✅ حضرت علی علیه السلام می فرماید«وَ لَبِئْسَ الْمَتْجَرُ أَنْ تَرَى الدُّنْيَا لِنَفْسِكَ ثَمَناً وَ مِمَّا لَكَ عِنْدَ اللَّهِ عِوَضاً». خیلی تجارت بدی است که تو دنیا برای خودت مناسب حساب کنی و خودت را به دنیا بفروشی. ✅ آدم کاسبی که از یک دانه برنج نمی گذرد و وقتی می افتد بر می دارد و سر جایش می گذارد و روی یک چوب کبریت حساب می کند، حضرت به همین ها می گوید: مگر این نیست که شما می خواهید چیزی بدست بیاورید؟ ✅ شما این را حساب کنید که چه چیزی از دست داده اید تا این را به دست آورده اید؟ تو خودت را باخته ای، بر فرض که همه چیز را به دست آورده باشی. ✅ مشکل اساسی ما این است که خودمان را در برنامه ریزی ها محاسبه نمی کنیم. حساب می کنیم چه چیزی بدست آمده است، ولی حساب نمی کنیم چه چیزی از دست رفته است؟ ✅ اصلا خودمان را جزو موجودی محاسبه نکرده ایم. این بدترین نوع حسابرسی است که ما وجود خودمان را، اندازه های وجود خودمان را ملحوظ نداریم و بعد حساب کنیم که موجودی حساب بانکی من این قدر است. ماشینم چند تا شده. زنم چند تا شده، بچه ام چند تا شده، اعتبارم... که چه؟ بگو چه بدست آورده ای؟ ✅ خدا شاهد است تجارت های ما دل أنبیاء را تکه تکه کرده است. ✅ یک پزشکی که می تواند روزی ۱٠ میلیون بدست بیاورد، اگر به روزی ۲ تومان معامله کند تا پفک یا چیپس به او بدهند، خیلی باخته، خیلی باخته! یعنی چه به منافع خودش حساب کند، منافع ما بیش از این هست. و چه به شخصیت مان مراجعه کنیم، ما را بیش از این حساب می کنند. ✅ چرا تویی که برای یک تراشه حساب باز کرده ای، چطور خودت را اینطوری از دست داده ای، آن هم برای دنیایی که دوام نمی آورد⁉️ ✅ بحث سر این نیست که تو اینها را بدست نیاور، نه، بیاور، لیکن تو خودت را به اینها نفروش. اینها را برای خودت داشته باش. 📚 روزگار ستمگر، ص ۸۲ 🆔 کانال👈 چشمه جاری

🔶 بیاییم بشینیم و وضعیت خودمان را بررسی کنیم. راه خیلی خوبی است که ببینیم امروز از چه چیزی خوشحال شدیم؟ از چه چیزی رنج بردیم؟ 🔶 کفشمان گم شده، گِلی شده. فلانی یک جمله ای به من گفته من را خوشحال یا ناراحت کرده است. اول چایی را به دیگری داده است. برای آن برادرم یک خودکار قشنگ تر خریده است. 🔶 یادم نمی رود وقتی کوچک بودم، سر سفره، وقتی غذا می کشیدند، مثلاً وقتی آبگوشتی می کشیدند اگر برای برادرهای کوچک تر من چرب تر بود، من هیچ نمی گفتم، ساکت بودم ولی اشک همینطور از کنار چشمانم راه می افتاد و این طبیعی است که آدم می سوزد. این رنج اوست، برایش مهم است. من همین قدر هستم. این اندازه من است. 🔶 خودتان را شناسایی کنید. ترس ها، امیدها، عشق ها، نفرت ها، توبه ها و تعلق ها مشخصه های وجودی ما هستند. اینها نشان می دهند ما کجاییم و چقدریم. 🔶 ارزش ها و التهاب هایی که برای ما می آید، اینها آشنا کننده خوبی برای خود ما هستند. 📚 روزگار ستمگر، ص 19 🆔 کانال👈 چشمه جاری

✅👈 مؤمن خودش را پای ثروتش نمی‌گذارد، ثروت را پای خودش می‌گذارد! ✅👈 دنیا، پای مؤمن است نه بار مؤمن. 🆔 کانال👈 چشمه جاری

