#سیدالکریم🌹 دل محو کریم بن کریم بن کریم است آئینه این آیه رحمن و رحیم است هر مرحمتی را که خدا کرده نصیبم از نوکری حضرت شاه عبدالعظیم است #شاعر_مجتبی_تاجیک(ساده) https://chat.whatsapp.com/ISsDvT4hBJV2g0Pc3mzIq5

مردی از فرزندان برامکه به #امام_رضا علیه‌السلام عرض کرد: «نظرتان درباره #ابوبکر چیست؟» حضرت فرمودند: «سبحان الله والحمد لله ولا اله الا الله والله أكبر!» (حضرت بخاطر #تقیه، از پاسخ صریح به او خودداری کردند و مشغول ذکرشان شدند!) آن مرد در گرفتنِ جواب، به محضر ایشان اصرار کرد، تا اینکه حضرت فرمودند: 🥀 «ما (ائمّه) مادر صالحه‌ای داشتیم که از دنیا رفت در حالی که بر آن دو نفر خشمگین بود و بعد از شهادتش هم به ما خبری نرسیده که از آن دو راضی شده باشد!» 🌿 «رجلا من أولاد البرامكة عرض لعلي بن موسى الرضا عليه‌السلام فقال له: ما تقول في أبى‌بكر؟ قال له: سبحان الله والحمد لله ولا اله الا الله والله أكبر، فالح السائل عليه في كشف الجواب، فقال عليه‌السلام: كانت لنا أم صالحة ماتت وهى عليهما ساخطة ولم ياتنا بعد موتها خبر أنها رضيت عنهما.» 📚 الطرائف (سیدبن‌طاووس)، ص۲۵۲ ریاض الأبرار (جزائری)، ج۲، ص۲۵۹ 🔥 «لعن الله قاتلي فاطمة الزّهراء.» #فاطمیه #سقیفه #برائت

✳ خاطره درس‌آموز مداح اهل‌بیت از رهبر معظم انقلاب 🔻 در یکی از ملاقات‌ها که در ایام روضه‌‌های فاطمیه(س) در بیت رهبری بود، #رهبر_معظم_انقلاب نکته‌ای را به بنده فرمودند و گفتند که به مداحان دیگر هم بگویید. 🔸 وقتی من در محضر ایشان مداحی کردم، در آخر خواندنم به مستمعین گفتم: «دست‌ها را بالا بیاورید و بگویید یا زهرا». بعد وقتی من خدمت ایشان برای عرض ارادت رسیدم، فرمودند: «اینکه شما گفتید دست‌ها را بالا بیاورید و بگویید یا زهرا(س)، ما هیچ کجا نداریم که برای غیر از خدا دست بالا بیاورید؛ نه در منابع اهل سنت و نه در منابع شیعه. شما خودتان رعایت کنید و به دیگر مداحان هم بگویید که فقط برای «یا الله» گفتن از مردم بخواهند که دست‌‌شان را بالا بیاورند». فکر می‌‌کنم دقت و ظرافت ایشان روی این نکته به این دلیل بود که توجه داشته باشیم، اینهایی که ما را مشرک می‌دانند و ایراد می‌گیرند که اینها دست‌شان را برای گفتن «یا حسین(ع)» و «یا زهرا(س)» بالا می‌آورند و ایشان را خدای خود می‌دانند، سوءاستفاده نکنند و شائبه بدعت‌‌گذاری و شرک ایجاد نشود». 👤 راوی: عباس حیدرزاده، مداح اهل‌‌بیت علیهم السلام 📰 منبع: روزنامه وطن امروز

