اگر ندانی که چه داری، دشمن یکی یکی آنها را از تو می‌رباید.

روزانه چند ساعت در آلودگی صوتی سپری می‌کنید؟! اثرات مستقیم الودگی صوتی از دست دادن قدرت شنوایی اثراات غیر مستقیم الودگی صوتی حساسیت عصبی گرفتگی عضلاتی فشار خون خستگی روحی و جسمی از دست دادن تعادل بدن تمایل به خود کشی و قتل ضعف قوه بینایی امراض قلبی تورم معده و سو ء هاضمه رنگ پریدگی در افراد

رفتار این روزهای اسرائیل بی شباهت به تقلای آتش در لحظه‌های پایان خودش نیست. وقتی به هر چه می‌یابد چنگ می‌‎زند و شعله‌هایش را پرتاب می‌کند تا بقای خود را ضمانت کند. اما همه می‌دانیم که بیهوده است. آتش از یک جا به بعد خودش را خاموش می‌کند. مسئله اینجاست که آتش نیز برای زنده ماندنش نیازمند هواست. فرق آتش با بقیه این است که بسیار سریع‌تر و بیشتر از آنان هوا را مصرف می‌کند و نیازمندتر است به داشتنش. اسرائیل در حال سوزاندن امکان‌های خویش است. مثل کشتی چوبی که ناچار است بدنه کشتی را خرج موتور پیشران خود کند. اسرائیل هیچ گاه نمی‌خواست این موقعیت را تجربه کند. او می‌داند که آتش به میزان کافی ندارد. او می‌داند که دارد تمام می‌شود. پس می‌خواهد همه را با خود تمام کند. اما باز هم محاسبه او غلط است. او تمام خواهد شد و آنان که ریشه در زندگی این منطقه دارند سبز خواهند شد. رفتار نامتعارف اسرائیل دارد پایه‌های به زور پرچ شده‌اش در سرزمین‌های اشغالی را می‌کند و دور می‌اندازد.

بخش زیادی از مناسب‌سازی فضای زندگی، مربوط به مهار آلودگی‌هاست. آلودگی‌هایی که تولید نمی‌شوند و آلودگی‌هایی که برطرف می‌شوند. جامعه بخش زیادی از درآمد خود را برای جبران آثار سوء آلودگی‌ها هزینه می‌کند. تن و روان ما شبانه روز تنش قابل توجهی از سوی آلودگی‌ها را تحمل می‌کند. بخش زیادی از این آلودگی‌ها را خود ما برای خود و دیگران به وجود می‌آوریم. هر یک از ما می‌توانیم با تمرکز روی این بخش باری از روی دوش جامعه برداریم و باعث سرسبزی و سرزندگی جامعه شویم. از امروز سعی کنیم بیشتر در این باره فکر کنیم و بیشتر اقدام کنیم. انواع آلودگی‌ها را بشناسیم؛ در مورد آن مطالعه کنیم؛ برای کم کردن آن تمرین کنیم و سرانجام به دیگران نیز بیاموزیم. کارهای زیادی هست که می‌توان انجام داد. موارد فراوانی هست که می‌توان آن را اصلاح کرد.

🎥 شهید نصرالله: جنوب لبنان را خدا برای تحقير صهيونيست‌ها آفریده @Farsna

نماز نصر، سرمایه ملی اقتدار ولیّ فقیه را به سرمایه اجتماعی ملی تبدیل کرد. اقامه نماز جمعه توسط میلیون‌ها ایرانی، محور مقاومت را قوت بخشید و مستضعفان جهان را امیدوار ساخت. ایرانیان نشان دادند که قلب محور مقاومت چگونه نوک پیکانش را حمایت می‌کند.

دشمن همه تلاش خود را می‌کند تا ما را مرعوب دیوانگی خویش کند. اما با همه جنایت‌های بی‌تکرار و نشان‌دار، حال اسرائیل خوب نیست. اسرائیل این روزها ناچار است دائما خود را به روز رسانی کند. هر بار خشونت بیشتر و هر بار آسیب‌پذیری بیشتر. مقاومت دارد زیر طوفان آتش پیش می‌رود و دشمن انسان را در عمق خاکریزهای اشغال مصیبت‌زده می‌کند. امروز اسرائیل هر چه ریسمان داشته بر زمین افکنده و منتظر است تا ببیند، از عهده عصای مقاومت برخواهد آمد یا فروخواهد ماند؟! اسرائیل در این روزها دلیل موجه دلواپسی فرشتگان است. سفاک و خونریز. بیشتر و شدیدتر از هر جنایتکاری جز شجره خبیثه شیطان بزرگ و ریشه‌ها و شاخ و برگش. اما مقاومت... همان پاسخ خداست...