✅ رها کردن دنیا به معنای تعلق نداشتن به اوست، نه به معنای از دست انداختن. دنیا در دل تو ریشه نگیرد ولی در دست تو به کار گرفته شود. ✅ اگر این نگاه بیاید مسأله عوض می شود. چیزی به هم نمی خورد. تو هم زندگی ات را کرده ای و هم این برخوردت را داشته ای، ولی با این تفاوت که تعلق ها در تو رنج نیاورده اند، ضعف اعصاب نگرفته ای، زخم معده نگرفته ای، غصّه نخورده ای. ✅ ولی الان ما اینگونه نیستیم. همین که کسی گوشه دنیای ما را بساید، همین که دنیای ما را بردارد، با او دشمن می شویم، حتی اگر أمیرالمؤمنین علیه السلام باشد. اگر حضرت یک استان را از فلانی بگیرد و به دیگری بدهد، می بینم بغض آن کس در تو می آید، چرا⁉️ 📚 روزگار ستمگر، ص ۱۲۰ 🆔 کانال👈 چشمه جاری

❇️ ما وسایل اتاق را کنترل می کنیم. ماشین هایی را که داریم کنترل می کنیم. امکاناتی را که داریم کنترل می کنیم، ❇️ حتی قلمی را که داریم یا میز و تختی را که در اختیار ماست و یا چیزهایی را که به ما سپرده شده، همه اینها را کنترل می کنیم، ✅ ولی خودمان را اصلاً به حساب نمی آوریم! در حالی که خود ما نیز یک چیزی هستیم. ✅ خود ما یک سرمایه ای هستیم، وجودی هستیم که خداوند به خودش دست مریزاد گفته است «فَتَبَارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِينَ». ✅ پس این وجود را چه شده است؟ هم و غمش چیست؟ رنج وشادی اش کدام است؟ به چه روی آورده است؟؟؟ 📚 فوز سالک، ص ۲۰۹ 🆔 کانال👈 چشمه جاری

✅ بعضى وقت‏ها كه با رفقا دور هم جمع هستيم، وقتى كسى را مى ‏بينم كه پايش به استكانى و يا آشغالى مى‏ خورد و بدون توجه عبور مى‏ كند و آن را بر نمى ‏دارد، اين معنا به ذهنم خطور مى‏ كند كه وقتى امروز دعوت اين حوادث كوچك را نديده مى‏ گيريم و اين استكان و يا آشغال را برنمى‏ داريم، قطعاً در فرداى ديگر، دعوت حوادث بزرگ را هم نديده خواهيم گرفت. اگر فردا پيش ما صدها شكم را هم پاره كنند، بى ‏تفاوت خواهيم بود. 📚 اخبات، ص 81 🆔 کانال👈 چشمه جاری

🔷 جرقه ‏ها مادامى كه تراكمى نباشد و زمينه ‏اى نباشد، ايجاد حرارت مى ‏كند اما حركتى به وجود نمى‏ آورد. يك دنيا بنزين‏ مادامى كه در زمينه ‏ى خودش متراكم نشود، بر فرض، جرقه‏ ها و استارت‏ها زياد باشند شعله‏ ور خواهد شد اما حركتى بدست نخواهد آمد. در حالى كه 10 قطره بنزين متراكم با يك جرقه كاميون‏ها را به دوش مى ‏كشد و راه مى‏ برد. 🔷 تذكر، مادامى كه انسان از عشق و تراكم و از زمينه‏ اى برخوردار نباشد، سودى نخواهد داد، كه: «وَ ذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرى‏ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنينَ». بيدارى و تذكر هنگامى به حركت و عمل منتهى مى ‏شود كه با طلب و عشق همراه باشد و از مقدمات برخوردار. 🔷 اين است كه ما با آنكه به آگاهى و حتى به عشق رسيده ‏ايم حركت نمى ‏كنيم؛ چون بارى را مى‏ خواهيم برداريم كه هنوز بازويش را تهيه نكرده ‏ايم. 📚 مسئولیت و سازندگی، ص 102 🆔 کانال👈 چشمه جاری

