🌹 بانگ «یا مهدی ادرکنی» ساعت 21 «شب نیمه شعبان» در سراسر کشور طنین انداز خواهد شد... 🌕 در آستانۀ میلاد حضرت حجت‌ابن‌حسن‌العسکری علیه‌السلام شـورای هماهـنگی تبلیـغات اسـلامی با صدور اطلاعیه ای عنوان کرد: بانگ «یا مهدی ادرکنی» ساعت 21 شب نیمـه شعبان در سراسر کشور طنین انداز خواهد شد. #نشرحداکثری → @zohur_media

دوباره نیمه ی شعبان رسید تا نیمه ی وجودمان از نگاهت پُر از عشق شود تو آمدی تا همه ی هستی از نفس کشیدنِ تو نفس تازه کنند میلادت آغازی شد بر همه ی خوبی ها! #نیمه_شعبان🌹🌹🌹 به کانال بهلول عاقل بپیوندید🔽 ❥↬ @bohlool_aghel ❥↬ @ostad_dehnavi ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═

📚داستان امامت 💎شیخ صدوق رحمه الله در کتاب کمال الدین می نویسد: حکیمه خاتون، دختر امام محمد تقی بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب علیهماالسّلام می‌گوید: «امام حسن عسکری علیه السّلام مرا خواست و فرمود: «ای عمه! امشب نیمه شعبان است، نزد ما افطار کن که خداوند در این شب فرخنده، کسی را به وجود می‌آورد که حجت او در روی زمین خواهد بود. » عرض کردم:«مادر این نوزاد مبارک کیست؟ » فرمود: «نرجس.» گفتم:«فدایت گردم! به خدا قسم اثری از حاملگی در نرجس خاتون نیست.» فرمود:«همین است که می‌گویم.» وقتی به خانه آن حضرت در آمدم، سلام کرده نشستم. نرجس خاتون آمد، کفش از پایم درآورد و به من گفت:«ای بانوی من! روزت را چگونه شب کردی؟» گفتم:«بانوی من و خاندان ما تویی!» گفت:«نه! من کجا و این مقام بزرگ کجا؟» گفتم:«دختر جان! امشب خداوند پسری به تو موهبت می‌کند که سرور دو جهان خواهد بود. » چون این سخن را شنید، با کمال حجب و حیا نشست. سپس وقتی نماز شام را گذاردم، افطار کردم و خوابیدم. سحرگاه برای ادای نماز شب برخاستم. بعد از نماز دیدم که نرجس خوابیده و از وضع حمل او خبری نیست! پس از تعقیب نماز دوباره به پهلو خوابیدم، اما چند لحظه بعد با اضطراب بیدار شدم و دیدم که نرجس خوابیده است. سپس نرجس بلند شد، نماز خواند و دوباره خوابید. اندک اندک داشتم درباره وعده امام تردید می‌کردم که ناگهان حضرت از جایی که تشریف داشتند، با صدای بلند مرا صدا زده و فرمود:«ای عمه! عجله مکن که وقت نزدیک است!» چون صدای امام را شنیدم شروع به خواندن سوره «الم سجده» و «یس» کردم. در همین موقع نرجس با حال مضطرب از خواب برخاست. من به وی نزدیک شدم و گفتم: «نام خدا بر تو مستولی باد!» سپس از او پرسیدم:«آیا چیزی احساس می‌کنی؟» گفت:«آری ای عمه! » گفتم:«ناراحت مباش و دل قوی بدار. این همان مژده ای است که به تو دادم. » سپس سستی خواب مرا فرا گرفت و او در همین حین فرزندش را به دنیا آورد. اندکی بعد وقتی احساس کردم که کودک متولد شده، برخاستم. هنگامی که لباس را از روی او برداشتم، دیدم که با اعضای هفتگانه، روی زمین خدا را سجده می‌کند. آن ماه پاره را در آغوش گرفتم و دیدم که بر عکس نوزادان دیگر، از آلایش ولادت پاک و پاکیزه است! در این هنگام امام حسن عسکری علیه السّلام صدا زد: «عمه جان! فرزندم را نزد من بیاور! » چون او را نزد پدر بزرگوارش بردم، امام دستش را زیر ران‌ها