چه سکوتی دنیا را فرا می‌گرفت

اگر هرکس به اندازه عملش سخن می‌گفت

|به نقل از امام علی|

هر چه درد است سراپا ز آوایِ سکوتِ من و توست..

برای ِ وقتی که تمامِ مسکّن های اطرافت از کاربیفتند،‌وتنهاخداست که درمانِ دردت را به عهده بگیرد«‌أشکو الیک ضعفی»‌هرچقدرم درمقابلِ زندگی وآدم ها ادای ِقوی بودن بکنم باز هم درمقابل تو ضعیفم،‌تمام قدرتم تویی..

«کم اتوبُ منها وکم اعودُ علیها» خدانکــنه ســعی ومـــروه ی مـــن از گناه تاتوبه تاقیامت ادامه داشته باشه!

درستایش صبروحوصله ی خداهمین بس است که منِ هزاربارتوبه شکسته را،‌به وادیِ عفو ورحمتش راه می دهد.

یه جاتودعای کمیل میخونیم که:‌ خدادرمقامِ تربیت ماست،‌مستلزمِ تربیت صبروحوصله ی بسیاراست ‌ولی آخه تااین حدکه باهوایِ نفس دوست میشیم علیه او؟

«هَیهَاتَ أَنتَ أَکرَمُ مِن أَن تُضَیِّعَ مَن رَبَّیتَهُ»

«بی‌گمان‌غرق‌ِهوایت‌می شوم»

«واسْتَعْمِلْنِی بِمَا تَسْأَلُنِی غَداً عَنْهُ»