به راستی اگر خداوند ما را محاکمه کند که تو برای آنچه که تا امروز دویده ای مگر چه داشته که من نداشته ام، و از آنچه که تو از آن تعریف کرده ای، مگر چه زیبایی داشته که من برخودار نبوده ام، چه جوابی می دهیم⁉️ 📚 بهار رویش، ص ۹۳ 🆔 کانال👈 چشمه جاری

💙 مؤمن در قبال نعمت ها، مسئولیت دارد که آنها را رشد داده و بارور کند و از آنها بهره بگیرد؛ از موی سرش گرفته تا همسرش تا همکفر و دوستش؛ باید روی همه اینها کار کند و همه را با ملاک اهمیّت بارور کند. 💙 من هنگامی که با رفیقی همراه می شوم، باید ببینم در مغز او چه می گذرد و چه میوه هایی جمع آوری کرده است؛ میوه های گندیده یا میوه های سمی یا میوه های بی فایده یا میوه های مفیدی که به درد این لحظه نمی خورند یا میوه هایی که به درد این لحظه می خورند، ولی حجم زیادی می گیرند و سود کمی می دهند، یا هیچ کدام بلکه میوه هایی در حجم کم، با فایده زیاد که نیازهای فراوانی را تأمین می کنند. 📚 جمع ها و حاصل جمع ها، ص ۱۵ 🆔 کانال👈 چشمه جاری

🔷 «أشْهَدُ أنَّ مُحَمَّداً عَبْده وَ رَسُولُه». اين شهادت ماست كه حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم عبد اوست و رسول اوست. 🔷 كسى كه آبستن حق شد، بايد توليد كند و كسى كه به بندگى رسيد مى‏ تواند و بايد حامل رسالت حق باشد. 🔷كسى كه به حق رسيد، به حق مى ‏رساند. و حق را در خود محبوس نمى‏ كند. 📚 قيام، ص 196 🆔 کانال👈 چشمه جاری

✅👈 شناسنامه حقیقی 🔷 من پیش خودم می گویم: بهترینِ خوبان عالم هستم؛ ولی در واقع من همانی هستم که بر من اثر می گذارد. این یک معیار است؛ ما درست مساوی با چیزی هستیم که خوشحالمان می کند رنجمان می دهد. 🔷 این شناسنامه مان است. خودمان را بشناسیم. آدم زود می فهمد اندازه اش چقدر است و چه کسی است. اگر این فرش را به ما بدهند و خوشحال شویم، ما به اندازه آن فرش هستیم. اگر صندلی اول را به من دادند و خوشحال شدیم، ما به اندازه یک صندلی هستیم. 🔷 ما همان چیزی هستیم که بر ما اثر می گذارد. به سادگی می توانیم بفهمیم یک دانه کاغذیم، یک دانه عکسیم، یک دانه بارک الله هستیم! 🔷 الان خیلی مدعی هستیم و خودمان را از ملائکه، از کروبیان، جلوتر می دانیم؛ ولی یک لحظه می بینم عجب، ته صف هستیم! 🔷 سنگی، توپی، گُلی بیشتر نیستیم. گل بزنیم خوشحال می شویم؛ گل بخوریم گریه می کنیم. 🔷 این همه وجود ماست. یک تکه آهنیم؛ چرا که درِ ماشینمان سوراخ می شود، می خواهیم خودمان را بکشیم. 📚 جمع ها و حاصل جمع ها، ص ۱۹ 🆔 کانال👈 چشمه جاری

✅👈 تمامی آرزوی من 💙 عزیزم تمامى دعا و تمامى آرزوى من، اين است كه تو را فاطمه ‏ى رسول و همسر على و مادر زينب، به چشم عنايت بپذيرد. 💙 تمام خواسته ‏ى من، اين است كه شما همه، نور چشم اولياء خدا و سرور قلب آن‏ها باشيد؛ نه سنگى در راه خدا و خارى بر دامان رسول و استخوانى در گلوى على و ضربه‏ اى بر گونه‏ ى فاطمه. 📚 نامه های بلوغ، ص 135 🆔 کانال👈 چشمه جاری

