♡﷽♡ #رمان_رؤیاےوصال❤️ #قسمت78🍃 حُسنا با تنے خستہ و قلبے رنجور بہ خانہ رسید. دلش گرفتہ بود. این جور مواقع آرامش دل را ڪجا میتوان یافت ؟ الابذڪر الله ...تطمئن القلوب وضو گرفت سجاده اش را پہن ڪردو ڪمے گلاب بہ دست وصورتش زد تا غمش فرو ڪش ڪند. تسبیح تربت را برداشت و عمیق بوڪشید و بوسید. قران را روے قلبش گذاشت.تا نیروے ماوراءیے قرآن بہ قلبش نفوذ ڪند. _هرجورے بشہ ، تو با منے و من غصہ ندارم. آشوب هم ڪہ باشم ، آرامشم تنہا تویے، اڪسیر حیاتم چنگ زدن بہ ریسمان محبت توست. بہ سجده رفت و با خداے خودش عاشقانہ خلوت ڪرد. در اتاق چند ضربہ خورد و چند ثانیہ بعد الہام وارد شد. حُسنا را ڪہ در آن حال دید ، دلش گرفت. روے تخت نشست و بہ حالِ خوب حُسنا غبطہ خورد . شانہ هایش لرزید و اشڪ گونہ هایش را خیس ڪرد. از ڪارے ڪہ ڪرده بود هم خوشحال بود و هم ناراحت. حُسنا سر از سجده برداشت.با چشمہاے قرمز و پف ڪرده و صورت خیس بہ خواهرش نگاهے انداخت. الہام دلش آغوش خواهرانہ میخواست. آغوشے ڪہ مرهم دل تنگش باشد. حُسنا حالش را فهمید ،دستش را دراز ڪرد و او ڪہ منتظر همچین لحظہ اے بود خودش را در آغوش خواهرش انداخت. گریہ ڪرد ،سرش را روے زانوے خواهر بزرگش گذاشت و حُسنا موهاے تہ تغارے خانہ را با محبت نوازش میڪرد. الہام_ خوش بہ حالت با خدا میتونے حرف بزنے. _تو هم میتونے عزیزم ، فقط یہ دل شڪستہ میخواد ڪہ تو دارے و یہ جاے خلوت الہام_بعضے وقتہا از دستش عصبانے میشم چرا همہ چیز اونجورے ڪہ ما میخوایم نمیشہ ؟ حُسنا لبخند زد و نگاهش را بہ پنجره دوخت _مادر وقتے خیلے بچہ اش رو دوست داره ، بچہ مریض ڪہ میشہ دوست نداره بیماریشو ببینہ ، اما بچہ اصرار میڪنہ بستنے و شڪلات و هر چیزے ڪہ براے مریضیش مضره میخواد. پاهاشو بہ زمین میڪوبہ ،گریہ میڪنہ مادر دلش میسوزه ولے نمیخواد تب و رنج بیشتر بچہ اش رو ببینہ . واسہ همین اجازه نمیده بخوره. بچہ اولش ڪلے گریہ میڪنہ ،قہر میڪنہ حتے دلش میشڪنہ ، وقتے حالش خوب شد مامانش بہش همہ اونہا رو میده ، بعدها ڪہ بزرگتر شد متوجہ میشہ تو اون زمان بہترین ڪار ، نخوردن اون چیزها بود. حالِ ما هم همینطوره ، اگر خالق خودمون رو عاقل تر از خودمون میدونیم ، باید بزاریم ڪارشو انجام بده ، فقط ما یہ ڪم باید صبور باشیم. هرچیزے در زمان خودش اتفاق میفتہ . الہام_خیلے سختہ تحملش ، خیلے درد داره ، آرزوهایے ڪہ همیشه داشتے بهشون نرسے . _میدونم ، منم حرفتو ڪاملا درک میڪنم، خودم هم با تو همدردم ناگہان حُسنا یاد چیزے افتاد ... _خدایا منو ببخش ، راهنماے تو جلوے منہ و من دنبال ریسمان نجات میگردم . _ الہام یادتہ یہ بار بہت گفتم تو سختے ها نامہ امام علے بہ امام حسن رو بخون. همون وصیتشون ... میدونے اونجا علے براے پسرش چے نوشتہ؟ الہام_نہ، چے؟ _چرا خودم فراموش ڪردم ؟ حُسنا انگار انرژے دوباره گرفتہ بود _ این نامہ طولانیہ ،فقط ابتداے جملہ شون خیلے مهمہ بہ این مضمون میفرماید :"این نامہ از پدرے ڪہ رو بہ رفتن از این دنیاست بہ پسرے ڪہ هیچ گاه بہ آرزوهایش نخواهد رسید ..." بیا اینجورے بهش نگاه ڪنیم ، علے و پسرش ڪہ اختیار تمام ڪائنات بہ دستشون هست میتونند هر چیزے رو فقط اراده ڪنند تا داشتہ باشند اما اون بہ فرزندش میگہ تو این دنیا قرار نیست حتے تو کہ بعدمن امام میشے هم بہ آرزوهات برسے. این بہ معنے نا امید شدن نیست. ما باید براے اهدافمون تو زندگے تلاش ڪنیم فقط باید بدونیم اگر بہ آرزوهامون نرسیدیم ڪم نیاریم. میدونے بہ نظر من هرجوان یا نوجوانی اگر اینو الگو خودش قرار بده وقتے بہ هدفش یا حتے عشقش نرسید ، دست بہ خودڪشے نمیزنہ، معتاد نمیشہ ، افسرده نمیشہ ... ما باید از بچگے یادمیگرفتیم زندگے یعنے سختے و رنج ...با رنجہ ڪہ بعدا لذت معنا پیدا میڪنہ .باید بہ بچہ هاے آینده یاد داد. الہام_تا حالا اینجورے بہش نگاه نڪرده بودم .یہ ڪم سختہ ولے شاید بشہ راجع بہش فڪر ڪرد ... بلند شد و نشست الہام_میگم حُسنا تو یہ پا مشاورے براے خودت ...از این بہ بعد بیام پیش تو هر دو خواهر خندیدند . خوبہ ڪہ غصہ ها همیشگے نیست. ↩️ #ادامہ_دارد.... ☕️🍃☕️🍃☕️🍃 ╭─┅═♥️═┅╮ http://eitaa.com/cognizable_wan ╰─┅═♥️═┅╯