🔶🔹🔶 🔶🔹 🔶 #امام_مهدی_در_قرآن ✍قرآن كريم براي معرفي افراد از چه روشهايي استفاده كرده است؟ 🔸قرآن كريم، در جايگاه قانون اساسي اسلام، در موارد متعدد، كليات مسائل اسلامي را مطرح كرده است و بيان بسياري از حقايق را به پيامبر(ص) و جانشينان او واگذار كرده است و صريحاً، پيامبر(ص) را مبيّن و مفسّر قرآن معرفي كرده است: وَأَنزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ؛ قرآن را بر تو نازل كرديم، تا آنچه را بر مردم نازل شده است، براي آنان بيان كني. نکته لطيف اين که خداوند از کلمه «تبيين» استفاده کرده است که به معناي توضيح و تفسير است، نه از الفاظي مانند قرائت و تلاوت که به معناي خواندن است. خداوند، در قرآن کريم براي معرفي افراد از روش‌هاي مختلفي استفاده کرده است؛ ✨ براي نمونه: الف. معرفي به نام: مَّا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِّن رِّجَالِكُمْ وَلَكِن رَّسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيماً ؛ «محمد(ص) پدر هيچ يك از مردان شما نبوده و نيست؛ ولي رسول خدا و ختم كننده آخرين پيامبران است؛ و خداوند به همه چيز آگاه است». ب. معرفي با عدد: وَلَقَدْ أَخَذَ اللّهُ مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَآئِيلَ وَبَعَثْنَا مِنهُمُ اثْنَيْ عَشَرَ نَقِيبًا؛ «خدا از بني‌اسرائيل پيمان گرفت و از آن‌ها، دوازده نقيب [سرپرست] برانگيختيم». ج. معرفي با صفت: الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِيَّ الأُمِّيَّ الَّذِي يَجِدُونَهُ مَكْتُوباً عِندَهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَالإِنْجِيلِ يَأْمُرُهُم بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَاهُمْ عَنِ الْمُنكَرِ وَيُحِلُّ لَهُمُ الطَّيِّبَاتِ وَيُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبَآئِثَ وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالأَغْلاَلَ الَّتِي كَانَتْ عَلَيْهِمْ…‌ ؛ همانا كه از فرستادة (خدا) پيامبر امّي پيروي كنيد؛ پيامبري كه صفاتش را در تورات و انجيلي كه نزدشان است مي‌يابند: آن‌ها را به معروف دستور مي‌دهد و از منكر باز مي‌دارد؛ اشياء پاكيزه را براي آن‌ها حلال مي‌شمرد و ناپاكي‌ها را تحريم مي‌كند؛ و بارهاي سنگين و زنجيرهايي را كه بر آن‌ها بود، (از دوش و گردنشان) برمي‌دارد…». 📚 آفتاب مهر 🔶🔹🔶🔹🔶 @bonyadsari

🔶🔹🔶 🔶🔹 🔶 #امام_مهدی_در_قرآن ✍ با توجه به اينكه نام پيامبر(ص) در تورات ذكر شده است، چرا نام حضرت مهدي(عج) به صورت صريح در قرآن نيامده است؟ 🔹غير از وجود مقدس امام مهدي(عج) موارد فراوان ديگري هست كه در قرآن به صراحت از آن‌ها سخن به ميان نيامده است. اين كه نام پيامبر اسلام(ص) با صراحت در تورات آمده است، دليل بر اين نيست كه بايد نام امام مهدي(عج) هم در قرآن با صراحت بيايد؛ چون، ممكن است همان‌گونه كه آن جا مصلحت در ذكرِ صريح نام پيامبر(ص) بود، اين جا مصلحت در عدم تصريح به نام امام مهدي(عج) باشد، اگر چه با تصريح نام نيز مشكل حق ستيزان حل نمي شود؛ چنان كه بشارت پيامبر در تورات و انجيل آمد؛ ولي بسياري از اهل كتاب ايمان نياوردند. مخالفت بني اسراييل با پيامبر زمان خود دربارة فرماندهي طالوت دليل ديگري است بر اين که ذکر «نام» همه جا و هميشه اختلاف را از بين نمي‌برد. بني اسراييل در مخالفتي آشکار با پيامبرشان ـ با اين که نام فرمانده به صراحت گفته شده بود ـ گفتند: أَنَّى يَكُونُ لَهُ الْمُلْكُ عَلَيْنَا وَنَحْنُ أَحَقُّ بِالْمُلْكِ مِنْهُ وَلَمْ يُؤْتَ سَعَةً مِّنَ الْمَالِ‌ ؛ چگونه او فرمانرواي ما باشد، با اين‌كه ما براي فرمانروايي از او سزاوارتريم و به او مال گسترده‌اي هم داده نشده است». برخي از بزرگان گفته اند اگر نام امام