خطبه 2_4 من برای واداشتن شما به راه های حق، که در ميان جادّه های گمراه کننده بود، بپاخاستم در حالی که سرگردان بوديد و راهنمايی نداشتيد. تشنه کام هرچه زمين را می کنديد قطره آبی نمی يافتيد،[1] امروز زبانِ بسته را به سخن می آورم. دُور باد رأیِ کسی که با من مخالفت کند! از روزی که حق به من نشان داده شد، هرگز در آن شک و ترديد نکردم! کناره گيری من چونان حضرت موسی(علیه السلام) برابر ساحران است که بر خويش بيمناک نبود، ترس او برای اين بود که مبادا جاهلان پيروز شده و دولت گمراهان حاکم گردد. امروز ما و شما بر سر دو راهی حقّ و باطل قرار داريم، آن کس که به وجود آب اطمينان دارد تشنه نمی ماند. #ویژیگی_های_امام_علی[ع]