#باید_اول: نوازش، بغل، آغوش، لمس، تماس جسمی و پوستی #نباید: کمبود تماس جسمی مطالعات مختلفی نشون میده وقتی والدین فرزندان خودشون رو در آغوش 👨‍🍼می‌گیرند و بوس می‌کنند و نوازش می‌کنند، کورتکس مغز🧠 بیشتر و سریعتر رشد می‌کنه. قسمتهای پیشانی بیشتر رشد می‌کنه. یعنی علاوه بر اینکه روی رشد جسمانی و عصب‌شناختی بچه‌ها تأثیر می‌گذاره و سیناپس‌های بیشتری بین نورون‌های مغز برقرار می‌شه، یک اتفاق خوب دیگه که اتفاق میوفته، اینه که از این طریق بچه‌ها احساس امنیت می‌کنند. ❗️یکی از محورهای ایجاد دلبستگی امن در بچه‌ها، همین نوازش و بغل کردن و لمس کردن و در دسترس بودن هست. اما😔 بسیاری از والدین، از اون طرف این تماس جسمی رو برقرار نمی‌کنند، چون می‌گن نکنه بچه وابسته و لوس🤦‍♂ و بغلی بشه و یا خیلی برای این موضوع اهمیت قائل نیستند. متأسفانه در سنین بالاتر به خصوص نوجوانی، این تماس جسمی هم خیلی 😔کم می‌شه، چون فکر می‌کنند به بلوغ رسیده، شاید تحریک بشه🤦‍♂ و شاید بچه در نظر گرفته بشه. ✔️اما نوجوان‌ها هم در سن خودشون، نیاز به این تماس جسمی دارند. مثلاً: در یک مطالعه‌ای که دکتر بولوم در کتاب روانشناسی شخصیت، ترجمه حق‌نویس به یک آزمایشی می‌پردازه که یک پادشاهی، یکی از پادشاهان آلمان، در قرنهای 12 و 13 میلادی، براش سؤال بود که بچه‌ها نیاز به نوازش و بغل دارند. اون موقع اصول اخلاقی پژوهش رعایت نمی‌شد و خودش خواست یک پژوهشی بکنه. اومد بعضی از بچه‌ها رو از پدر و مادرهاشون گرفت و سپرد به چند تا پرستار. به بعضی از بچه‌ها، به هر پرستار گفته بود به این بچه‌ها رسیدگی کنید. بغلشون کنید، نوازش کنید و بازی کنید، ولی غذا بهشون کم بدید. به یک گروه دیگه گفته بود که به این بچه‌ها غذا بدید و جای خوابشون عالی و غذا عالی، فقط خیلی در آغوش نگیرید، مگر بنا به ضرورت، مثلاً می‌خواین بهشون غذا بدید. بعد اونجا اون موقع نوشته بود که کودکان گروه دوم، دو هفته بعد بسیاری‌شون تلف شده😡 بودند. یعنی وقتی بچه‌ها در آغوش نگرفته بودند و لمس نشده بودند، مرده بودند. این یک گزاره تاریخیه و خیلی شاید فکت تاریخی نداشته باشه، ولی خیلی از ماه وقتی این رو می‌شنویم، یاد آزمایش هارلو میوفتیم که احتمالاً همه‌تون شنیدید. هارلو یک محققی بود که می‌خواست در مورد نوع ماهیت وابستگی بچه‌ها به والدین رو تحقیق کنه. خیلی‌ها قبل از آزمایش هارلو فکر می‌کردند که بچه‌ها به خاطر شیر و پستان مادر به مادر وابسته‌اند. ولی بعد از آزمایش هارلو متوجه شدند که نه، اساس رابطه والد و فرزند یک چیز دیگه است. آزمایش هارلو به این صورت بود که یک بچه میمونی رو داخل قفس گرسنه نگه می‌داره و بعد از قفس آزاد می‌کنه. بیرون از قفس دو تا میمون عروسکی هست. یک میمون سیمی که دستش شیشه شیره و یک میمون🙈 پشمی که دستش هیچ چی نیست. قاعدتاً براساس مبنای نظریه تغذیه، وقتی بچه میمون آزاد می‌شه، باید بره سراغ اون میمونی که شیشه شیر دستشه، چون گرسنشه. در حالی که میمون‌ها میرن سمت میمونی که پشمی هست و اون رو بغل می‌کنند که اضطراب ناشی از گرسنگی رو حل کنند. بعداً میان شیشه شیر رو از اون می‌قاپند و دوباره میان بغل میمون پشمی. همین آزمایش هارلو، مبنای مطالعات بالبی در نظریه دلبستگی قرار گرفت که نشون داد چقدر بحث تعلق، لمس شدن و جوارجویی و در دسترس بودن والد، چقدر در رشد روانی و حتی رشد جسمانی بچه‌ها اهمیت داره. بچه‌های ما با نوازش شدن و بغل شدن احساس تعلق می‌گیرند، احساس محبت می‌گیرند، احساس دوست داشتن می‌گیرند. پس یک باید، نوازش، بغل و لمس کردن و یک نباید، کمبود تماس جسمی. این موضوع رو باید جدی بگیریم در تمام مراحل رشد. همه ما در طول زندگی‌مون وقتی تحت فشار هستیم و ناراحت هستیم، یکی رو دوست داریم که بیاد ما رو در آغوش کنه و بغل کنه. این جوری احساس حمایت شدن بیشتری رو دریافت می‌کنیم. یادتون نره بچه‌هاتون رو بغل کنید. #باید_ها_نباید_ها #تربیت_فرزند #رمضان 🇮🇷https://eitaa.com/colbeharamesh