فاصله‌ی تهران تا سئول را يك‌كله آمدم. هشت ساعت پرواز و برای اولین‌بار در بخش First class. میزبان خواسته سنگ تمام بگذارد، بدون آنکه بداند گاهی وقت‌ها آدم‌ها از احترام قلابی حال‌شان به‌هم می‌خورد. تازه می‌فهمم که مفهوم واقعی First class در يك هواپیما، نوعی آپارتاید اقتصادی است؛ تضاد عریان طبقاتی میان آنهایی که پولدارند و آنهایی که پولدارترند. وقتی کارت پرواز را میگیری، نباید قاطی بقیه‌ی آدم‌ها شوی. سالن انتظار فرست کلاسها تفاوت می‌کند. صندلی ندارد، مبل‌های شیکی دارد با يك بوفه‌ی باز. پذیرایی توی هواپیما هم فرق می‌کند. تنها شام خوردن شش مرحله‌ی پیاپی دارد. مرحله‌ی اول شامل سالاد است و کمی میگو و سیب‌زمینی، مرحله‌ی دوم سوپ‌های متنوع، مرحله‌ی سوم خاویار با مخلفات همراه، مرحله‌ی چهارم سبزی پلو با ماهی یا با گوشت یا با ماهیچه، زرشك پلو و جوجه کباب، مرحله‌ی پنجم ژله و کارامل و حجم انبوهی از میوه و مرحله‌ی ششم چای و قهوه و شیرینی و بادام زمینی. وقتی هم که می‌رسی، درها که باز می‌شود، ابتدا باید مسافران بخش فرست کلاس پیاده شوند و حدود پنج دقیقه بعد، بقیه‌ی آدم‌ها، تا مبادا پولدارترها مجبور شوند در صف نشان دادن پاسپورت معطل شوند. آنها باید نفر اول باشند، چون این قانون دنیاست که پولدارها همیشه نفر اول‌اند. #مارک_و_پلو مجموعه‌ای از سفرنامه‌ها و عکس‌های #منصور_ضابطیان نشر #مثلث صفحه ۱۳۱. 🆔 @cafekerase