و پشت بچه قرار داد، پاهای او را به سینه مبارک چسباند، زبانش را در دهان او گردانید، دستش را بر چشم و گوش و بندهای او کشید و فرمود: «فرزندم! با من حرف بزن!» آن مولود مسعود زبان گشود و گفت:«اشْهَدُ انْ لا الهَ الَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَریکَ لَه وَ اشْهَدُ انَّ مُحَمَّدا رَسُولُ الله.» آنگاه بر امیرالمؤمنین و ائمه طاهرین علیهم السّلام درود فرستاد تا اینکه بعد از بردن نام پدرش،متوقف و سپس ساکت شد. امام فرمود:«عمه جان! او را نزد مادرش ببر تا به او نیز سلام کند و باز نزد من بر گردان.»چون او را نزد مادرش بردم، به او سلام کرد و مادر نیز جواب سلامش را داد. سپس او را پیش امام حسن عسکری علیه السّلام برگرداندم. حضرت فرمود:«ای عمه! روز هفتم ولادتش نیز نزد ما بیا.» صبح روز نیمه شعبان که به خدمت امام رسیدم، سلام کردم و روپوش از روی کودک برداشتم تا او را نوازشی کنم، ولی بچه را ندیدم! عرض کردم:«فدایت گردم! بچه چه شد؟» فرمود:«عمه جان! او را به کسی سپردم که مادر موسی علیه السّلام فرزند خود را به او سپرد!.» چون روز هفتم به حضور امام شرفیاب شدم، فرمود:«عمه جان! فرزندم را بیاور.»او را در قنداقه پیچیده و نزد حضرت بردم. امام مانند بار اول فرزند دلبندش را نوازش کرد و زبان مبارکش را آنچنان در دهان او نهاد که گویی شیر یا عسل به او می‌خوراند. سپس فرمود:«ای فرزند، با من سخن بگو!» گفت:«اشْهَدُ انْ لا الهَ الَّا الله. » آنگاه بر پیغمبر خاتم صلی الله علیه وآله و امیرالمؤمنین علیه السّلام و یک یک ائمه تا پدر بزرگوارش درود فرستاد و سپس این آیه شریفه را تلاوت کرد:«وَ نُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِینَ وَ نُمَکِّنَ لَهُمْ فِی الْأَرْضِ وَ نُرِیَ فِرْعَوْنَ وَ هامانَ وَ جُنُودَهُما مِنْهُمْ ما کانُوا یَحْذَرُونَ [۱]»، {و اراده کردیم که منت بنهیم بر آنان که در زمین زبون گشتند و آنها را پیشوایان و وارثان زمین قرار دهیم و آنها را در زمین جای دهیم و به فرعون و هامان و لشکریان آنان نشان دهیم آنچه را که آنها از آن می‌ترسیدند}. موسی بن محمد راوی این حدیث می‌گوید:«صحت این روایت را از عقبه، خادم امام حسن عسکری علیه السّلام پرسیدم و او نیز گفته حکیمه را تصدیق کرد[۲].» 📖[۱]سوره قصص،آیات۵ - ۶ 📖[۲]کمال الدین،ص ۳۸۹ 📖بحارالانوار،ج۵۱،ص۱۰ ❥↬ @bohlool_aghel

🕌آشنایی با مسجد مقدس جمكران🕌 👈از جمله اماكنی كه همواره مورد توجه مخصوص امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف بوده و به بركت آن كرامات و عنایات ویژه ای در آن به وقوع پیوسته « مسجد مقدس جمكران » است. 🌟این مكان شریف را به جهت واقع شدن در كنار روستایی به نام جمكران ، مسجد جمكران و به خاطر آن كه به همت حسن بن مثله ساخته شده «مسجد حسن بن مثله» و به لحاظ آن كه به امر مبارک حضرت امام زمان عجل الله تأسیس شده است ؛ « مسجد امام زمان علیه السلام یا مسجد صاحب الزمان می نامند. همانطور كه گفته شد این مسجد در زمان حسن بن مثله بنا شد و پس از آن بارها در آن تعمیراتی انجام شده است. از جمله یک بار در زمان مرحوم صدوق و بعدها چندین مرتبه