در بین زن ها اعتبار دیگری داشت ام الادب بود و وقار دیگری داشت هرگز نیامد جای زهرا را بگیرد او در دل این خانه کار دیگری داشت خود را کنیز حضرت زهرا لقب داد این خود برایش افتخار دیگری داشت بر سینه میزد سنگ عشق یک نفر را در عاشقی اصلاً شعار دیگری داشت او حا و سین و یا و نون را گریه میکرد هر چند سر روی مزار دیگری داشت باور ندارد دست عباس اش جدا شد چون از یل خود انتظار دیگری داشت پس از رباب داغ دیده معذرت خواست از بس که در این غم شرار دیگری داشت ام البنین ام البکا شد تا قیامت چون گریه ی بی اختیار دیگری داشت شاعر: #محسن_صرامی #شعرآئیینی #وفات_ام_البنین سلام الله علیها

🌀 آزمون زندگی ✅ سعی کنید در هر سمتی که هستید بهترینی باشید که می توانید، بهترین همسر، بهترین پدر، بهترین مادر، دوست، رئیس، کارمند، دانشجو و... 👈 بدین طریق از دنیا، جهان بهتری بسازید. 💥 و در نهایت به خاطر بسپارید که در مدرسه درسی را می آموزید، سپس آزمون می دهید، در حالی که در زندگی ابتدا در آزمون شرکت می کنید و سپس درس را می آموزید، 🍂 آزمون های زندگی را جدی بگیرید🍂 #موفقیت

توسط مداحی، نقل شده که؛ 🎤《حضرت فاطمه زهرا(س) مابین در و دیوار نام «حضرت مهدی(عج)» را صدا زد!》 📚تنها مستند این گفته کتاب «الغدیر» مرحوم علامه امینی است که ایشان در اشاره به این سخن، به هیچ منبعی استناد نکرده است، حالا این گفته می‌تواند به عنوان زبان حالی، مطرح شده باشد. و شاید ایشان این سخن را در منبعی دیده که در اختیار خود داشته، ولی مصدر آن را ذکر نکرده است. به هر حال، این سخن غیر از کتاب الغدیر در جایی دیگر نقل نشده است.

از آنجا که هدف ما بیان مصایب و توسل به اهل بیت صلوات الله علیهم اجمعین هست.بنابراین ما مدح کننده فرد مرحوم نیستیم. بلکه مخاطب را آماده می کنیم و گریز میزنیم از مصیبت این میت به مصیبت هدف ما که همان مصیبت اهل بیت است. مثلا در مجلس ختم جوان باید گریز به روضه حضرت علی اکبر علیه السلام بزنیم یا در مجلس یک مادر گریز به روضه حضرت زهرا سلام الله علیها میزنیم و.... پس این را بدانیم که ما مداح و ذاکر مرحوم نیستیم بله مداح وذاکر اهل بیت صلوات الله علیهم اجمعین هستیم مگر آنکه مجلس عالمی فرزانه یا شهید و یا یکی از اولیای الهی باشد

