✅👈 جمع‌بندی اوّل 🔷 بايد انسان هر سال، گذشته از حساب سالش، حساب خودش را نيز داشته باشد. ببيند كه در اين سالى كه گذشته چه كرده است و چقدر با خدا پيوند خورده و چه دل‏هايى را با ربّ‏شان پيوند داده است؟ چه قرار و يا بى‏قرارى را در دل‏ها ريخته است؟ 🔷 در معاشرت‏ها و رابطه‏هايى كه وجود داشته، حاصل جمع‏مان به اين نيست كه چقدر تحصيل ما بالا رفته، چقدر ثروت ما بالا رفته، چقدر اعتبار و آبروى خويش را زياد كرده‏ايم. به اين است كه چه قرار و يا بى‏قرارى را در دل‏ها ريخته‏ايم؟ و چگونه دل‏ها را از دنيا كوچ داده‏ايم؟ آيا فريادِ«فَفِرُّواْ الىَ اللَّهِ انِّى لَكُمْ مِنْهُ نَذِيرٌ مُبِينٌ» را به گوش دل‏هاى معاشرين خود رسانده‏ايم؟! 🔷 اين، عمر ما بود. خودتان خوب بررسى كنيد، ببينيد كه به چه چيز قرار گرفته‏ايد و چه بى‏قرارى‏هايى داريد؟! ديگرانى كه معاشر و مصاحب شما هستند، با چه چيزى روبرو هستند. به چه چيزى دل‏خوش هستند. 🔷 بچّه‏ها و زن‏هاى‏تان را با چه چيزى آرام كرده‏ايد؟ درگيرى‏هايى كه براى آن‏ها بوده است، با چه اميدى در وجودشان‏ كنترل كرده‏ايد؟ چطور با آن‏ها مأنوس شده‏ايد؟ چطور از آن‏ها بهره‏مند شده‏ايد؟ آن‏ها را با چه چيزى گول زده و فريب داده‏ايد و به چه دل‏خوش كرده‏ايد؟ 🔷 به خدا قسم! به گونه‏اى آنها را استثمار كرده‏ايم كه هيچ چيزى جز ما نبينند، جلوه‏اى جز براى ما نكنند، غذايى جز براى ما نپزند. همّ و غمّ ما اين بوده است كه همه خلق بسوزند تا چايى ما گرم شود. 🔷 خيلى چوب مى‏خوريم! اين خوبى‏هاى ما جزء عذاب‏هاى ما خواهد بود! كسانى كه معاشر ما و امانات الهى در دست ما بودند و بايد متحوّل مى‏شدند، بايد به غنايى در وجود مى‏رسيدند، بايد ديوارهاى وجود و محدوديّت‏هاشان مى‏ريخت، ما اينها را آن چنان محدود و صغير و حقير بار آورده‏ايم، كه با كمترين چيزى شاد مى‏شوند و از كمترين چيزى رنج مى‏برند. 🔷 خلاصه، بنشينيد و از خود جمع‏بندى كنيد؛ يك عمر، يك سال، نمى‏دانم يك روز. و اگر اهل دقّت و تأمّل هستيد، لحظه لحظه‏هاى‏تان را بررسى كنيد. تَهِ جوال را بيرون بكشيد و ببينيد چه كرده‏ايد؟ و چه جمع‏آورى كرده‏ايد؟ 🔷 آن دريچه‏هايى كه بايد باز بشود، تنها اين نيست كه بنويسيم چند تا غيبت كرده‏ايم. چند تا نگاه به نامحرم كرده‏ايم، كه اينها خوبى‏هاى ماست! به خدا قسم! آن چه ما را غرق مى‏كند، همان كشتى‏هاى طاعت ماست، كه سخت سوراخ است. و ما نمى‏توانيم بر اين كشتى‏ها سوار شويم تا از درياها بگذريم! 🔷 من گاهى كه مى‏خواهم از خودم جمع‏بندى نمايم، مى‏گويم خدايا! گناهانم كه گناه است براى خودت، ولى تو از ثواب‏هايم بگذر. از طاعاتم بگذر! اين را بدون شوخى مى‏گويم، كه خدايا! تو از اينها بگذر! 🔷 چون ما مغرور همين طاعات هستيم. به حقّ حق قسم! خوبى‏هاى ما، بد است. اين همان تعبيرى است كه اباعبد اللَّه با عرفان در روز عرفه مى‏گفتند:«الهِى مَنْ كَانَتْ مَحَاسِنُهُ مَسَاوِىَ فَكَيْفَ لاتَكُونُ مَسَاوِيهِ مَسَاوِىَ»؛ كسى كه خوبى‏هايش بدى است، پس چطور بدى‏هايش بدى نباشد. 🔷 كارهاى خوب ما مثل كارها و خوبى‏هاى بچّه‏هاست، كه مى‏خواهند كارى بكنند، چيزى بياورند، ولى براى ما رنج‏آور است و مى‏گوييم: بس است. پس واى به بدى‏هاشان! 📚 فوز سالک، ص ۲٠۲ 🆔 کانال👈 https://eitaa.com/cheshmeyejarie