در دوره حكومت سلسله صفویه و یک بار هم در زمان مرجعیت حضرت آیة اللَّه عبدالكریم حائری مؤسس محترم حوزه علمیه قم توسط مجاهد گرانقدر حجة الاسلام شیخ محمد تقی بافقی و بعد از ایشان تعمیراتی هم در آن به وسیله یكی از تجار معروف قم صورت گرفته است. در سالهای اخیر به ویژه بعد از پیروزی انقلاب شكوهمند اسلامی به علت استقبال بی نظیر مردم از سرتاسر ایران اسلامی به كمک امت اسلامی تحت نظارت هیأت امنا و مدیریت مسجد جمكران طرحهای عمرانی بسیار مهم و در عین حال لازم و ضروری نظیر : سالنهای اجتماعات و كتابخانه عمومی و نمایشگاه كتاب و درمانگاه و محل اسكان برای نمازگزاران و... در كنار گسترش و توسعه ساختمان مسجد در دست اجراست. 🌟امروزه این مكان مقدس به یكی از میعادگاه های بزرگ عاشقان ولایت و امامت تبدیل شده است كه هر هفته شبهای سه شنبه و چهارشنبه بویژه در ایام مبارک نیمه شعبان هزاران نفر در آن گرد می آیند و از طریق تشكیل مجالس دعا و نیایش ضمن تجدید عهد با امام زمان عجل الله از خداوند تبارک و تعالی؛ تعجیل در فرج منجی عالم بشریت را درخواست می نمایند. 🌟فضیلت نماز در مسجد مقدس جمکران🌟 ✅حسن بن مثله می گوید در دیداری که با حضرت داشتم امام مهدی عجل الله فرمودند: هر كس این دو ركعت نماز (نماز صاحب الزمان)را در این مكان (مسجد مقدس جمكران)بخواند، مانند آن است كه دو ركعت نماز در كعبه خوانده باشد. 🕯ألّلهُـــمَّ ؏َـجِّـلْ لِوَلِیِّکَــــــ الْفَـــــرَج🕯 به کانال بهلول عاقل بپیوندید🔽 ❥↬ @bohlool_aghel ❥↬ @ostad_dehnavi ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═

🎥⭕️ دوربین مخفی عجیب در نیمه شعبان! ✍ ای جان فداتون بچه شیعه های آخرالزمان #روشنگری #ببینید_و_نشر_دهید به کانال بهلول عاقل بپیوندید🔽 ❥↬ @bohlool_aghel ❥↬ @ostad_dehnavi ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═

💚 #ملاقات_امام_زمان(عج) با دلاک💚 سید محمد موسوی رضوی نجفی از شیخ باقر بن شیخ هادی کاظمی نقل کرد: شخص صادقی که دلاک بود و پدر پیری داشت. او در خدمتگزاری به پدرش کوتاهی نمی‌کرد. حتی آنکه برای پدر آب در مستراح حاضر می‌کرد و منتظر می‌ایستاد که او بیرون آید و به مکانش برساند. همیشه مواظب خدمت او بود مگر در شب چهارشنبه که به مسجد سهله میرفت. تا اینکه مسجد رفتن را ترک نمود. علت ترک کردن مسجد را از او جویا شدم، گفت: چهل شب چهارشنبه به مسجد رفتم، چون چهارشنبه‌ی دیگر شد بخاطر خدمت به پدر میسر نشد به مسجد بروم تا اینکه شب شد، عازم مسجد شدم، در راه شخص اعرابی را دیدم که بر اسبی سوار است، چون نزدیکم رسید رو به من کرد و از مقصد من پرسید... گفتم: مسجد سهله... فرمود: "اوصیک بالعود اوصیک بالعود" (یعنی: وصیت میکنم تو را به پدر پیرت) و آن را سه مرتبه تکرار کرد. آنگاه از نظرم غایب شد. دانستم که او مهدی است و آن جناب راضی نیست به جدا شدن من از پدرم، حتی در شب چهارشنبه. پس دیگر به مسجد نرفتم... 📘منتهی الامال، باب۱۴ ✨امام سجاد (علیه‌السلام) : هر کس که در زمان غیبت قائم ما بر ولایت ما ثابت قدم بماند، خداوند اجر هزار شهید از شهدای بدر و احد را به او عطا می‌فرماید. 📚 كمال الدين، ج‏۱، ص۳۲۳ به کانال بهلول عاقل بپیوندید🔽 ❥↬ @bohlool_aghel ❥↬ @ostad_dehnavi ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═

