هوالحکیم به هر زحمت که بود خود را به آخرین جلسه‌ی کلاس رساندم ؛ با گلدانی از گل‌های شب‌بو ! گلدان را کنار میز استاد قرار دادند . پنج ساعت از کلاس گذشته بود و دقایق به انتها نزدیک میشد . از تعدادی از شاگردان تقدیر به عمل آمد . استاد برای هرکدامشان نحوه و زمان شهادت را آرزو می‌کردند ... همه آمدند و رفتند . خواست سخن‌ش را خاتمه دهد که گفت از کسی که این گل را آورده هم تشکر می‌کنم . شما خودتان گل هستید . از گوشه و کنار رساندند که فلانی آورده . گفت آها . آقای خواجه‌وند . کمی تامل کردند و فرمودند برای ایشان و همسرشان هم شهادت را بعد از بیست سال مجاهدت به دست شقی‌ترین دشمنان دین خدا را آرزو می‌کنم . در انتها هم فرمود شهادت زندگی ابدی‌ست . ما برای شاگردانمان اینگونه دعای عاقبت بخیری می‌کنیم . خدایا؛ دلم به مهر تو صـــــد پـــاره باد و هــــــر پــــــــاره هــــــــــــــــزار ذره و هر ذره در هوای تو باد ... وقتی عقل عاشق شود، عشق عاقـــــــل می‌شود؛ آنگاه شهیـــــــد می‌شوی. در آخرین افطار ۱۴۰۲ و در لحظات استجابت دعا؛ آرزوی ما هم همین باشد. اَللّهُمَّ ارْزُقْنا تَوْفِیقَ الشَّهادَةِ فِی سَبِیلِکَ تَحْتَ رایَةِ وَلِیِّکَ الْمَهْدِیّ(عج). ۱۸:۳۰ | ۲۹ اسفند ۱۴۰۲ #شاید_زندگی_همین_باشد خاص‌ترین لحظه سال ۱۴۰۲ از نظر من