساس می کنیم و بسیاری از مسائل در نظرمان حل شده است هر چند ممکن است زمان ببرد، مثل بسیجی هایی که افق فتح خرمشهر در نظرشان پیش آمده بود، اما به هر حال می دانستند شهادت هایی در میان است، مسائلی در میان است، چالش هایی در میان است و همه ی این ها را باید یک به یک باید طی کنند و هیچ شهادتی نه تنها آن ها مایوس نمی کرد بلکه آن را نشانه ای بر پیروزی می یافتند. 🔹ما امروز به دانش بنیان و به مناسبات دانش بنیان به همان معنای بسیج نگاه کنیم، یعنی اگر زمانی مسئله ی بسیج و حضور در بسیج یک آینده را پیش چشم می گذاشت، امروز علاوه بر بسیج آن حضور دانش بنیان و آن مناسبات دانش بنیان، جایگاهی است که اگر ما خودمان را در آن قرار دادیم، تمام مسائل کشور در آن حل شده است و متوجهیم که همه این گره ها باز می شود و شدنی است و چندان دور از ذهن نیست و می دانیم که هر مسئله و مشکلی در راه تحمل کنیم و هر چالشی پیش آید زودگذر است و ما را در آن فتح و پیروزی خواهد گذاشت و اگر نتوانیم این حضور و مناسبات دانش بنیان را درک کنیم و خودمان را در آنجا حاضر کنیم، تقریبا می توان گفت مایوس و نا امید از حل مسائل کشور هستیم. @behyaarstf_ir

رهبر انقلاب اسلامی: «جوانهای عزیز! بچه‌های عزیز من! فردا مال شما است، آینده مالِ شما است؛ شما هستید که باید این تاریخ را با عزّتش محفوظ نگه دارید؛ شما هستید که این بارِ مسئولیّت را بردوش دارید؛ خرّمشهرها در پیش است؛ نه در میدان جنگ نظامی، [بلکه‌] در یک میدانی که از جنگ نظامی سخت‌تر است. البتّه ویرانی‌های جنگ نظامی را ندارد؛ بعکس، آبادانی به دنبال دارد، امّا سختی‌اش بیشتر است. اینکه ما گفتیم اقتصاد مقاومتی، یعنی بخش اقتصادیِ این سیاستِ بزرگ و اساسی، مقاومت اقتصادی است. اینکه گفتیم جوانهای مؤمن و حزب‌اللّهی و انقلابی کارهای فرهنگی خودجوش را رها نکنند و دنبال بکنند، و همه‌ی دستگاه‌های فرهنگی کشور را دعوت کردیم و میکنیم که در این جهت حرکت کنند، این، بخش فرهنگیِ این عدم تبعیّت است، این جهاد بزرگ است، جهاد کبیر است. اینکه از همه‌ی استعدادهای موجود کشور دعوت میکنیم که استعدادهای خودشان را در خدمت پیشرفت این کشور به کار بیندازند و به صحنه بیاورند و به میدان بیاورند و از مسئولان دولتی و سایر مسئولان دعوت میکنیم که از این استعدادها استقبال بکنند، این آن بخشِ فعّالِ اجتماعیِ این جهاد کبیر است.» @behyaarstf_ir

🔹روایتی از نسبت مسئله ی دانش بنیان با پیشرفت 🔹یکی از چالش هایی که در مسئله ی کار با آن رو به رو می شویم این است که ما در چه افقی می توانیم مسئله ی تولید، مسئله ی کار و مسئله ی دانش بنیان که جمع مسئله ی اقتصاد، کار و تولید است را ادامه دهیم. 🔹حجت الاسلام نجات بخش @behyaarstf_ir

🔹در پی درکی از پیشرفت 🔹باید بتوانیم نسبت خودمان را با مسئله ی پیشرفت پیدا کنیم، شاید اینکه گفتیم باید افق پیشرفت مد نظرمان باشید، این به ذهن برسد که این حرف بدیهی است و همه می دانیم باید پیشرفت کنیم. چه نیازی به فکر درباره ی پیشرفت است. مسئله این است که ما درکی از پیشرفت نداریم و آن نسبت وجودی ما با مسئله ی پیشرفت روشن نیست، جایگاه پیشرفت برای ما روشن نیست، درک و احساسی از پیشرفت نداریم. به این فکر کنیم چه می شود کسی وارد کار علمی و تحقیقاتی می شود و یک واکسن را ۷۰ سال پیش به نتیجه می رساند و اولین کسی که آن را امتحان می کند خودش است، این چه نحوه درکی است او چه تجربه می کند؟ او به دنبال چیست که حتی کاری می کند که به ضرر خودش است یا به طور مثال در تاریخ هوانوردی از آدم هایی که در شروع تاریخ جدید به فکر پرواز افتادند و تلاش را آغاز کردند، به چه چیزی فکر می کردند که مثلا چیزی به بدن خودشان می بستند و از کوه می پریدند پایین؟ چه چیزی را او تجربه می کند که این راه را می رود، چه چیزی او تجربه می کند که به مرور تلاش خودش و کار خودش را به سمت بهتر شدن و پیشرفته شدن کار خودش پیش می برد. چه می شود که یک خودروساز در دنیا اگر به یک خودرو می رسد که به طور مثال مورد پذیر جامعه و بازار است و آن را پسندیدن، به فکر آن است که باز هم تحقیق و توسعه انجام دهد و ماشین جدیدی را بسازد. یا مسئله ی خودرو های خودران و برقی را کار کند. برای اینکه این اتفاق بیافتد خیلی باید تلاش کنیم تا خودروی خودران داشته باشیم، باید تغییرات وسیعی در سطوح مختلف داشته باشیم که بشود به خودروی خودران رسید. اگر افق پیشرفت نباشد این تلاش ها چه معنایی دارد؟ @behyaarstf_ir

