🔹 تصویر قدیمی از شهید حاج قاسم سلیمانی با لباس احرام در سرزمین منا 🔸

🚩 کوه‌های استوار غزه 🔹در غزه مردان قهرمانی وجود دارند که برای مقابله با دشمن از زیر هر آواری به یاری خداوند بر خواهند خواست...

🔴 عرفات ما جای دیگریست 🎥 حاج محمود کریمی 🚩 بر مشامم می‌رسد هر لحظه بوی کربلا #عرفه

به تپش آمده با یاد تو از نو کلماتم باز نام تو شده باعث تجدید حیاتم بیم گرداب به دل داشتم اما تو رسیدی که شدی ساحل امن من و کشتی نجاتم باز از فرط عطش خشک شده کام من، آری تشنه‌ام، تشنۀ لب‌های عطشناک فراتم باید احرام ببندم به طواف حرم تو من که در صحن تو در موقف دشت عرفاتم با دعای #عرفه دست مرا کاش بگیری مات و مبهوت نمایان شدن جلوۀ ذاتم

🔴 خودت یه کاری کن #عرفه

https://virasty.com/Mahdijamshidi/1718515954881379115 🗒 آری، «وحدت» را باید مطلوب و ممدوح انگاشت، اما حتی وحدت در عرصه‌ی سیاست نیز باید ماهیت «اعتقادی» داشته باشد، نه «عملی». باید از دریچه‌ی فکر و معرفت و هویت به عالم سیاست نگریست، نه اقتضائی و‌ عمل‌گرایانه. نشاندن تکه‌های نچسب و ناهمگون در کنار یکدیگر، «سهم‌خواهی‌های ناگفتمانی» را به دنبال خواهد داشت. https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi

🔻تدبیر فرهنگ در دولت آینده -۲ (متن مواضع در گفتگوی برنامۀ تقاطع) 🖊مهدی جمشیدی [یکم]. برای طراحی رویکرد فرهنگیِ دولت آینده، باید در ابتدا به سراغ ساختن یک «چشم‌‌انداز نظری» رفت و به پرسش‌های بنیادین پاسخ داد. ما در عرصۀ قدرت رسمی، همچنان گرفتار مجموعه‌ای از «مسأله‌های معرفتیِ حل‌نشده» هستیم که در دولت‌ها، تکرار می‌شوند. سیاست‌های فرهنگیِ گوناگونِ دولت‌های پساانقلاب، ریشه در همین امر دارد که هنوز از لحاظ مبادی و سرچشمه‌های معرفتی، به نقاط ثابت و مشترک نرسیدیم و در مقدّمات و اصول موضوعه، اختلاف‌نظر داریم. بخش عمده‌ای از سیاست‌های فرهنگیِ دولت‌های گذشته، خاستگاه لیبرالی داشته و واقعیّت این است که نیروهای سیاسی، بیش‌وکم دچار التقاط شده‌اند و از خلوص و اصالت تفکّر انقلابی، دور افتاده‌اند. تأکید نگارنده بر گذار از دوگانۀ «سیاست هویّت/ سیاست تمایز» به دوگانۀ «سیاست میل/ سیاست مصلحت»، به همین دلیل است که صورت‌مسألۀ فرهنگی ما، وارداتی و اقتباسی است و ما به جای شناخت واقعیّت‌های فرهنگیِ بومیِ خویش، حتی در مقام برگرفتن مسأله نیز، به سراغ تمدّن غربی رفته‌ایم و نظام مسأله‎‌شناسی آنها را ترجمه و تکرار کرده‌ایم. واقعیّت فرهنگی در جامعۀ ما، حاکی از آن نیست که «تکثّر»، مسأله شده است، اما نیروهای روشفکری سکولار، حسّاسیّت فراوان بر تکثّر دارند و می‌کوشند آن را به کلیدی‌ترین و جدّی‌ترین مسألۀ فرهنگی ما تبدیل کنند. اگر انقلاب اسلامی را یک «انقلاب تمدّنی» می‌انگاریم که افق تاریخی متفاوتی را به روی ما گشود و ما را از ذیل تاریخ غرب، خارج کرد، باید حتی در صورت‌مسأله‌ها نیز تجدیدنظر کنیم و گمان نکنیم که علوم انسانیِ تجدّدی، به کار جامعۀ ما نیز خواهد آمد و باید آن را در اینجا حاکم گردانیم. «مسأله‌ها»، متناسب با «غایات»، شکل می‌گیرند و اگر غایات در ابعاد تمدّنی، متفاوت باشند، روشن است که مسأله‌ها نیز تغییر می‌کنند و مسأله‌های عالَم تجدّد، «نامسأله‌ها»ی ما می‌شوند. لازمۀ حرکت در امتداد انقلاب تمدّنی، شالوده‌شکنی در فهم جهان فرهنگی و لحاظ‌کردن اقتضاهای خاصِ اینجایی است. [دوّم]. تردیدی در میان نیست که همۀ دشواری‌ها و چالش‌های فرهنگیِ ما، ریشه در بریدگی‌ها و گسستگی‌های نسبی ما از «دین» دارند. حاصل اعراض از دین، «تنگی معیشت» است و پاره‌ای از تنگی معیشت، همین تلخی‌ها و تلاطم‌ها و مصائب فرهنگی‌ای است که ما را گرفتار کرده‌اند. جامعۀ ما از دین، رو بر نگرداننده، اما لایه‌ها و بخش‌هایی از آن، فاصله و زاویه یافته‌اند و آغشته به «ارزش‌های فرهنگیِ عالَم تجدّد» شده‌اند. حتی مسأله‌های فرهنگیِ عام نیز با دین گشوده می‌شوند؛ چنان‌که باید گفت، «اخلاق منهای دین»، همانند چاپ اسکناس بدون پشتوانه است. اگر دین به حاشیۀ زندگی سوق داده شود و رقیق و نحیف گردد، جامعه نیز به عرصۀ فردیّت و خودخواهی و نفسانیّت تبدیل خواهد شد؛ چنان‌که جوامع غربی که ماهیّت سکولار دارند، به آفات و امراضی از این دست مبتلا شده‌اند. در تمدّن غربی، «معنا» و «فضیلت» و «امر الهی» و «دین» و «تعبّد» به وادی غفلت سپرده شده‌اند که این‌چنین دستخوش بحران‌های علاج‌ناپذیر فرهنگی گردیده است. اما در حکمت عملی ما، در هر سه ساحت اخلاق و تدبیر منزل و سیاست مُدن، «دین» بر صدر نشسته و حکم می‌راند و تدبیر ظاهر و باطن فرد و جامعه، به دین سپرده شده است. دین، هستۀ مرکزیِ حکمت عملی ماست و در این انگاره، همه‌چیز به ساحت قدس، ارجاع داده شده است. اینک نیز باید به جای تسلیم‌شدن در برابر نظریه‌های علوم انسانیِ تجدّدی، به سراغ حکمت عملیِ خویش برویم و از متن سنّتِ فکری و افق معرفتیِ خویش، به تدبیر و تجویز بپردازیم. [سوّم]. مواجهۀ ما با تجدّد، «گزینش‌گرانه» است؛ یعنی با عقل اینجاییِ خویش که همان عقل وحیانی است، به سراغ همۀ تجربه‌ها و دستاوردهای انسانی می‌رویم و آنها را با این محک، می‌سنجیم و هر آنچه که متناسب و موزون با عالَم فرهنگی‌مان بود را برمی‌گیریم و باقی را وامی‌نهیم. ما موافق «اخذ» و «اقتباس» هستیم و پنجره‌های ارتباطی را به روی جهان‌های فکری و فرهنگیِ دیگر نمی‌بندیم، اما از آن سو، علوم انسانیِ تجدّدی را نیز علوم خالص و ناب و عاری از ایدئولوژی‌های تجدّدی نمی‌شماریم. ازاین‌رو، معتقد به «جهان‌شمولی» و «عمومیّتِ» علوم انسانیِ تجدّدی نیستیم، بلکه باید گفت علوم انسانی به سبب ذات خویش، خواه‌ناخواه، علوم آمیخته به فرهنگ و تاریخ است و بدین‌جهت است که بعضی از متفکّران، آنها را علوم تاریخی یا علوم فرهنگی یا علوم روحی معرفی کرده‌اند. برخلاف علوم طبیعی، بخش‌های عمده‌ای از علوم انسانی را باید خاص و مقیّد به تاریخ و بوم و زیست‌جهان دانست و گزاره‌های آن را تعمیم نداد. علوم انسانیِ تجدّدی، ریشه‌های فرهنگی ما را می‌سوزاند. 🖇برنامه را در اینجا ببینید: https://telewebion.com/episode/0xd86cdc8 https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi

🔴 حزب‌الله ول کن میرون نگون‌بخت نمی‌شود! 🔥 حمله مجدد مجاهدان لبنانی به پایگاه راهبردی اسرائیل با الماس ایرانی

🔥 توان تشخیص هویت نظامیان‌مان را نداریم! 🔻 نیویورک تایمز به نقل از یک مقام اسرائیلی: شدت انفجار روز گذشته در نفربر ارتش در غزه به‌حدی بوده که دستیابی به اجساد و تشخیص هویت نظامیان را سخت می‌کند.