💙 مُسْلِم كسى است كه ذهنيت و معرفتى در او شكل گرفته است. اسلام، حد ذهنى و معرفتى مذهب است. 💙 و مؤمن كسى است كه ذهنيت او با حالت‏هاى قلبى‏ اش پيوند خورده است. ايمان، حد قلبى مذهب است؛« قالَتِ الاعْرابُ آمَنّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَ لكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنا وَ لَمَّا يَدْخُلِ الْإيمانُ فِى قُلُوبِكُمْ». 💙 و متّقى كسى است كه بر اساس معرفت و عشق خود عمل كرده است. وقتى معرفت و محبت شكل گرفت، آنگاه عمل شكل مى ‏گيرد و انسان متقى و مطيع مى ‏شود و حركت مى‏ كند. تقوا، حد عملى مذهب است. 📚 اخبات، ص 11 🆔 کانال👈 چشمه جاری

🔶 شما براى سلوك، به تمركز و رياضت روى آورده ‏ايد. و براى تمركز، به محدوديت رابطه ‏ها و يا قطع رابطه ‏ها نظر مى ‏دهيد و انگيزه ‏ها و غريزه ‏هاى مزاحم را ضعيف و يا نابود مى ‏كنيد. 🔶 و براى رياضت، روش‏ها و برنامه ‏هاى متفاوتى را دنبال مى ‏نماييد؛ در حالى كه در دين، به هدايت و شكر و بلاء توجه مى ‏شود. هدايت، كار مربّى و شكر، كار طالب و بلاء، كار خداست. 🔶 اگر رياضت، توقّع و غرور مى‏آورد، بلاء به ذلّت باطنى و انكسار قلبى مى‏ كشاند و موانع و تعلّق‏ها را مى ‏شكند؛ چون علاقه‏ ها بايد از درون بگسلد و زخم‏ها بايد از عمق التيام يابد؛ وگرنه پوشش در سطح، به عفونت از اعماق مى ‏انجامد. 📚 نامه های بلوغ، ص 150 🆔 کانال👈 چشمه جاری

🔷 بلاء موجب مى ‏شود انسان بشكند و انكسار پيدا كند و الاّ رياضت‏ها غرور ايجاد مى‏ كنند. 🔷 اين درست است كه تمركزها قدرت مى ‏آورند. ملائكه را نازل مى‏ كنند. جن را مسخر مى ‏كنند. ما فى الضمير را مى‏ خوانند. پشت ديوار را مى ‏بينند و ... همه اينها هست و تحقق پيدا مى‏ كند، ولى اين قدرت‏ها يك مشكل ايجاد مى‏ كنند و آن مشكل اين است كه انسان را طلبكار مى ‏كنند. 🔷 سالكى كه بر اساس تمركز و رياضت حركت مى ‏كند، مبتلاست. مغرور است و متوقع. بچه كه بوديم بعد از اينكه چندين بار دستمان را حركت مى ‏داديم و ورزش مى‏ كرديم، به ماهيچه ‏هامان دست مى ‏زديم تا ببينيم چقدر قوى شده است! 🔷 سالكى كه ده مرتبه ذكرى را مى‏ گويد، ده مرتبه عملى را مرتكب مى‏ شود، خيال مى‏ كند كه كارى كرده است و در برابر كارش بايد حاصلى داشته باشد. لذا متوقع مى‏ شود، ولى بلاء، شكننده و منكسر است و همه بساط او را بر باد مى ‏دهد. 🔷 وقتى چشمت را گرفتند، عمرت را گرفتند، دستت را گرفتند، آبرويت را گرفتند، ديگر با اين دل شكسته چه چيزى باقى مى ‏ماند؟ خيلى سخت است! اين ابتلاء است كه دل‏ها را نگه مى ‏دارد و متواضع مى‏ كند. غرور را مى ‏ريزد و عظمت‏ها كنار مى ‏رود. در اين موقع، غربتى را احساس مى‏ كنى و ذلّت و توجه باطنىِ بيشترى برايت مى‏ آيد. 📚 اخبات، ص 55 🆔 کانال👈 چشمه جاری

🎥 کلیپی از مزار استاد صفایی رحمة الله علیه 🆔 کانال👈 چشمه جاری

✅👈 سؤال استاد صفایی رحمة الله علیه در حرم امام رضا علیه السلام از آقای قرائتی. 💠 أمیرالمومنین علیه السلام یارانش (مثل سلمان و ابوذر) را می دید لذّت می برد، شده حضرت مهدی علیه السلام تو را ببیند و لذّت ببرد⁉️ 🆔کانال👈 چشمه جاری