بسم الله الرحمن الرحیم 🔹رهبر انقلاب امروز فرمودن: *علت پیشرفت و عزت‌یابی و مطرح‌شدن ایران به عنوان یک قدرت شاخص در این منطقه، علت پیداشدن این همه عمق راهبردی برای کشور، این نیروهای مقاومت در سراسر منطقه، عمق راهبردی نظام جمهوری اسلامی‌اند؛ علت همه‌ی اینها حضور مردم ایران در صحنه است. آنجایی که توانسته‌اند مانع از حضور مردم در صحنه بشوند، دشمن پیروز شده. در خیلی از بخشهای اقتصادی همین جور است. ما سیاستهای اصل ۴۴ را ابلاغ کردیم به فلان دولت، مدام سفارش کردیم. چند مورد کردند، از چند مورد نصفش فاسد از آب درآمد. مشکل اقتصادی این جوری درست میشود دیگر.* 🔹درک رایج از حضور مردم در صحنه ی اقتصاد و مقاومت اقتصادی نگاهی است که شاید به ظاهر و نقطه ی نهایی، یعنی ایجاد شغل و بالارفتن آمار شاغلین و کم شدن آمار بیکاران بسنده کند. حال آنکه چندان اهمیت ندارد این عمل صرفا مشغولیت است و فقط درآمدی حاصل می شود یا نقطه ای است که انسان می تواند در محیط خودش کارگر و اثر گذار باشد و خود انسان ها دیده شوند و آدمی وجود خودش را در دسترنج و کارش ببیند و اگر درآمد و ثروتی برای کشور ایجاد می شود از پی این اثرگذاری و کار است. این نگاه رایج در حالت خوبش در پی آن است که بار کشور را با یک نگاه خیر خواهانه به دوش زند و یک اقتصاد و رفاه مناسب برای مردم به ارمغان آورد و فقر را کمتر کند. حال آنکه خودِ این به دوش زدن بار اقتصاد بدون حضور مردم، علاوه بر آنکه بار را به مقصد نمی رساند، حیات و شور و زندگی را هم از مردم می گیرد. رهبری فرمودند: *دستگاه‌های اجرائی باید از توسعه‌ی بنگاه‌های خصوصی حمایت کنند؛ کشور بدون فعّالیّت بنگاه‌های خصوصی اداره نخواهد شد. اشتباه مهمّی که در سالهای اوّل انقلاب اتّفاق افتاد و مبالغ زیادی از آثارش همین طور ماند، این بود که بخش خصوصی را کنار زدند و همه‌ی کارها، حتّی فروش مثلاً اجناس خُرد را به مسئولین دولت و دستگاه‌های دولتی سپردند؛ خطای بزرگی بود که ما انجام دادیم. بایستی بنگاه‌های خصوصی که حضور مردم است، توانایی مردم است، ابتکار مردم است، پول مردم است، حمایت بشوند؛ وسط میدان بیایند؛ اقتصاد را اینها باید اداره کنند. من مکرّر این مثال را گفته‌ام: دو جور میشود کار کرد؛ شما میتوانید یک باری را داخل یک وانتی بگذارید و بعد پشتِ فرمانِ این وانت بنشینید، این بار را به‌آسانی از یک جایی به یک جای دیگری منتقل کنید. میتوانید این وانت را کنار بیندازید، این بار را به دوش خودتان بگیرید، هم خسته بشوید، هم به منزل نرسید، هم این بار وسطِ راه زمین بیفتد، ضایع بشود.* 🔹با نگاه رایج نه بار به مقصد می رسد، نه میدانی برای حضور فراهم می شود. این نگاهی است که جای آدم ها را می گیرد و ناخواسته فرصتِ بودن در دنیای امروز سلب می شود و انسان به آن نقطه ی آزادی خودش نمی رسد. نقطه ای که انسان ها احساس می کنند برای کاری می توانند تمام وجودشان را بگذارد و از قید و بند تعارفات و ترس ها خلاص شوند. در نگاه رایج آن نقطه از مردم گرفته می شود و نهایتا آن زندگی و شور و حرکت برای مردم ما به ارمغان نمی آید. 🔹مثل خانواده ای که صدها امکان برای فرزندش مهیا می کند اما یک امکان حضور و ابراز وجود در دنیای امروز را پیش پایش نمی گذارد. با نگاهی که وجود افراد خانواده را نمی تواند ببیند، می خواهند برای فرزندشان رفاه و آینده ای بوجود آورند اما با این نگاه، ناخواسته او را مدام دور از معرکه هایی که فرصت پیشرفت دارد نگه می دارند تا مبادا آسیبی به او رسد. 🔹حال آنکه حضور مردم را شاید بتوان به نحوی عمیق تری دید. باید از خود پرسید که حضور چیست و چگونه مردم می توانند در اداره ی کشور و مناسبات اقتصادی حضور داشته باشند تا با این حضور مشکل اقتصادی حل شود. با چه نگاهی می توانیم در میدان اقتصاد کشور حضور داشته باشیم؟ تجربه ی مجموعه های دانش بنیان نشان داده می توان با فکر مردم، با دانش و سرمایه ی مردم کار هایی که برای یک دولت نشدنی است را به نتیجه رساند. در این زمینه ذکر تجربه ای از مجموعه ی بهیار صنعت مؤید همین مسئله است که در ادامه خواهد آمد. @behyaarstf_ir