دلمان که میگیرد
غربت و تنهایی که سرتاسر وجودمان را در می نوردد ،سنگینی بغض های در گلو مانده مان که سرریز می کند ،حرف هایی که نمیدانی جز خودت به که بگویی ،که اصلا کسی هست که همدم راز های سر به مهر دل انسان شود ؟
از این حجم تنهایی نمی دانی به چه کسی پناه ببری ، دلت می گیرد ، احساس غربت می کنی
که بی کسی و تنها ، اینکه دلت بخواهد به کسی پناه ببری ...
فکر میکنی شاید درد و دل کردن با آدم ها کمی آرام ات کند .تسکینت دهد یا مسکنت باشد
اما نیست ،نمی شود که نمی شود
درمانمان جای دیگریست
آدم ها هر چقدر هم خوب باشند
اما رفیق کس دیگیریست
همدم وهمراز بی کسی هایمان خداست
زندگیمان را پر می کنیم از معشوق های ساختگی ،تا که تنها نباشیم
میبینی باز هم درست نمی شود
نشانی محبت را اشتباهی گرفته ایم
تنها عشق اوست که دل انسان را از بی تابی و بی قراری رها می سازد،تنها اوست که باید برایش دلتنگ باشیم
تنها اوست که حرف هایمان را می شنود
و قضاوتمان نمی کند،
تنها اوست که با تمام بدی رهایمان نمی کند
پسمان نمی زند ، و بی منت مهر می ورزد
تنها اوست که می داند در دلمان چه می گذرد
تنها اوست که حرف هایمان را می فهمد
ما جز او کسی را نداریم
همه کس ما اوست...
#هوالمحبوب
🌿