ما عادت داریم انباشت سیر طولانی زمان را تماشا کنیم؛ اما گاهی باید خود را برکند و در برابر زمان ایستاد و از سویی دیگر به آن نگریست. در این صورت حلقه زمان ما را در کنار چه کسانی قرار خواهد داد؟!

اسرائیل دیگری اسلام و انسان و ایران و منطقه است. تمرین دوباره تولید آمریکایی دیگر در شرق. اسرائیل برای آمریکا و اروپا آینده است. همچنان که اروپا و آمریکا برای اسرائیل، گذشته و اسرائیل راهی به گذشته ندارد. پس باید به هر قیمتی راه خود را به سوی آینده بگشاید. از سوی دیگر منطقه آسیای جنوب غربی و شمال آفریقا، قاره آمریکا نیست. اشتباه بزرگ تکثیر خود در موقعیت غلط بود. او مطمئن بود که نطفه نامشروع صهیونیستی در دامن منطقه بزرگ خواهد شد و علیه آن خواهد شورید و پیروز خواهد گردید. روزی که کشتی مهاجران یهودی در ساحل فلسطین پهلو زد، خود را گهواره‌ای دید که بر ساحل فرعون تکیه زده و مادر فلسطین او را برگرفته. صهیونیست‌ها می‌خواستند این غرور تاریخی را به شکوه تمدنی بدل کنند. اما غافل از اینکه اینجا، آنجا نیست.