✅👈 جمع‌بندی دوّم 🔶 حساب دوّم و بحث دوّم، در مورد قلب ما و حالت‏هاى ماست. توجّهى است كه بايد در قلب خود داشته باشيم، كه دل ما، حبّ و بغضش، يأس و اميدش، تحوّل و تقلّبش از چه و براى چه بوده است؟! 🔶 آنچه ما را رنج داده و آنچه ما را خوشحال كرده، به حساب بياوريم. اين‏طور معامله و حسابرسى كردن، خيلى راحت‏تر از اين است كه انسان فقط به كارهاى خوب يا بد خودش مشغول باشد؛ چرا كه اشتغال به كارها و اعمال، نه مشكلى را حل مى‏كند و نه انسان را به تحوّلى مى‏رساند، كه يا مغرور مى‏شود و يا مأيوس. 🔶 اين در حالى است كه جمع‏بندى از اين سرمايه قلبى انسان و آنچه در وجود او مى‏گذرد و آنچه در دل او مى‏گذرد، هم راحت‏تر و جمع و جورتر است و هم كارگشاتر؛ چون قلب آدم رئيس تمامى جوارح و جوانح اوست. و از اين‏جاست كه به قسمت‏هاى ديگر سركشى مى‏شود. 🔶 من عادت كرده‏ام هميشه در اوايل ماه رمضان يك جمع‏بندى از دلم داشته باشم؛ ببينم بغض‏ها، كينه‏ها و خستگى‏هايم از چيست؟ به چى دل‏خوش كرده‏ام؟ بنابراين كسى كه مى‏خواهد از ماه رمضان بهره‏اى بگيرد، بايد در اوّل ماه بنشيند و اين دل و ته كيسه را بتكاند؛ تا اگر رنجى از برادرى، از دوستى، از كسى دارد، به يك حسابى آن را بتكاند و خالى كند و ببيند كه در آن چيست؟ 🔶 به خدا قسم! وقتى كه آدم به دلش سركشى مى‏كند، دل او از انبار جحودها، از انبار يهودى‏ها، از انبارهايى كه گاهى چهل يا پنجاه سال نمى‏دانند چه چيزى در آن‏هاست، از همه اين‏ها پست‏تر است. 🔶 اين دل آدمى، رنج و ملالش، شادى و شَعَفش، از چيزهايى است كه بيا و ببين! پس آن حساب وجود آدمى بود و اين هم حساب قلب او. 📚 فوز سالک، ص ۲٠۵ 🆔 کانال👈 https://eitaa.com/cheshmeyejarie

