در روزهایی که #علامه_طباطبایی در سوگ همسرشان محزون و متأثر بود و اشک فراوانی از دیدگانش بر گونه ها جاری می ساخت،یکی از شاگردان، سبب این همه آشفتگی و ناراحتی علامه را از این بابت جویا شده بود. علامه پاسخ داده بود: « مرگ حق است، همه باید بمیریم، من برای مرگ همسرم گریه نمی کنم، گریه من از صفا و کدبانوگری و محبت های خانم بود. من زندگی پرفراز و نشیبی داشته ام. در نجف با سختی هایی مواجه می شدم، من از حوائج زندگی و چگونگی اداره آن بی اطلاع بودم، اداره زندگی به عهده خانم بود. در طول مدت زندگی ما، هیچگاه نشد که خانم، کاری بکند که من حداقل در دلم بگویم کاش این کار را نمی کرد یا کاری را ترک کند که من بگویم کاش این عمل را انجام داده بود ! در تمام دوران زندگی، هیچگاه به من نگفت چرا فلان عمل را انجام دادی؟ یا چرا ترک کردی؟... من این همه محبت و صفا را چگونه می توانم فراموش کنم؟! » ✍ چه درسهایی که از این بانوی باوفا و مرد قدردان و فهیم، میتوان گرفت... https://eitaa.com/beit_ol_abbas