☕️صبح بخیر به کانال بهلول عاقل بپیوندید🔽 ❥↬ @bohlool_aghel ❥↬ @ostad_dehnavi ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═

‌ 📚داستان تشرف ایشان در سرداب مقدس خدمت حضرت صاحب الزمان (عج)  شبه به نیمه رسیده بود و خواب به چشمانم نمی‌آمد و درگیر فکر و خیال شده بودم. با خود گفتم: «شب جمعه شایسته است که به سرداب مقدس بروم، زیارت ناحیه مقدسه را بخوانم و حاجات خود را از آن حضرت بخواهم. با آن که کمی خطرناک است و امکان دارد از ناحیه کسانی که دشمنی قلبی با اهل بیت پیامبر(ص) و شیعیان دارند مورد تعرض واقع شوم. هر چند که بهتر است با چند نفر از همراهان به آنجا بروم ولی این موقع شب شایسته نیست باعث اذیت دوستانم بشوم و اگر تنها بروم بهتر امکان درد و دل با آقا را دارم.» با این افکار از جایم برخاستم، وضو گرفتم و به آهستگی از حجره خارج شدم. شمع نیم سوخته‌ای که به روی طاقچه راهرو بود را در جیب گذاشتم و به سمت سرداب مقدس راه افتادم. همه جا تاریک بود و سکوت مرگباری را در سرتاسر مسیر احساس می‌کردم. قبل از ورود به سرداب مقدس، لحظه‌ای ایستادم و درگی نمودم. درب سرداب را به آهستگی به داخل هل دادم و پا به داخل گذاشتم و با احتیاط از پله‌ها پایین رفتم. انعکاس صدای پایم، مرا کمی به وحشت انداخت. به کف سرداب که رسیدم شمع را روشن کردم و مشغول خواندن زیارت ناحیه مقدسه شدم. بعد از مدت کمی صدای پای شخصی را شنیدم که از پله‌ها پایین می‌آمد. صدای پاهایش درون سرداب می‌پیچید و فضای ترسناکی ایجاد می‌کرد. خواندن زیارت ناحیه را رها کردم و رویم را به سمت پله‌ها برگرداندم. مرد عرب ژولیده و درشت هیکلی را دیدم که خنجری در دست داشت و از پله‌ها پایین می‌آمد و می‌خندید؛ برق چشمان و دندان‌ها و خنجرش، ترس مرا چند برابر کرد و ضربان قلبم را بالا برد. دستم از زمین و آسمان کوتاه بود و عزرائیل را در چند قدمی خود می‌دیدم. احساس می‌کردم لب‌ها و گلویم خشک شده‌اند؛ عرق سردی بر پیشانی‌ام نشسته بود و نمی‌دانستم چکار کنم. پای مرد خنجر به دست که به کف سرداب رسید،‌ نعره زنان به سوی من حمله کرد و در همان لحظه شمع را خاموش کردم و پا به فرار گذاشتم. آن مرد نیز در تاریکی سرداب به دنبال من دوید و گوشه عبای من را گرفت و با قدرت به سوی خود کشاند. در آن لحظه به امام زمان (عج) توسل نمودم و بلند فریاد زدم: «یا امام زمان». صدایم درون سرداب پیچید و چندین بار تکرار شد که در همان لحظه مرد عرب دیگری در سرداب پیدا شد و رو به مردم مهاجم فریاد زد: «رهایش کن» و بلافاصله مرد عرب قوی هیکل، بی‌هوش بر زمین افتاد و من نیز که تمام توانم را از دست داده بودم دچار ضعف شدم. در حالی که می‌لرزیدم به زانو درآمدم و به روی زمین افتادم. کمی بعد احساس کردم فردی مرا صدا می‌زند. چشمانم را که باز کردم دیدم شمع روشن است و سرم به زانو مرد عربی است که لباس بادیه نشینان اطراف نجف را بر تن دارد. هنوز در فکر مرد مهاجم بودم، نگاهم را که برگرداندم، دیدم همچنان بی‌هوش در وسط سرداب افتاده است. خواستم برخیزم و بنشینم اما رمق نداشتم. مرد عرب مهربان، چند دانه خرما در دهانم گذاشت که‌ هرگز خرما یا هیچ غذای دیگری با آن طعم و مزه نخورده بود. ادامه درپست بعد ... به کانال بهلول عاقل بپیوندید🔽 ❥↬ @bohlool_aghel ❥↬ @ostad_dehnavi ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═