✅👈 جمع‌بندی سوّم 💠 حساب بعدى هم، حساب وهم و خيال ماست. به دنياى ديگرى كه بايد فكر كنيم، اين است كه توهّمات ما، تخيّلات ما به چه چيزى روى آورده است؟ اين‏ها هم جزء سرمايه‏هاى ما هستند. 💠 آن‏هايى كه به كشفى يا به اشراقى يا به شهودى و يا به دركى از سُبُحات جلال حق مى‏رسند، از همين نيروى تخيّل و قدرت خيال‏شان بهره‏مند مى‏شوند. 💠 بايد اين‏ها تصفيه شود. بايد توهّمات و وسوسه‏ها كنترل شود. بايد اين ظرف شستشو شود. بايد زنگار اين آينه را پاك كنيم، كه كار بزرگ وجودمان را همين تخيّلات انجام مى‏دهد و سرمايه‏هاى زيادى را مصرف مى‏كند. انرژى عظيم ما هرز همين توهّمات و تخيّلات مى‏شود. 💠 آنجايى كه آرام‏ترين لحظات ما مى‏گذرد، مى‏بينيد كه فكر سخت‏ترين جولان‏هايش را دارد و اين انرژى، مصرف زيادى خواهد داشت و نيروى زيادى را خواهد برد. اين هم يك مرحله از جمع‏بندى و حساب. 📚 فوز سالک، ص ۲٠۶ 🆔 کانال👈 https://eitaa.com/cheshmeyejarie

✅👈 جمع‌بندی چهارم 💠 مرحله بالاتر و حساب بعدى، حساب همّ و غم‏هاى ماست. در روايتى حضرت صادق علیه السلام مى‏فرمايند:«مَنْ اصْبَحَ وَ امْسى‏ وَ الدُّنْيَا اكْبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ اللَّهُ تَعَالى‏ الْفَقْرَ بَيْنَ‏ عَيْنَيْهِ‏ وَ شَتَّتَ أَمْرَهُ وَ لَمْ‏يَنَلْ مِنَ الدُّنْيَا الَّا مَا قَسَّمَ اللَّهُ لَهُ»؛ كسى كه همّتش به دنيا مصروف شود و بزرگ‏ترين همّش دنيا باشد و از حق چشم بپوشد، بين دو چشمش نوشته مى‏شود كه او گداست. 💠 معناى اين كه در پيشانى او اين مارك و اين علامت را مى‏چسبانند، اين است كه اين وجود، فقير است. 💠 با توجّه به همين روايت، مى‏شود فقر و غنا را تقسيم‏بندى كرد. يك‏ فقر وجودى‏ و غناى وجودى‏ داريم، يك‏ فقر قلبى‏ و غناى قلبى‏ داريم و يك‏ فقر در نعمت‏ و غناى در نعمت‏ يا «عَمَّا فِى ايْدِى النَّاسِ» داريم. 💠 كسى كه همّتى به سمت غير حق پيدا كند و دنيا آخرين همّ و غمّ او باشد، وجودش فقير است. و كسى كه فقر وجودى پيدا كرد و توسعه وجودى پيدا نكرد و محدود شد، فقر قلبى خواهد داشت. و كسى هم كه فقر قلبى پيدا كرد، از آن نعمت‏هايى كه در دسترس دارد، بهره‏مند نخواهد شد. 💠 اين فرمايش از امام صادق است كه مى‏فرمايند: اگر كسى همّتش دنيا شد، خداوند نمى‏گذارد از نعمت‏ها بهره‏مند شود. و از آنچه در دنياست، بيش از آنچه برايش مقدّر كرده‏اند، سهم نخواهد گرفت؛ «جَعَلَ اللَّهُ الْفَقْرَ بَيْنَ عَيْنَيْهِ». 💠 و اما اگر كسى همّتش از دنيا بيرون رفت و به دنياهاى ديگر سر كشيد، اين وجود، غنى خواهد بود؛ «جَعَلَ اللَّهُ الْغِنى‏ فِى قَلْبِهِ»؛ خداوند غنا را در وجود او و در قلب او مى‏ريزد و از نعمت‏ها هم بهره‏مند خواهد شد. 💠 آيه‏ «يَوْمَ لايَنْفَعُ مَالٌ وَ لابَنُونَ الَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ» به رغم ترجمه‏اى كه برايش مى‏كنند، به اين نكته اشاره دارد كه نعمت‏هاى‏ دنيا؛ اولاد و اموال، «براى هيچ كس» نافع نيست و «احدى را» نفع نمى‏دهد، مگر براى كسى كه صاحب قلب سليم است. 💠 غناى نعمت و بى‏نيازى در نعمت براى كسى نافع است كه در قلبش غنايى پيدا كرده باشد. اين، حقيقتى است كه جز قلب سليم، جز قلب غنى، جز قلب بهره‏مند، از نعمت‏هاى دنيا بهره‏مند نخواهد شد و سهمى نخواهد گرفت. 💠 ممكن است حتى در اين دنيا نعمت به او چسبيده باشد، ولى اتّصال نعمت غير از بهره‏بردارى از نعمت و سرشار شدن از نعمت و استفاده كردن از آن است. 📚 فوز سالک، ص ۲٠۷ 🆔 کانال👈 https://eitaa.com/cheshmeyejarie