تبیین سوپرمارکتی

زیر آتش دشمن، در خط مقدم، مهم‌ترین مسئله اعتماد جانانه به فرمانده میدان است. هر چه باعث شود فشردگی صفوف رزمندگان از درون و پنهانی‌های قلب یا بیرون و آشکاری‌های موقعیت، سست‌تر گردد، باعث تقویت دشمن و بالا رفتن ضریب جرأت و جسارت و جنایت او خواهد شد. امیدوار کردن دشمن به هر نحوی از بزرگ‌ترین گناهان کبیره است. زیرا مبدأ هر شر و خیانتی خواهد بود. برای امتی که بر اثر کثرت دشمنانش دائما در جهاد به سر می‌برد و تمام زندگی‌اش را در خط مقدم می‌گذراند، دانستن این نکته از مهم‌ترین امور است. ما انتخاب نکرده‌ایم که در نقطه تماس با دشمن باشیم. ما تنها حق را پذیرفتیم و بر آن اصرار کردیم. باطل خود را از چند جهت به ما رساند. از درون به ما نزدیک شد و جهاد اکبر بر پا شد. از بیرون به ما نزدیک شد و جهاد اصغر بر پا شد و در میان ما رخنه کرد و جهاد کبیر بر پا شد. زندگی روزمره ما بودن در تب و تاب عملیات‌های پی در پی دشمنان در جنگ ترکیبی است. ما اینگونه متولد می‌شویم. اینگونه رشد می‌کنیم و اینگونه می‌میریم. ما شهید به دنیا می‌آییم. شهید می‌مانیم و شهید می‌رویم. این زیست عادی مؤمنان است. جهاد نه بخشی از زندگی ما و لایه‌ای از آن که تمام آن است. تمام زندگی ما. می‌توانی آثار ظلم دشمن را هر آن و هر نفس شهادت دهی. دشمنی که هیچ گاه رهایمان نمی‌کند. دشمنی که نه رحمی دارد، نه مروتی. نه حقیقتی و نه انسانیتی. دشمنی که زشتی‌هایش را به جان زندگی ما می‌اندازد و بزم و رزم ما را به خاک و خون می‌کشد. این جهاد مدام از ما ملتی قوی ساخته. معنی مقدر مظلوم همین است. ما با درد ساخته می‌شویم و زندگی در ما با قوت و قدرت و اقتدار می‌جوشد. هر چند به زیبایی و خوش‌تراشی فانتزی‌های فیلم‌های سفارشی رؤیای آمریکایی هالیوودی نیست اما واقعی است. اصل است. ساختگی نیست. طبیعی است. قهرمانانه است. پر از معناست. هر لحظه‌اش قابل حساب کردن است. بر اثر فشار، جای عاطل و باطل ندارد. جای خالی و فضای فراغت ندارد. همه‌اش زندگی است. همه‌اش بالندگی است. همه‌اش جوش و خروش و تابندگی است. اینها آسان به ما نرسیده. پدران ما خیلی زحمت کشیده‌اند تا ما به نقطه جهاد برسیم. خیلی‌ها ما را شماتت می‌کنند. هر کس ملت ایران را شماتت کند گرفتار خواهد شد. بی‌تردید پشیمان خواهد شد. زیرا مردم ایران، همه مردم ایران، جز اندک‌شماری که در آمار به حساب نمی‌آید، زخم‌خورده ظلم دشمنند. هر یک به نحوی مجروح و آسیب‌دیده و خسارت‌کشیده‌اند. هر کدام به گونه‌ای ضربه دشمن را تحمل کرده‌اند. کدام ملت چنین بوده؟! ما ده‌ها سال است برای اینکه خودمان باشیم شکنجه می‌شویم. ده‌ها سال محاصره و ستم. ده‌ها سال جنایت و تجاوز. ده‌ها سال تحقیر و توهین. ده‌ها سال تحریم و تحریف. ده‌ها سال تهدید و تخریب. ملتی که بر اثر ظلم بی‌حساب دشمنانش چهره‌ای خشن پیدا کرده، در حالی که می‌توانست باغ سبز زیست انسان در جهان باشد. چون این مردم بر روی گنجی از ادب و معرفت ایستاده‌اند و قد کشیده‌اند. ریشه‌های آنان در نور است. این مردم از آسمان روییده‌اند و در زمین شاخه دوانده‌اند. این ملت هزاران هزار قله دارند. اینجا فلات ایران است. نه سرزمین پست فلان و بهمان. مانند مولایمان علی ابن ابی‌طالب که آسمانی بود و قدر دانسته نشد، ملت شیعیان علی نیز ناشناخته باقی مانده. علی را هم تنها با اخم و شمشیرش می‌شناسند. اما مهر و علمش را کمتر. نور و لطفش را کمتر. امام ما مظلوم مقتدر است. ما شیعیان نیز از پدر آسمانی‌مان ارث برده‌ایم این صفت زیبا را. ای کاش فرصت تیمار تک تک فرزندان علی را داشتم. کاش این یتیمان رنج‌دیده و درد کشیده را مرهمی بودم. کاش فدای آنان می‌شدم.کاش آنقدر شایسته بودم که بر سیم‌های خاردار زمین ظلم دشمن می‌خوابیدم و برای مردمم تکه تکه می‌شدم. برای مردمی که هر روز برای حقیقت تکه تکه می‌شوند.

داشته‌ها و یافته‌های باطنی و ظاهری ملت ایران مورد حقد و کینه برخی از منکران و منافقان است. نباید ما مورد حسادت باشیم. ما هزینه آن را پرداخته‌ایم. هیچ فرصتی رایگان به ما نرسیده. ما با تمام وجودمان با تمام زشتی‌ها جنگیده‌ایم. ما لحظه‌هایمان، سال شده و سال‌هایمان قرن و قرن‌هایمان بی‌کرانه زمان تا به اینجا رسیده‌ایم. ما هر قدم را در حالی برداشته‌ایم که کوه‌های بزرگ بر دوشمان سنگینی می‌کرد و باتلاق‌های عمیق ما را فرومی‌بلعید. ما آسان قد نکشیده‌ایم. هیچ کس حق ندارد خود را با ما مقایسه کند. من این را نمی‌پذیرم. ملت ما امت خواهد شد. امت ما جهانی خواهد شد. ما همان امت میانه‌ایم که دامن خود را گسترده‌ایم. از تجاوز رها شده‌ایم و عزیز صحن و سرای خویش هستیم. بناست از دامنه زیست مؤمنانه ما محبت جاری شود و جهان را از شهوت و غضب آزاد کند. دور نیست. دور مباد.