‌ در حالی که سر به زانوی آن مرد داشتم به من گفت: «خوب نیست در مواردی که خطر تو را تهدید می‌کند ‌تنها به اینجا بیایی، بهتر است بیشتر احتیاط کنی. اگر تعدادی از شیعیان حداقل روزی دوبار به حرم عسکریین مشرف شوند باعث می‌شود که همه شیعیان با آرامش و امنیت بیشتری بتوانند به زیارت بیایند.» سپس در مورد کتاب «ریاض العلماء» میرزا عبدالله افندی گفت: «ای کاش این کتاب ارزشمند پیدا شود و در اختیار اهل علم و دیگر مردم قرار گیرد.» حرف‌هایش که به اینجا رسید، یک لحظه در فکر فرو رفتم که چگونه ممکن است فردی به یک‌باره در این سرداب تاریک ظاهر شود و نام مرا بداند و حتی چطور ممکن است که فردی بادیه نشین، میرزا عبدالله افندی و کتابش را بشناسد؟ و چطور توانست با یک نهیب، آن مرد قوی هیکل را آنگونه نقش بر زمین کند؟. هنوز در این افکار غوطه‌ور بودم که ناگهان متوجه شدم از آن مرد مهربان خبری نیست. به خود آمدم و فریاد زدم: «ای وای، سرم در دامان آقا، مولا و مقتدایم حضرت حجت بن الحسن المهدی(عج) بوده و ساعاتی نیز با او حرف زده‌ام اما او را نشناخته‌ام. غم عالم بر دلم نشست، با دیده‌ای اشکبار، از سرداب به قصد زیارت حرم عسکریین خارج ‌شدم تا بلکه یار را در آن‌جا بجویم در حالی که هنوز مرد غول پیکر مهاجم عرب، بی‌هوش در کف سرداب افتاده بود. 📚منبع: کتاب تشرفات مرعشیه، تألیف حسین صبوری به کانال بهلول عاقل بپیوندید🔽 ❥↬ @bohlool_aghel ❥↬ @ostad_dehnavi ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═

•📖🌙•من ماندم و ماه... ⟦قدمی به او نزدیک میشوَم؛ حالا خودم هم نگران شده و از اتفاقِ نامعلومی که نمیدانستم چیست، هراس و دلهره داشتم؛ -میدونم یه‌چیزی شده؛ پس بیخود تلاش نکن وانمود کنی که این‌طور نیست! نگاهم میکند؛ تردید و ترس از گفتنِ چیزی، کاملا در چهره‌اش مشهود بود؛ بازویَش را از دستم بیرون کِشید و به دیوارِ پشت سرش تکیه زد؛ +جانِ من بیخیال شو! چشم، بسته و صدایم را بالا میبَرم؛-زهـرا! دستانش را روی سرش می‌گذارد؛ +خیله‌خُب! مغازه‌ی امیرعلی‌اینا بودم. خوب شد؟ قلبم مثلِ یک سطل پُر از تیله، پایین میریزد... فشاری در قفسه‌ی سینه‌ام حس میکنم با شنیدنِ نامِ همیشه آشنایَش! وای زهرا! برای چه سرخود این‌کار را کردی؟ اگر باز خانواده‌ها می‌فهمیدند... ولومِ صدایم را بالا میبَرم؛ -واسه چی این کارو کردی دیوونه؟ میدونی اگه مامان‌بزرگ بفهمه چی میشه؟ شقیقه‌هایش را میفِشارد؛ +ریحانه... شانه‌هایش را میگیرم و تکانَش میدهم؛ -جون به سرم کردی! لبَش از بغض میلرزد و نگاهَش با غمی پنهان به عمقِ چشمانم خیره میشود؛ +خودش تو مغازه نبود! نفسم را با فشار بیرون میفرستم؛ -خب؟ وای خدایا! نایِ ایستادن ندارم...نکند... هزاران سوال و افکارِ بیهوده ذهنم را پُر کرده‌بود. امیرعلی....