✅👈 نتیجه‌گیری 🔷 پس انسان بايد بنشيند و از وجودش جمع‏بندى كند. اين جمع‏بندى‏ها براى ما لازم است؛ چون ما خودمان را جزء سرمايه‏ها به حساب نياورده‏ايم. 🔷 ما وسايل اتاق را كنترل مى‏كنيم. ماشين‏هايى را كه داريم كنترل مى‏كنيم. امكاناتى را كه داريم كنترل مى‏كنيم، حتى قلمى را كه داريم يا ميز و تختى را كه در اختيار ماست و يا چيزهايى را كه به ما سپرده شده، همه اين‏ها را كنترل مى‏كنيم، ولى خودمان را اصلًا به حساب نمى‏آوريم! 🔷 در حالى كه خود ما نيز يك چيزى هستيم. خود ما يك سرمايه‏اى هستيم، وجودى هستيم كه خداوند به خودش دست مريزاد گفته است؛ «فَتَبَارَكَ اللَّهُ احْسَنُ الخَالِقِينَ». 🔷 پس اين وجود را چه شده است؟ همّ و غمّش چيست؟ رنج و شادى‏اش كدام است؟ فقير است يا غنى؟ به چه روى آورده است؟ 🔷 اگر تمامى دنيا، همّ و غمّ ما باشد، فقيريم. واى به مايى كه به يك گوشه دنيا قانعيم! به يك جاى كوچك كه در آن سرپناهى بگيريم. به يك مغازه‏اى كه از آن درآمدى داشته باشيم. به يك تكّه آهن متّصل به هم كه سوارش شويم! 🔷 اين ملخّص حرف است. در آن تأمّل كنيد تا ان‏شاءاللَّه در شب قدر يك جمع‏بندى از خود داشته باشيم و تهِ كيسه را بالا بكشيم. شوخى ندارد! ما عمرى چشم ماليده‏ايم تا شبى از شب‏هاى قدر برسد. 🔷 قدر هم يك حقيقت ديگرى است كه به ما دستور داده‏اند تا در اين شب دور هم بنشينيم و مذاكره علم بكنيم. شايد از بهترين كارها در اين شب‏ها، مذاكره علم باشد؛ چرا كه در نور علم، غرورهاى انسان مى‏ريزد و فريب‏هاى شيطان را مى‏فهمد. 🔷 و ديگر حجم كارها مغرورش نمى‏كند. خيال نمى‏كند كه كارى كرده است، كه حساب مى‏كند همّت‏ها كجاست؟ به چى دل داده؟ از چى رنج برده؟ به چى نگاه كرده؟ چه سمت و جهتى را دنبال كرده است؟ 📚 فوز سالک، ص ۲٠۹ 🆔 کانال👈 https://eitaa.com/cheshmeyejarie

✅👈 حقیقت شب قدر 🆔 کانال👈 https://eitaa.com/cheshmeyejarie

💠 خدايا! ما قليل هستيم، ماء قليل و آب كم‏ايم. 💠 ما را هر چيزى آلوده و نجس مى‏كند، مگر اينكه به تو متصل بشويم. 💠 اعتصام و عصمتى كه در آب است، منوط به اين است كه كر و يا متصل به كر باشد. 💠 ما كه اقلّ قليل‏ايم:«انَا الْقَلِيلُ الَّذِى كَثَّرْتَهُ»؛ ما آن كمى هستيم كه فضل و عنايت تو بايد تكثيرمان كند. 📚 بهار رویش، ص ۱۴٠ 🆔 کانال👈 https://eitaa.com/cheshmeyejarie

