گریه در روضه ارباب اثرها دارد. شانزده سال بعد از شهادت محمدرضا، پیکرش را آوردند؛ بدنش هنوز سالم بود. سر و صورت و محاسنش از بقیه جاها سالم تر. در کربلای ۴ مجروح و اسیر شده بود؛ چند روزی در بیمارستانی در بغداد و روزهای آخرش را در اردوگاهی و نهایتا با لب تشنه شهید شده بود. عضو گردان تخریب بود؛ بعضی شب ها بانی روضه امام حسین علیه السلام بود و نور سنگر را کم می کرد و توی تاریکی دم می گرفت: حسینم وا حسینم وا. آخر مجلس همه اشک هایشان را با چفیه پاک می کردند و محمد رضا می مالید به صورتش. شاید دلیل سالم بودن صورتش بعد از این همه سال، همین اشک برای امام حسین‌علیه السلام باشد. #شهداء‌را‌یاد‌کنیم‌تانزد‌ارباب‌یادمان‌کنند. #یادِیاران @booyebaran313