مهدي(عج) يا ساير امامان، با صراحت در قرآن ذكر مي شد، انگيزه مخالفان براي تحريف قرآن، فراوان مي شد و اين سند جاويد الهي، در خطر تحريف قرار مي‌گرفت. به علاوه اين گونه نيست كه تنها راه بيان حقايق‌، تصريح به اسم و رسم آن‌ها باشد؛ بلكه در بسياري از موارد، با بيان ويژگي‌هاي يك حقيقت، البته به صورتي آشكار و روشن، مي توان حقيقتي را به ديگران معرفي كرد. قرآن كريم، در مسأله امامت و ولايت و نيز مهدويّت و حكومت عدل جهاني، از اين شيوه بهره گرفته است. در آيات متعدد، ولايت پس از پيامبر و حكومت جهاني امام مهدي(عج) را در قالب بيان ويژگي ها و صفات، بيان كرده است. بعضي از آن‌ها عبارت است از‌: «به تحقيق در زبور، از پس تورات نوشتيم كه مسلماً، زمين را بندگان صالح من، به ارث خواهند برد. به يقين، در اين سخن، پيام رسايي است براي قومي كه بندگان خدايند». «خداوند، كساني از شما را كه ايمان آوردند و عمل صالح انجام دادند، وعده فرمود كه آنان را قطعاً در زمين به خلافت خواهد گمارد؛ همان‌گونه كه كساني را كه پيش از آنان بودند به خلافت گمارد و قطعاً برايشان دينشان را مستقر خواهد کرد؛ ديني كه آن را براي شان پذيرفت و آنان را از پس خوفشان به حالت امنيت‌، دگرگون مي كند؛ آن چنان كه مرا عبادت مي كنند و چيزي را با من شريك نگردانند و هر كس بعد از آن كفر ورزد، قطعاً آنان فاسقند». 📚آفتاب مهر 🔶🔹🔶🔹🔶 @bonyadsari

🔶🔹🔶🔹🔶 #امام_مهدی_در_قرآن ✍آيا واسطه فيض بودن امام زمان(عج)، در نعمت ها و در عالم وجود غير از روايات، ريشه قرآني هم دارد؟ 👈در اين‌باره به مباحثي مي‌توان اشاره کرد: 🔹 شفاعت يكي از معارفي كه قرآن در آيات فراوان به آن اشاره مي فرمايد، شفاعت است. معناي شفيع، واسطه است. خداوند، ميان خود و موجودات ديگر، شفيعان يا به اصطلاح واسطه هايي را قرار داده است. 👌علامه طباطبايي‌، در بيان معناي شفاعت مي‌فرمايد: شفاعت، دو قسم است: تكويني و تشريعي. شفاعت تكويني، از تمام اسباب وجودي سر مي زند و همه اسباب، نزد خداوند، شفيع هستند؛ چون، ميان خدا و مسبب خود واسطه اند، اما شفاعت تشريعي كه در دايره تكليف و مجازات واقع است، خود، دو نوع است: شفاعت در دنيا و شفاعت در قيامت كه باعث آمرزش گناهان و قرب به خدا مي شود. با توجه به اين مطلب، آياتي كه در آن‌ها به شفاعت و سببيت اشاره شده است، واسطه فيض بودن را مي رساند. البته اين واسطة فيض بودن، شامل همه موجودات است که مصداق كامل آن، امامان هستند؛ زيرا آنان، از نظر قدرت وجودي و قرب به خداوند، از همه موجودات بالاتر هستند؛ خداوند مي فرمايد: «سپس بر تخت (قدرت) قرار گرفت، و به تدبير كار (جهان) پرداخت؛ هيچ شفاعت كننده‌اي، جز با اذن او نيست». همچنين: «آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمين است، از آن اوست: كيست كه در نزد او، جز به فرمان او شفاعت كند؟ (بنابراين، شفاعتِ شفاعت كنندگان براي آن‌ها كه شايستة شفاعتند از مالكيت او نمي‌كاهد)». مرحوم علامه طباطبايي تصريح مي فرمايد كه منظور از اين دو آيه، شفاعت تكويني است در ذيل آيه دوم در تفسير عياشي از امام صادق‌(ع) نقل شده است كه منظور از اين شفيعان، ما هستيم، پس هر خير و خوبي كه به ما مي رسد، با شفاعت و وساطت و سببيّت امامان است. وقتي دعا مي-كنيم، امامان، مريض ما را شفا مي‌دهند؛ يعني در حقيقت، آنان در عالَمِ تكوين تصرف مي كنند و اين بهبودي را از خداوند متعال مي گيرند و اين هم نوعي وساطت در فيض است. فرشتگان که در آيات فراوني، واسطه بين خداوند و موجودات ديگر معرفي شده اند، سجده بر انسان كامل مي كنند و اين خود، نشانه مقام بلند انسان كامل است. طبيعي است هر موجود قوي تر و نزديك تر به خداوند، سبب و واسطه ميان خدا و موجودات پايين تر است؛ پس انسان كامل، واسطه