eitaa logo
🇮🇷غواص‌ها بوی نعنا می‌دهند🇮🇷
107 دنبال‌کننده
2.3هزار عکس
44 ویدیو
4 فایل
مرد غسال به جسم و سر من خرده مگیر چند سالیست که از داغ حسین لطمه زنم سر قبرم چو بخوانند دمی روضه‌ی شام سر خود با لبه‌ی سنگ لحد می شکنم ملا شدن چه اسان آدم شدن محال است...
مشاهده در ایتا
دانلود
مقام معظم رهبري درباره شهيد غلامعلي پيچك بيان داشتند: درود خدا و فرشتگان و صالحان بر سردار شجاع و صميمي و فداكار اسلام، غلامعلي پيچك، شهيدي كه در دشوار ترين روزها مخلصانه ترين اقدامها را براي پيروزي در نبرد تحميلي انجام داد، يادش بخير و روحش شاد. شهيد غلامعلي پيچك
شهيد پيچك در وصيت نامه خود آورده است :' بسم رب الشهداء و الصديقين،جنازه ي مرا روي مين ها بيندازيد كه منافقين فكر نكنند ما در راه خدا از جنازه مان دريغ داريم، به دامادي دوماهه ي من نگرييد كه دامادي بزرگي در پيش دارم،خدا كند كه حكومت منحرف نگردد، چون انحراف، خيانت به خون شهداست، بگذاريد بگويند حكومت ديگري هم به جز حكومت علي (ع) بود به نام خميني (ره).من در اين راهي كه انتخاب كرده سختي بسيار كشيده ام؛ خيلي محروميت ها لمس نموده ام،همه هدفم اين است كه زحماتم از بين نرود، از خدا مي خواهم كه حتماً اين كارها را از من قبول كند و اجرم را بدهد،اجر من تنها با شهادت ادا مي شود و اگر در اين راه شهيد نشوم، همه زحماتم هدر رفته است.'
يك عادتي هم كه داشت اين بود كه هر وقت مرخصي مي آمد، برخي احتياجات غذايي رزمندگان مثل نبات و كنسروو...،را از من مي گرفت و در جبهه ميان بچه ها تقسيم مي كرد.يك بار به شوخي به غلام علي گفتم؛ تومگر مادر رزمندگان هستي؟ يكي از دوستانش بعد از شهادت غلامعلي،به من گفت كه غلامعلي در جبهه، اول سفره را مي انداخت، بعد شروع مي كرد به تقسيم كردن غذاي بچه ها خودش آخر سرغذا مي خورد.حالا آيا غذا به غلامعلي مي رسيد، آيا نمي رسيد، بعد هم مُصر بود كه سفره را خودش جمع كند و ظرف ها را خودش بشويد
همين دوستش مي گفت كه ما در جبهه تا غلامعلي بود، از مادر بهتر را داشتيم. اين قدر به بچه ها رسيدگي مي كرد با اين همه كار و فعاليت هيچ وقت خنده از لبش محو نمي شد. هميشه در صورتش تبسم داشت. گشاده رو بود. به يك دستش، پنج تا تير اصابت كرده بود، شوخي نيست ولي دوستانش مي گفتند؛ آنجا هم مي خنديد، حالا عجيب اينكه اغلب اين مجروحيت ها را ما بعد از شهادتش متوجه مي شديم. يعني نازنازي نبود كه تا تيري بخورد، فوراً برگردد تهران. يك وقت هايي مي شد به شدت مجروح مي شد، بعد خوب مي شد و لام تاكام حرفي به ما نمي زد.
يك بار كه مجروحيتش خيلي زياد بود ما اين را به واسطه يكي از همرزمانش فهميديم كه غلامعلي بدجوري مجروح شده، ما حالا چند روزي مي شد كه هيچ خبري از غلامعلي نداشتيم كه شهيد شده، مجروح شده، تا اينكه يك شب، ديروقت، صداي زنگ خانه به صدا درآمد. رفتم در را باز كنم، ديدم غلامعلي است فوري به برادرش رضا گفتم: بيا پايين علي آمده، گفت مادر، كجاي كاري، علي شهيد شده، يعني همه مان جدي جدي باور كرده بوديم غلامعلي پركشيده، منتهي برگشته بود
يكي از همرزمان شهيد درباره آخرين لحظات زندگي شهيد در اين دنيا مي گويد:' آن شب غلامعلي خيلي عوض شده بود، تا به حال چنين احساسي نسبت به او پيدا نكرده بودم، احساس اينكه اين آخرين باري است كه مي بينمش، ديوانه ام مي كرد، غرق در افكار خود بودم كه دستي به شانه ام خورد:اخوي ما رفتيم اگه ما را نديدي عينك بزن، فعلا عزت زياد، حلالمان كن.
