🎙کلام استاد #علی_صفایی_حائری 🔰موضوع : قیام عاشورا (۶) ✔️ پاسخ استاد به اشکالاتی که بر تحلیلهایی که در جلسات قبلشان با عنوانِ اصول حاکم بر حرکت اباعبدالله(ع) بیان شد 6⃣[ جلسه ششم ] ⏰ مدت: ٢٣:۰۵ 📶حجم: ۵ مگابایت 🔍با دقت بشنوید....

🎙کلام استاد #علی_صفایی_حائری موضوع: چگونگی همراهی با امام حسین(ع) ✔️حسین(ع) خواستنی است.  حسین(ع) دوست داشتنی است. باور کنید من عاشق پیشه نبودم من احساس عشق تو زندگیم نکردم ولی گاهی حسرت این رو می خورم که اون دستی که رو سر جون و حُر کشیده شد و اون حرارت ، اون گرمی و طراوت رو احساس کنم. ⏰ مدت: ٣۰:۱۵ 📶حجم: ۴ مگابایت 🔍با دقت بشنوید....

✍استاد #علی_صفایی_حائری 💠 توبه، بازگشت از گناه است، اما «اوبه» بازگشت است. زنبور عسل را اوّاب مى گويند چون زياد مى رود و باز مى گردد و در هر بازگشت شهدى همراه مى آورد و عسلى مى سازد. 💠 ما كوچك تر كه بوديم، براى خريد نان و ماست، روانه بازارمان مى كردند. ما در راه به هر چيزى روى مى آورديم؛ چرخ و فلك مى ديديم، مى ايستاديم؛ دعوا مى ديديم به دنبال ماجرا مى رفتيم. ما براى خريد رفته بوديم و جمعى بر سر سفره منتظرمان بودند، اما بى خيال به هر چيزى چشم مى دوختيم، به هر جمعى مى پيوستيم. 💠 اوّاب كسى است كه مى رود و باز مى گردد و مقهور جاذبه ها نمى شود و دل به هر كِششى نمى دهد و چشم به هر جلوه اى نمى دوزد. او دنبال كارى است و در تمامى حوادث اين كار را فراموش نمى كند و در هر برخوردى با هر گُلى شيره اش را مى مكد و حاصلش را مى آورد. 💠 عبدى را خدا مى ستايد كه دامن او را خارِ حادثه ها و جاذبه ها نمى چسبد و كشش هاى زمينى او را سنگين نمى كند و در خود نگه نمى دارد؛ «نِعْمَ الْعَبْد»، چرا؟ «اِنّهُ اَوابَّ» 💠او بازگشت دارد و زياد به سوى خدا روى مىآورد، نه اينكه حركتى نداشته باشد، برخوردى نداشته باشد، نه، در تمامى حركت ها مقصد را مى شناسد و در تمامى برخوردها كار خود را فراموش نمى كند. اسب هاى زيبا و مركب هاى رام و خانه هاى راحت، او را با خود نمى برند، كه او اين همه را با خود مى آورد و شهد و حاصلش را در نزد خدا جمع مى كند و براى او مى خواهد. 📚آیه های سبز، ص۱۴٣

🔰حيف است از امام، غير از امام، چيزى بخواهيم. ✍استاد #علی_صفایی_حائری 💠 ما از امام نه خودش و نه خودمان، كه خانه و زندگى را مى‌خواهيم و از او به جاى مغازه و بيل و كلنگ استفاده مى‌كنيم. ما بيشترها را فداى كم‌ترها كرده‌ايم. و اين است كه عشق نيست بازى است. مثل بازى بچه‌هايى است كه متكاها را زير پايشان مى‌گذارند، تا به عروسك‌هايشان برسند و همين كه رسيدند، فرار مى‌كنند. 💠 سوداگرى است مثل سوداگرى آن رند كه مى‌گفت حيف است كه انسان از غير امام چيزى بخواهد. در حالى كه حيف است از امام، غير از امام، چيزى بخواهيم. ما از امام، امامت را مى‌خواهيم و اين عشق ماست و از او وسيله‌ى راه يافتن و جهت گرفتن مى‌سازيم و اين توسل ماست. جز اين عشق و توسل، ظلم است، جفاست. 💠 امام وسيله است، براى چه‌؟ براى نان و آب و زن و فرزند؟ اين‌ها كه وسيله‌ هايى ديگر دارند. او وسيله‌ى رسيدن است، جهتِ يافتن است، حركت كردن است. پس توسل به او، به كار گرفتن او در جايى است كه جايگاه اوست و در خور اوست. از او بايد حركت، جهت و هدايت گرفت. او را براى اين كارها گذاشته‌اند. 💠 توسل به امام اين نيست كه از او به جاى دست و پا و بيل و كلنگ كار بكشيم و او را وسيله‌ى هوس‌ها و پل توقع‌ها بسازيم. آيا اين است توسل‌؟ 📚تو می آیی؛ ص ٧۵