برق رفته است کبريت مي کشم و شمع را روشن مي کنم مبل و صندلي هستند ميز و ديوار و چيز هاي ديگر هم از تو اما فقط يک جاي خالي مانده است جاي خالي ِ دستت بر قاشق جاي خالي ِ پايت در کفش جاي خالي ِ حضورت در من #علیرضا_روشن

در صدا کردن ِ نام ِ تو یک «کجایی؟!» پنهان است یک «کاش می‌بودی» یک «کاش باشی» یک «کاش نمی‌رفتی» من نام ِ تو را حذف به قرینه‌ی ِ این همه دلتنگی و پرسش صدا می‌زنم... #علیرضا_روشن

انسان موجودی ست که گاهی سیگار، گاهی درد می کشد. انسان موجودی ست که گاهی سیگار را با درد می کشد. #علیرضا_روشن

يارم به بادِ پاييزی می‌ماند، من به برگی خشک، پاييز فصل مشترک ماست؛ او باد است، می‌آيد من برگم، می‌روم... #علیرضا_روشن