بار ديگر همديگر را در آغوش گرفتيم، انگشترم را ازانگشت درآوردم، درانگشت غلامعلي گذاشتم و در يك فرصت مناسب بي هوا دستش را بالا كشيدم و بوسيدم، تا دستش را عقب كشيد، بوسه اي هم به پيشاني اش زدم وگفتم تو را خدا مراقب خودت باش. دستانم را در دستان نرمش فشرد، ناگهان چيزي به خاطرم رسيد، عكس كوچكي از امام را كه هميشه در جيب پيراهنم داشتم، در آوردم و به غلامعلي دادم، آن را بوسيد و به پيشاني اش گذاشت، اشك از چشمانم سرازير بود، گفتم تحفه درويش، يادگاري داشته باش.
نمي دانم چرا اين كار را كردم، انگار مطمئن بودم كه در اين رفتن، برگشتي نيست، صداي حاج علي در سنگر پيچيد، بجنب غلام، داره دير مي شه صبح شد.' سر انجام در روز ۲۰ آذر ماه سال ۶۰ پس از اعزام نيروها به نقطه رهايي به همراه شهيد حاج علي رضا موحد دانش و يكي دو نفر از همرزمانش براي انجام آخرين شناسايي، عازم ارتفاعات 'برآفتاب' شد كه در آنجا مورد اصابت دو گلوله از ناحيه سينه و گردن قرار گرفته و به شهادت رسيد. پيكر پاك شهيد پيچك درعمق خاك عراق و درست زير ديد دشمن قرار گرفت، سرانجام پس از دو روز تلاش مستمر از سوي رزمندگان و شهادت دو تن از دوستانش هنگام تلاش انتقال پيكر او، جسم پاكش به ميهن اسلامي بازگردانده شد. 'غلامعلي در سن 5سالگي وارد دبستان شد و تا كلاس اول راهنمايي را چون ديگر همسن و سالانش به درس و بازي گذراند و در اين ايام بود كه توسط يكي از معلمين خود با مسائل سياسي زمان آشنا و به ماهيت دستگاه جابر پهلوي پي برد. از آن پس،‌ قسمتي از وقت خود را به تحقيق و جستجو درباره نهضت اسلامي مردم به رهبري حضرت امام خميني ره و ظلم و فساد دستگاه حاكم اختصاص داد و پس از مدتي،‌ خود دست به كار شد و به كار تهيه و توزيع اعلاميه ها و شعار نويسي پرداخت.
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
 در سخت‌ترین شرایط زندگی هم می‌شود آرمان و دلخواسته‌های بزرگ داشت؛ مثل اینکه بین میلیون‌ها ایرانی در سالهای جنگ هشت ساله، آرمان یک جوان بزرگ شده پرورشگاه این باشد که برای دفاع از انقلاب و وطنش پا پیش بگذارد. آن وقت می‌شود غمِ نداشتن سایه مهربان پدر و مادر و خانواده، و نگاه سنگین آدم‌ها و حرف و حدیث‌ها را هم به جان بخرد که می‌گویند: «رفتن و ماندن این‌ها که فرقی ندارد؛ این بچه‌ها که گریه کُن ندارند؛ کسی منتظر آنها نیست؛ اصلاً نکند اینها را به اجبار می‌فرستند جبهه و.." شاید حماسه این مردها باشکوه‌تر از همه جوان‌هایی بود که خانواده و پشت و پناهی داشتند؛ بزرگ‌تر از جوان رزمنده‌ای که پیش همسایه و دوست و آشنا هم محترم و عزیز بود؛ که وقت اعزام به جبهه مادرش با چشمانی خیس و عشقی مادرانه برایش کوله پشتی می‌بست و پدر، او را از زیر قرآن رد می‌کرد و پشت پایش کاسه‌ای آب و گل محمدی می‌ریخت تا زودتر به خانه برگردد.
شهیدان «ثاقب و ثابت شهابی نشاط» دوقلوهای پرورشگاهی بهزیستی در دهه چهل، قصه غریبی دارند که حتی در میانه مستندها و کتابهای مطرح زندگینامه شهدا مهجور مانده‌است. غریب‌تر اینکه نام "ثابت" به واسطه پرورشگاهی بودن و قوانین خاص آن زمان، در پیچ و خم‌های اداری بنیاد شهید حتی به عنوان شهید دفاع مقدس ثبت نشده است.