او را چه شده‌بود؟ با التماس لب میزنم: -زهرا... دستانِ گرمَش، صورتم را قاب میگیرد؛ +امیرعلی...قراره امشب... کاسه‌ی چشمانَش پُر از اشک میشود؛ + ریحانه امیرعلی قراره امشب بره خاستگاری! و قطره‌ی اشکَش میچِکد...نفسم در سینه حبس میشود؛ بی‌حرف و بی‌حرکت زُل میزنم به لبانش؛ او چه گفت؟ درست شنیدم؟ دستانم از روی شانه‌هایش به‌پایین می‌افتد... وا میروَم و قدمی عقب رفته، روی زمین مینشینم؛ زمین و زمان متوقف میشود؛ دهانم نیمه باز می‌ماند و یک‌جفت‌چشمِ تبدار و زیبا، با گوشه‌های رو به پایین، مقابلِ دیدگانم نقش میبَندد... "خوبی سادات؟" صدایَش گوشم را پُر میکند... "دیدی همه چیز درست شد؟" دستم بالا می‌آید و چادرم را به‌روی سینه میکِشد! نفسم را با درد بیرون می‌فرستم و لب میزنم؛ -د..دروغ...میگی! زهرا از اتاق خارج میشود و من می‌مانم و حجمی از فشارِ بی‌رحمی و نامردی! نازنین‌یارَم، چگونه توانستی فراموشَم کنی؟حال آنکه من هنوز گرمای دستی مَردانه را می‌خواهم که حتی از روی چادر هم شرمَش میشد بازوانم را بگیرد... اواسطِ فروردین بود و بارانِ نم‌نم می‌بارید؛ پنجره را باز میکنم؛ بوی خاکِ خیس‌خورده را دوست دارم...اشکانم میچِکد؛ بگو ببینم به فدای چشمانت، او را چه خطاب میکنی؟ مبادا با همان لحنی صدایَش کنی که مرا سادات می‌خواندی؟! بالشتَم را به آغوش میکِشم؛ سر بر آن مینَهم و اشکانِ بی‌امانم، فوراً خیسَش میکند... مبادا به‌رویَش لبخند بزنی؟! تو را به‌خدا دیوانه‌‌اش نکن مهربان... دسته‌ گُل‌اَت را مبادا به زیباییِ دسته‌ گلِ من خریده باشی؟!! بلند فریاد می زنم؛ -کجایی امیر؟ کجایی بی‌وفا؟ مگه نگفتی سادات من که زیر قولم نزدم؟مگه نگفتی هرچی بشه، ولم نمیکنی؟ امشب کجایی علی؟ به کوچه نگاه میکنم؛ همان مسیرِ لعنتی... شاید ببینمَش! مبادا همان پلیور را بپوشی؟! زیبایی‌هایَت فقط مخصوصِ من است! برای من است! کور باشد چشمی که... کمی که آرام میگیرم شعرِ محبوبم را نجوا می‌کنم؛ در آن اندیشه حیرانم، چگونه رازِ دل گویَم در این آماجِ نامردی؛ دگر صبر و قرارم نیست ازین اندیشه‌ی تاریک، دگر راهِ فرارم نیست... چه‌میگویند مرا یاران،عجب امشب شبِ‌تاری‌ست!⟧ #ادامه‌_دارد...♥️ 👈این داستان واقعی است ⛔️کپی داستان حرام به کانال بهلول عاقل بپیوندید🔽 ❥↬ @bohlool_aghel ❥↬ @ostad_dehnavi ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═

📚بی‌بی له و چی‌چی له روزى روزگارى گوسفندى و بزى به آسيابى رسيدند. به همديگر گفتند در اينجا شاش مى‌کنيم. شاش هر کس کف کرد به آن طرف آسياب برود و مال هر کس نکرد در اين آسياب بماند. هر دو شاش کردند. شاش گوسفند کف کرد و از آنجا رفت. اما بز در آسياب ساکن شد و در آنجا زائيد و پنج تا بزغاله آورد.يک روز که بز مى‌خواست به صحرا برود به بچه‌هايش گفت: اى بى‌بى‌له، چى‌چى‌له، کلو و سره، خرگه سره سنگه سره اينجا باشيد تا بروم و بچرم و پستان‌هايم پر از شير بشود و برايتان شير بياورم. هر کس در زد، در را باز نکنيد مگر آنکه خودم باشم. بچه‌ها قبول کردند و مادر براى چريدن به صحرا رفت.ساعتى نگذشته بود که در زدند: تق تق تق. چى‌چى‌له گفت: کيه در مى‌زنه؟ گرگى که مادرشان را در صحرا ديده بود و حالا پشت در بود گفت: منم مادرتان. در را باز کنيد. بچه‌ها به پشت در رفتند و گفتند: مادر ما بور است. گرگ گفت: من هم بورم. بزغاله‌ها گفتند: مادر ما سياه است. گرگ گفت: من هم سياه هستم. بزغاله‌ها گفتند: مادر ما سبز است. گرگ گفت. من هم سبز هستم. بزغاله‌ها گفتند: مادر ما قهوه‌اى است. گرگ گفت: من هم قهوه‌اى هستم. بزغاله‌ها گفتند: مادر ما بنفش است. گرگ گفت: من هم بنفش هستم.گرگ حوصله‌اش سر رفت و ناگهان در را فشار داد و تو رفت. بى‌بى‌له و چى‌چى‌له و خرگه سره و کلوه سره را خورد. سنگه‌ سره در رفت و خودش را توى کنو پنهان کرد. وقتى که مادرشان از صحرا برگشت و به در آسياب رسيد، صدا زد، آى بى‌بى‌له، چى‌چى‌له، خرگه‌سره، کلوه‌سره، سنگه‌سره کجا هستيد. من مادرتان هستم. هيچ جوابى نيامد. تا اينکه سنگه‌سرهاز توى کنو درآمد و گفت: اى مادرجان گرگ آمد و همه را خورد.بز گفت: اکه پدرش را درآورم. شب شد بز لانجينى پر از ماست کرد و به طرف دکان سيد فرخ آهنگر رفت و به او گفت: اى آهنگر اين ماست را بخور و شاخ مرا تيز کند. از آن طرف گرگ هم شب که شد انبانى آورد و آن‌را پر از چُس کرد و نخودى درش گذاشت و به طرف دکان آهنگرى رفت و گفت: اى آهنگر اين انبان پر از ترخينه را بگير و دندان‌هاى مرا تيز کن. ادامه درپست بعد... به کانال بهلول عاقل بپیوندید🔽 ❥↬ @bohlool_aghel ❥↬ @ostad_dehnavi ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═

آهنگر به پستوى دکان رفت و در انبار را باز کرد. نخود پرت شد و يک چشمش را زخم کرد و چُس هم به گلويش رفت. آهنگر با خود گفت: پدرت را درمى‌آورم اى گرگ حقه‌باز. بز که سر و صداى آهنگر را شنيد زود رفت و يک قاشق از ماست خودش در دهان و يک قاشق در چشم آهنگر کرد و او را خوب کرد و آهنگر هم شاخ‌هاى بز را حسابى تيز کرد ولى دندان‌هاى گرگ را کشيد و به‌جاى آن نمد گذاشت. فردا که شد گرگ و بز به ميدان جنگ رفتند. بز گفت: تو اول حمله کن. گرگ گفت: نه تو اول حمله کن. بز گفت: تو بايد اول حمله کنى و گرگ ناگهان به بز حمله کرد ولى هر چه گاز گرفت نتوانست شکم بزر را پاره کند و دندان‌هاى دندان‌هاى نمدى‌اش ريخته شد. بز به عقب رفت و جلو آمد و با شاخ‌هاى تيزش به شکم گرگ زد و آن‌را پاره کرد و بى‌بى‌لى و چى‌چى‌لى و خرکه‌سره و کلوه‌سره بيرون آمدند و خوشحال به‌دور مادرشان جمع شدند. بز به آنها گفت: اى بچه‌ها کجا رفتيد؟ آنها هم گفتند رفتيم به خانهٔ خالومان. مادر گفت: چى خورديد؟ گفتند شامى کباب. مادر پرسيد پس لش من کو؟ گفتند: گذاشتيم دستمان، دستمان سوخت. گذاشتيم سرمان، سرمان سوخت. گذاشتيم شکممان، شکممان سوخت. ما هم آن‌را گذاشتيم طاقچه و گربه هم بردش توى باغچه. پایان 📚بى‌بى‌له و چى‌چى‌له- افسانه‌ها، نمايشنامه‌ها و بازى‌هاى کردى - جلد اول - ص ۱۰۳- گردآورنده: على‌اشرف درويشيانبه نقل از فرهنگ افسانه‌هاى مردم ايران - جلد اول -على اشرف درويشيان - رضا خندان (مهابادى) به کانال بهلول عاقل بپیوندید🔽 ❥↬ @bohlool_aghel ❥↬ @ostad_dehnavi ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═