🔷«السَّلَامُ عَلَيكَ يَا أَكْرَمَ مَصْحُوبٍ مِنَ الْأَوْقَاتِ وَ يا خَيْرَ شَهْرٍ فِى الْأَيَّامِ و السَّاعَاتِ». بهترين مصحوب و همراه، مصحوبى است كه خيرى رسانده و شرّى نداشته است. 🔷 چون هر مصاحبى ممكن است در مصاحبت با او، انسان هم بهره ‏مند بشود و هم صدمه بخورد، ولى رمضان ماهى و همراهى است كه فقط حُسنِ جوار دارد. او براى ما آزارى نداشته است، ولى حالا ما داريم از او جدا مى ‏شويم. 🔷 يك دوستى را كه آدم از او فاصله مى ‏گيرد، يا يك كوزه‌اى را كه مدتى از آن آب خورده است از دست مى ‏دهد، دل شكسته مى ‏شود. 🔷 حالا ما داريم از شهر بزرگ خدا، عيد اولياى خدا، بهترين مصحوب و بهترين مصاحب جدا مى ‏شويم، چگونه دل شكسته نباشيم‼️ 🔷 به قول يكى از دوستان، رمضان سالِ ديگر هم كه بيايد رمضانِ سال ديگر است، جاى خودش را دارد، جاى امسال كه نيست. دوباره ما آن قدر تا سال ديگر كسرى مى ‏آوريم كه بخواهيم با آن جبرانش كنيم. 🔷 اگر انسان ولو لحظه‌اى از اين ماه را چشيده باشد كه در دعاهاى‏ روزهاى ماه رمضان مى‏ خوانيم:«شَهْرُ الْأِنَابه»، «شَهْرُ التَّوْبَة»، «شَهْرُ الْمَغْفِرَة»، «شَهْرُ الْبَرَكَة». آن وقت مى ‏بيند كه از چنين ماه بى‌آزارى با اين همه نور و خير و بركت، دارد فاصله مى ‏گيرد و هنوز كوزه ‏اش را هم آب نكرده و دستش را هم نشسته است. 📚 بهار رویش، ص ۱۴۴ 🆔 کانال👈 https://eitaa.com/cheshmeyejarie

✅ «اَلسَّلامُ عَلَیکَ مَا کانَ أمحاکَ لِلذُّنُوِب»؛ سلام بر تو که چقدر راحت گناهان را پاک می کردی. ✅ گاهی یک رنگی، قیری، چیزی به دست می چسبد، انسان هر چه آن را می‌مالد پاک نمی‌شود، ولی یک چیزهایی هست که تا می‌گذاری روی آن، زود محوش می‌کند. ✅ این از خصوصیات رمضان است؛ گناهانی را که چسبنده بوده‌اند زود محوشان کرده است. 📚 بهار رویش ص ۱۴۷ 🆔 کانال👈 https://eitaa.com/cheshmeyejarie

💠 مشترک گرامی بسته ۳۰ روزه شما رو به اتمام است، پس از پایان رسیدن حجم باقی مانده، عبادت‌های شما با نرخ عادی محاسبه خواهد شد. 💠 دیگر قرائت یک آیه قرآن، برابر ختم قرآن نخواهد بود. 💠 دیگر نفس‌هایتان، تسبیح پروردگار محاسبه نمی شود. 💠 دیگر خواب‌تان، عبادت شمرده نخواهد شد. 💠 تهیه این بسته تا سال دیگر امکان پذیر نیست، از فرصت باقیمانده استفاده کنید ولی هرگز ناامید نباشید. ✅👈 هیچکس تنها نیست همراه اول و آخر شما خدای مهربان است. 🆔لینک کانال👈 https://eitaa.com/tavasolitabrizi

🎤👈 حاج آقا پورسید آقایی 🔷 روزی استاد صفایی رضوان الله تعالی علیه را دیدم که از یکی از مدارس خواهران طلبه برمی‌گشت؛ گویا برای سخنرانی دعوتش کرده بودند. فهمیدم روزه است. 🔷 استاد گفتند: وقتی برای صحبت به خانم‌ها دعوت می شوم و یا قراری با خانم،ها دارم روزه می گیرم. 🔷 در جمع خانم،ها حاضر شدن خیلی سخت است، روزه خیلی مؤثر است. 📚 حکایت ها و هدایت ها، ص ۲۳ 🆔 کانال👈 https://eitaa.com/cheshmeyejarie