💠 يكى از دوستان مى ‏گفت چه كنيم تا به يقين برسيم؟ به او گفتم: «يقين‏ لازم نيست، كه انسان با احتمال هم كار و حركت مى ‏كند». در تجارت، با احتمال حركت مى ‏كنند. در كشاورزى با احتمال آغاز مى ‏كنند. دانه ‏هايى كه يك كشاورز در زمين مى ‏پاشد، يقين ندارد كه رشد كند و ممكن است هزار آفت سر راهش باشد، اما با همين توجه اقدام مى‏ كند. 💠 حال چه شده وقتى انسان مى‏ خواهد در راه خدا حركت كند، مى‏ گويد بايد يقين داشته باشم! در اينجا يقين را اول مى‏ خواهيم، ولى در تجارت با يك احتمال هم حركت مى‏ كنيم تا جايى كه بيست بار ضرر مى‏ دهيم، ولى باز هم ادامه مى‏ دهيم و تازه اين ادامه را جزء پشتكار خود تلقى مى‏ كنيم و به حساب حماقت‏ها و سفاهت‏ها نمى ‏آوريم. 💠 وقتى مى‏ خواهيم با خدا معامله كنيم، مى ‏گوييم: يقين نداريم! ما كجا و كى يقين داشته ‏ايم؟! در حركت‏هاى خود و در اين دنياى احتمالات، با چه يقينى اقدام كرده‏ ايم؟ اينجاست كه كم مى‏ آوريم. 💠 وقتى مى‏ خواهيم به فقيرى كمك كنيم، بايد يقين داشته باشيم كه صد درصد فقير باشد. اصلاً مگر مى‏ توانيم كسى را پيدا كنيم و قسم حضرت عباس بخوريم كه هيچ نان شب نداشته باشد؟! 💠 وقتى مى‏ خواهيم در راه خدا حركت كنيم، يك جور معامله مى‏ كنيم و وقتى مى‏ خواهيم در راه خود و براى خود حركت كنيم، طور ديگرى عمل مى‏ كنيم. همين چيزهاست كه براى انسان مشكل ايجاد مى‏ كند. 📚 اخبات، ص 86 🆔 کانال👈 چشمه جاری

💠 آنچه تو را به يقين مى ‏رساند شكر تو و به كار گرفتن معرفت و آگاهى و هدايت‏هاى مستمر است كه: «مَنْ أظْلَمُ مِمَّنْ ذُكِّرِ بِاياتِ رِبِّهِ ثُمَّ أعْرَضَ عَنْها انَّا مِنَ الْمُجْرِمينَ مُنْتَقِموُن». 💠 چه كسى ستمكارتر است ‏از آنها كه به نشانه‏ هاى خدا يادآورى شدند و هدايت‏هاى مستمر او به آنها رسيد و آنها با مهلت از آن اعراض كردند و در اين فرصت، شكر نياوردند. 💠 ما از مجرم‏ها انتقام مى ‏گيريم و منابع آگاهى و چشم و گوش و دل آنها را مختوم مى‏ كنيم و مهر مى ‏زنيم. تا آنجا كه چيزى از آگاهى آنها بكارشان نيايد و بهره ‏مند نشوند. 💠 من كه مى ‏يابم در اين مرحله بايد از غذايم بگذرم و يا فلانى را تحمل كنم و يا به او محبت نمايم، ولى به خاطر بخل و يا حسادت و يا بديهاى او، چشم پوشى مى‏ نمايم، چگونه توقع دارم كه به يقين برسم در حالى كه از اين هدايت‏ها و ياد آوري ها، چشم پوشيده ‏ام. 💠 بدنبال شكر و پذيرش يادآوری ها و هدايت‏ها، به يقين مى ‏رسيم و در يقين اين دو خاصيت هست تحمل رنج و مصيبت و شهود و بصيرت. 📚 قيام، ص 226 🆔 کانال👈 چشمه جاری

