. . تو خواستی و دل، خواست و تمام وجود ما به تکاپو افتاد برای جاری‌بودنِ یاد و مهرِ تو در هر لحظه‌ی آن روزها؛ از دقیقه‌های آغوش‌ها، اشک‌ها، لبخندها و بدرقه‌ها، تا ساعت‌ها و روزهای هم‌رنگ و هم‌دل شدن، هم‌باور و هم‌مقصد شدن... که یعنی چیزی فراتر از هم‌مسیری... یاد گرفتیم و مدام یاد خودمان انداختیم که: «سفر مرا به تـو نزدیک‌تر نخواهد کرد» اگر نگاهم در دلنشینیِ راه جا بماند و اگر روی نقشه‌ی دل، کنار کربلا نوشته‌باشم: وصال! مدام زمزمه کردیم: «من راهیِ توام، ای مقصدِ درست!» و برای دست‌های خالی و وجود خالی و پشت خالی ما، برای سرمای جان و تیرگیِ روح ما، کدام دست‌گیر و قوّت‌قلب و پشتوانه، بهتر از عاشق‌پیشه‌‌ترین دوست تو؟ آغوش چه کسی گرم‌تر از پروانه‌ی آتش‌گرفته‌ی تو؟ کدام روشنایی، تابنده‌تر از خورشیدِ نینوای محبّت تو؟ قطره‌قطره، دخترها و پسرهای گوشه گوشه‌ی ایران، رود شدیم و جاری شدیم به سوی دریا. هشتـصد دلِ فراخوانده‌شده، به نیابت از ده‌هزار دلِ جامانده... به سمت «آن‌جا که عاشقان به خاک افتادند» . زمزمه‌‌ی مشترک؟ از حسین علیه‌السلام، خداوند را می‌خواهیم و از خدا، حسین علیه‌السلام را... #به‌سوی‌بینهایت #اربعین۱۴۴۵‌قمری ♾ @binahayat_ir