توهرلحظه ،‌‌مهلتِ برگشت داری ولی همین مهلت ها ممکنه یه لحظه تموم ‌بشه:)

«بنده ی خدا توبه نمی کند مگر اینکه خداوند صداقت توبه او را با آسان کردن راه گناهی که از آن توبه کرده است بیازماید»

«شاید این لذتِ دوست داشتنِ شماست که مرا سعه ی صدر بخشیده است درمقابل ِ هرآنچه سعی می کند آرامشم را ازمیان ببرد؛آقایِ امام حسین..»

باید به قلبم بفهمونم «‌هو الحسینُ وکفیٰ»

آقای امام حسین، همونجوری که به حُر گفتی إِرفَع رَأسک، میتونیم امیدوار باشیم که به ما هم بگی؟

امشب ،‌روایتی رو اتفاقی دیدم که مضمونش این بود:‌خطرناک ترین حالت انسان این است که انجام گناه مثل کارهای روزمره،‌براش عادی بشه؛‌ اگه بعدِ گناه سرمون پایینه،‌اگه حتی جرأت نداریم سربلندکنیم وبگیم دلتنگتیم ،‌میشه به مابگی «‌إرْفَع رأسَکْ» آقای امام حسین؟

چیزی که باعث می شودبعد ازخطاهای بسیار،‌شمارا صدا بزنم حس مسئولیتی است که به خودم وشما دارم ؛‌این حس مرابه پناه جویی می کشاند.از قدیمِ روزگار گفتن که اگر نزد کریم بیانِ حاجت کنی،‌تصدّق وعنایت حتمی است ؛من به عزت شما وذلت ِ خودم نگاه میکنم اگرچه دست هایم کوچک وظرفیتِ درونم محدوداست ولی به بزرگیِ خواسته ام نگاه کن آقای ِ امام حسین..

ناتوانی وفقرِ ماهم بهانه ی خوبی است برای جلبِ نگاهِ کریمانه ات..