«کنوانسیون شورای اروپا برای جلوگیری از وقوع خشونت علیه زنان و خشونت خانگی و مبارزه با آن» در ۱۱ می ۲۰۱۱ در شهر استانبول به تصویب شد. این کنوانسیون نوعی تلاش برای مدیریت حکمرانی کشورهای مختلف از طریق ابزارهایی چون سمن‌ها و سازوکارهایی تنبیهی و تشویقی مختلف است که تلاش دارد، دغدغه فمنیست‌ها را به مسئله‌ای برای کشورهای عضو بدل کند. اما کشورهایی مانند ترکیه، لهستان و.... متوجه آسیب این کنوانسیون شدند. مخالفین معتقدند که این کنوانسیون موجب رواج انحرافات جنسی و آسیب به بنیاد خانواده می‌شود. از این رو کشوری مانند ترکیه از این کنوانسیون خارج شد در #ایران نیز به بهانه وجود امر موهومی به نام خشونت علیه زنان،‌ تلاش‌هایی برای اجرای این کنواسیون در حال انجام است... این‌ تلاش‌ها ترجمه‌ و گرته برداری عمیق و حرفه‌ای از #کنوانسیون استانبول و سند ۲۰۳۰ در حوزه زنان است. تلاش‌های قبلی ترجمه‌هایی خام دستانه‌تر از کنوانسیون بود لکن نه تنها پیش‌نویس حاضر با نظام حقوقی ایران سازگار نشده است، بلکه با تحمیل عنواینی مانند حمایت از خانواده، تلاش داشته نوعی خطای محاسباتی ایجاد کند. این پیش‌نویس جایگاه خانواده را در فرهنگ ایرانی-اسلامی متزلزل می‌کند و در سه حوزه مفاهیم، ساختارها و سازوکارهای اجرایی مطابق‌ کنوانسیون است. این امور برگرفته از کنوانسیون هستند: آسیب و بزه، ازدواج اجباری، دستور/دستورالعمل حفاظتی، آزار، توانمندسازی زنان، استفاده از سمن‌ها در راستای اهداف مدنظر کنوانسیون، استفاده از رسانه‌ها در راستای اهداف مدنظر کنوانسیون، تلاش برای تغییرات فرهنگی گسترده،‌ تغییر در نظامات آموزش و پرورش،‌ تغییر در نظامات آموزش غیر رسمی، معاضدت‌های حقوقی، مشاوره‌های پزشکی و روانپزشکی، مراکز نگهداری و محافظت از زنان، مداخلات قضایی، تغییر در ساختار فضای شهری و نیز در نظام تبعیض‌های روا و همچنین «دفتر امور زنان و خانواده». با این اوصاف ارکان اصلی این پیش‌نویس و درصد بسیار بالایی از ارکان فرعی آن ترجمه‌ و برگرفته از کنوانسیون استانبول است.