💠 دوستى مى ‏ناليد كه من با اين همه برهان و استدلال به يقين و اطمينان‏ نرسيده ‏ام و نمى‏ دانم از كجا بايد به يقين رسيد، گفتم تو با احتمال شروع كن و شكر كن و آنچه را كه يافته‏ اى به كار بگير تا آنچه را كه ندارى به تو بدهند كه «مَنْ عَمِلَ بِما عَلِمَ، وَفَّقهُ اللَّهُ عِلْمَ ما لَمْ يَكُنْ يَعْلَمْ». هر كس به دانش خود و معرفت خود عمل كند، خداوند او را توفيق مى‏ دهد و آنچه نمى ‏داند و نمى ‏توانست بداند، به او مى‏ سپارد. 💠 يقين مزد شاكران است، مزد آنهايى است كه به تذكرات حق و هدايت‏هاى او، توجه داشته‏ اند و عمل كرده ‏اند كه:«مَنْ اظْلَمُ مِمَّنْ ذُكِّرَ بِآياتِ رَبِّهِ ثُمَّ اعْرَضَ عَنْها انَّا مِنَ الْمُجْرِمينَ مُنْتَقِمُون». چه كسى ستمكارتر است از كسى كه به نشان‏ هاى پروردگارش يادآورى شد و با تمام هدايت‏ها و فرصت‏ها، «ثُمَّ اعْرَضَ»؛ اعراض كرد ما از كسانى كه مجرم هستند و اعراض كرده ‏اند انتقام مى‏ گيريم و آنها را به ختم و طبع و وقر و خزى و وهن، مبتلا مى ‏سازيم، تا آنجا كه از ادراكات حسى و قلب و گوش و چشم خود هم محروم مى‏ گردند. 💠 كسانى كه كفر مى ‏ورزند و به هدايت‏ها روى نمى ‏آورند و شكر يادآورى‏ ها و هدايت‏ها را نمى ‏كنند، محروم مى ‏شوند و گرفتار مى‏ گردند. گفتم اين هدايت‏ها، مستمر و مداوم براى همه مى‏ آيد، مى‏ بينم كه به من تذكر مى ‏دهند كه به فلان كمك كن، از فلان بگذر، فلانى را درياب، مى‏ فهمم كه تو گرسنه ‏اى و من امكان دارم، تو گرفتارى و من توانايى دارم، مى ‏فهمم و به من‏ تذكر مى ‏دهند و برايم جا مى ‏اندازند و به من فرصت مى ‏دهند، ولى اعراض مى‏كنم. 💠 گفتم داستان، فقط داستان كلى محرمات و واجبات نيست، كه هدايت‏هاى مستمر و تذكرات مداوم، در راه است و انسانى كه چشم مى‏ پوشد، ناچار بايد غرامت بدهد، كه دست انتقام در كار است، گفتم ما آنچه لازم داشته ‏ايم، همراه داريم و خيال مى‏ كنيم كه اطمينان لازم است در حالى كه حتّى همراه يقين مى‏ توانيم اعراض و جحود داشته باشيم. 💠 و مثل شيطان صداى خدا را بشنويم و ملكوت او را ببينيم و اشياء را همانطور كه هست درك كنيم و به حقيقت معرفت برسيم و با اين حال، كافر شويم و با اين عرفان و شهود، رجيم و مطرود گرديم. 💠 گفتم ما آنچه را كه لازم داشته‏ ايم. همراه داريم و اگر احساس كمبود مى‏ كنى، اين كمبود، اطمينان و يقين نيست، اين احساسى كه تو دارى و اين كمبودى كه حس مى ‏كنى، مربوط به قرب و رفع حجاب است. 💠 گفتم من اطمينان دارم و يقين دارم كه شير هست و درنده هست، ولى احساسى ندارم چون دورم و اگر نزديك هم بشوم و شير را در قفس ببينم باز اين احساس را ندارم كه حجاب در كار است. پس مشكل با مسأله اطمينان و يقين حل نمى‏ شود كه شكر مى‏ خواهد و اطاعت مى‏ خواهد، تا قرب حاصل شود و به تدريج حجابها و مانعها برطرف گردد. و انس و احساس و آشنايى، دل را سرشار نمايد، ويقين و مراتب و درجات آن، دل را بگيرد. و به فضيلت يقين دست بيابى. 📚 قيام، ص 163 🆔 کانال👈 چشمه جاری