ميان فرشتگان و خداوند است و اين واسطه بودن، همان واسطه بودن در وجود و فيض هستي است. نورانيت خداوند، مي فرمايد: اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ؛ خداوند، نور آسمان ها و زمين است». در تفسير اين آيه، مرحوم علامه طباطبايي مي فرمايد: «ظهور اشيا به نور الهي، عين وجود يافتن آن‌ها است». ادامة آيه مي فرمايد: مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكَوةٍ…؛ «مثل نور خداوند همانند چراغداني است كه…». اين آيه، ثابت مي كند، نور خداوند، ‌مَثَلي دارد و در روايت ذيل اين آيه، مَثَل به اهل‌بيت تطبيق داده شده است. ‌ نيز خداوند مي فرمايد: وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا‌‌ ؛ زمين به نور پروردگارش روشن شد». در تفسير اين آيه، از امام صادق(ع) نقل شده است که «رب الارض»، يعني امام الارض و منظور از «ربّها» در آيه، امام هر عصر است. در زيارت جامعه كبيره نيز چنين آمده است: «و اشرقت الارض بنوركم؛ زمين، به نور شما اهل‌بيت، روشن شد». با توجّه به اين موارد، مي توان نتيجه گرفت خداوند، خالق و به وجود آورنده همه موجودات است؛ ✨اما اين فيضِ وجود، به اذن الله، توسط امامان، به ماسوي‌ الله مي رسد؛ همان‌گونه كه ربوبيت حضرت حق نيز از طريق امامان، تحقق مي‌يابد. 📚 آفتاب مهر 🔶🔹🔶🔹🔶 @marefatemahdavi

🔶🔹🔶 🔶🔹 🔶 #امام_مهدی_در_قرآن ✍قرآن كريم براي معرفي افراد از چه روشهايي استفاده كرده است؟ 🔸قرآن كريم، در جايگاه قانون اساسي اسلام، در موارد متعدد، كليات مسائل اسلامي را مطرح كرده است و بيان بسياري از حقايق را به پيامبر(ص) و جانشينان او واگذار كرده است و صريحاً، پيامبر(ص) را مبيّن و مفسّر قرآن معرفي كرده است:  وَأَنزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ؛ قرآن را بر تو نازل كرديم، تا آنچه را بر مردم نازل شده است، براي آنان بيان كني. نکته لطيف اين که خداوند از کلمه «تبيين» استفاده کرده است که به معناي توضيح و تفسير است، نه از الفاظي مانند قرائت و تلاوت که به معناي خواندن است. خداوند، در قرآن کريم براي معرفي افراد از روش‌هاي مختلفي استفاده کرده است؛ ✨ براي نمونه: الف. معرفي به نام: مَّا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِّن رِّجَالِكُمْ وَلَكِن رَّسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيماً ؛ «محمد(ص) پدر هيچ يك از مردان شما نبوده و نيست؛ ولي رسول خدا و ختم كننده آخرين پيامبران است؛ و خداوند به همه چيز آگاه است». ب. معرفي با عدد:  وَلَقَدْ أَخَذَ اللّهُ مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَآئِيلَ وَبَعَثْنَا مِنهُمُ اثْنَيْ عَشَرَ نَقِيبًا؛ «خدا از بني‌اسرائيل پيمان گرفت و از آن‌ها، دوازده نقيب [سرپرست] برانگيختيم». ج. معرفي با صفت: الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِيَّ الأُمِّيَّ الَّذِي يَجِدُونَهُ مَكْتُوباً عِندَهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَالإِنْجِيلِ يَأْمُرُهُم بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَاهُمْ عَنِ الْمُنكَرِ وَيُحِلُّ لَهُمُ الطَّيِّبَاتِ وَيُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبَآئِثَ وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالأَغْلاَلَ الَّتِي كَانَتْ عَلَيْهِمْ…‌ ؛ همانا كه از فرستادة (خدا) پيامبر امّي پيروي كنيد؛ پيامبري كه صفاتش را در تورات و انجيلي كه نزدشان است مي‌يابند: آن‌ها را به معروف دستور مي‌دهد و از منكر باز مي‌دارد؛ اشياء پاكيزه را براي آن‌ها حلال مي‌شمرد و ناپاكي‌ها را تحريم مي‌كند؛ و بارهاي سنگين و زنجيرهايي را كه بر آن‌ها بود، (از دوش و گردنشان) برمي‌دارد…». 📚 آفتاب مهر 🔶🔹🔶🔹🔶 @bonyadsari