🎤👈 حاج آقا حیدری 💠 استاد صفایی رحمة الله علیه در شب عروسی دخترشان، داماد و دخترش را صدا زدند و گفتند: دخترم را به مرد می دهم نه به مَهر. 💠 و به آنها توصیه نمودند: به یکدیگر حکومت نکنید، بلکه حکومت خدا را بپذیرید. 📚 مشهور آسمان، ص ۲۰۱ 🆔 کانال👈 چشمه جاری

💙 آيت الله مرعشی نجفی در دوران طلبگی پس از آنكه مقطعی از درسش را در نجف به پايان مي ‏برد به تهران مي ‏آيد و مقدمات ازدواج ايشان فراهم می‏ گردد. 💙 دختری معرفی شده و به خواستگاری مي‏ روند. پدر دختر شرطی را براي داماد مطرح می ‏كند و آن اينكه: يك جفت گوشواره، 4 عدد النگو، 2 عدد پيراهن، 2 قوّاره چادری و 2 جفت كفش بايد تهيه كند. 💙 گرچه درخواست، چندان سخت نبود ولكن برای ايشان تهيه همين مقدار هم مقدور نبود. ايشان نااميد از انجام شرط عازم قم می‏ شود امّا قبل از حركت به قصد زيارت عبدالعظيم علیه السلام در شهر ری توقف می‏ كند. 💙 پس از توقفی در صحن، مشكل را با حضرت در ميان می ‏گذارد و با حالی دل شكسته زار زار می‏ گريد و عبايش را روی صورتش می‏ كشد.چند لحظه بعد كسی دست روی شانه‏ اش می‏ گذارد و آرام می‏ گويد آقا بسته ‏تان را برداريد تا خدای نكرده كسی نبرد. 💙 ايشان ناراحت از اينكه او را از چنين حالی بيرون آورده، نگاه ميی كند، بسته جلوی پايش افتاده است. ابتدا اعتنايی نمی‏ كند، ولی بعد بسته را می‏ گشايد. 💙 درون بسته اين اشياء به طور مرتب چيده شده بود: 2 جفت كفش زنانه، 2 قواره چادری، 2 عدد پيراهن، 4 عدد النگوی طلا و يك جفت گوشواره‏ 📚 سرزمین کرامت، ص ۴۳ 💐 ۴ ربیع الثانی سالروز ولادت حضرت عبدالعظیم حسنی مبارک باد ❌ نشر با ذکر منبع👈 حاج شیخ جعفر توسلی

🎤👈 حاج آقا ری شهری 🔶 آیت الله سیّد عبدالجواد عَلَم الهدی گفتند: سیّد عبدالمهدی سِلمی نجفی، پسر دایی پدرم، که در زمان رضاخان پهلوی در تهران تبلیغ می کرد، به دستور طاغوت وقت دستگیر شد. 🔶 ایشان بعد از آزادی به ما گفت: بعد از یک سال زندان به شهر بیرجند تبعید شدم. یکی از شب ها که بسیار دلتنگ بودم، به حضرت عبدالعظیم حسنی متوسّل شدم و با چشم گریان به خواب رفتم. 🔶 در رؤیا دیدم وارد مجلسی شدم که جالسین همه روحانی بودند، و صدر مجلس سیّد عبدالعظیم با صورت نورانی و مجلّل نشسته است. 🔶 جلو رفتم و بعد از سلام شکایت حالم را به عرض رساندم. گفتند: وقتی در تهران بودی نزد ما نمی آمدی؛ ولی بعد از این به دیدار ما بیا. 🔶 از خواب بیدار شدم و تا صبح فکر می کردم. بعد از اذان صبح مأمور شهربانی در منزل آمد و گفت: عبدالمهدی سِلمی اینجاست؟ در منزل رفتم و خود را معرّفی کردم. 🔶 گفت: آزاد شدی، هر کجا می خواهی برو! بدون هیچ تعرّض و تعقیب به تهران آمدم و با خود عهد کردم تا آخر عمر زیارت آن حضرت را شب های جمعه ترک نکنم. 📚 خاطره های آموزنده، ص 72 ❌ نشر با ذکر منبع👈 حاج شیخ جعفر توسلی