منظور از《زبان حال》که در بین روضه خوانها مرسوم شده است، چیست؟👇 پاسخ : آنچه که در لسان ذاکران و مداحان اهل بیت(ع) به عنوان زبان حال بیان می‌شود، کلامی است که نه احادیث و نه تاریخ، شرح حال واقعه یا مصیبت خاندان اهل بیت(ع) را بیان نکرده اند و مداح با قرار دادن خود در جایگاه آنان سخنانی را از لسان آن بزرگواران نقل می کند. در زبان حال، آشفتگی هایی وجود دارد که با مراجعه به اشعار مداحان و شاعران حماسه عاشورا می توان به تزلزل آن پی برد و خطر انحراف آن را لمس کرد، زیرا انسان عادی که از درک حقیقت خویش غافل و از احساس نگرانی ها و مسائل دیگر آن عاجز است، چگونه می تواند انسان های آسمانی و ملکوتی را درک کند و خود را جایگزین آن نماید و بیان مصائب آنان را با جایگزین کردن خود در جایگاه آنان ترسیم کند؟ احساسات ما در مواجهه با مسائل مختلف زندگی اعم از غمها و شادی ها، منحصر به شخص ماست. مثلا ممکن است احساس من در برخورد با یک مصیبت امروز به گونه ای باشد و در برخورد با همان مصیبت در زمان دیگری به گونه‌ای دیگر واکنش نشان دهم. در مواجهه با یک خبر ناگوار، عکس‌العمل من با واکنش شخص دیگر متفاوت است و نمی‌توانیم احساس خود را تعمیم دهیم. آیا می توانیم در قالب نوحه یا نظم یا نثر بگوییم سید الشهدا(ع) در مواجهه با فلان مصیبت این گونه می اندیشید؟ تردیدی نیست که ما مُجاز نیستیم ادراکات خود را تعمیم دهیم، آن هم در مورد آنان که آسمانی و دگرگون می اندیشند. همانگونه که مجاز نیستیم در زبان قال از خود تصرفی داشته باشیم در زبان حال نیز به طریق اقلام مجاز به برداشت های شخصی و قیاس به نفس نیستیم اما دیده می‌شود که مدیحه سرایان به منظور ترسیم موقعیت گاهی اقوالی را به ویژه درباره حادثه عاشورا به عنوان زبان حال نقل می‌کنند که جای تامل دارد و نگران کننده تر از آن اینکه گاهی زبان حال هایی گفته می شود که به هیچ روی با مبانی اعتقادی و آموزه‌های اسلام و شأن معصوم سازگاری ندارد. زبان حالی که حاکی از تردید اضطرار نگرانی امام حسین(ع) در روز عاشورا به یقین با انگیزه اراده و سیره و از آن حضرت ناسازگار و تحریف آشکار است و نقل آن گناه به شمار می‌رود. در طی قرون گذشته، در عالم تشیع کسی به سادگی نمی‌توانست روایتی را از معصوم نقل کند، بدین منظور سال‌ها در محضر بزرگان علم حدیث تلمذ می‌کردند و پس از گذراندن سطوح مختلف علمی نهایت اگر از طرف اساتید واجد شرایط شناخته می‌شدند، به داشتن اجازه نامه نقل حدیث مفتخر می‌شدند اما متأسفانه کمبود آگهی از اهل بیت(ع) سبب شده خود را در مقام آن بزرگواران انگاشته و شرح حال واقعی خویش را جایگزین متون تاریخی کنند و اشعاری را بخوانند که در کتب تاریخی معتبر نگارش نشده و به بهانه زبان حال به مدیحه سرایی های سخیف و نادرست بپردازند. بهتر است به جای بیان این‌گونه سخنان مجهول الحال از مطالب متقن تاریخی که با اهداف و سیره اهل بیت(ع) در تضاد نیست بسنده کنند و اعلام خطر تحریف در تاریخ به خصوص در تاریخ کربلا توسط ذاکران اهل بیت(ع) پدید می آید، که قطعا مرضیّ امام زمان(عج) نخواهد بود.(۱) 👤ابا ربیع شامی می گوید : امام باقر(ع) خطاب به من فرمود : 📋《وَیْحَكَ یَا أَبَا الرَّبِیعِ! ..لَا تَقُلْ فِینَا مَا لَا نَقُولُ فِى أَنْفُسِنَا فَإِنَّكَ مَوْقُوفٌ وَ مَسْئُولٌ لَا مَحَالَةَ فَإِنْ كُنْتَ صَادِقاً صَدَّقْنَاكَ وَ إِنْ كُنْتَ كَاذِباً كَذَّبْنَاكَ!》 ♦️واى بر تو اى ابا ربیع! درباره ما آنچه خود نگفته ایم مگو! زیرا ناچار تو در قیامت بازداشت و بازخواست شوى، پس اگر راست گو باشى تصدیقت كنیم، و اگر دروغگو باشى تكذیبت می كنیم.(۲) باید بدانیم که ما مسئوليم و از ما درباره آنچه گفتیم و بیان کردیم، سوال خواهند کرد. در دعاى مكارم الاخلاق مي خوانيم : 📋《وَ اسْتَعْمِلْنِی بِمَا تَسْأَلُنِی غَداً عَنْهُ》 ♦️پروردگارا! فردا (قيامت)، از من سوال خواهى كرد؛ مرا یاری كن كه آن چيزى را كه بناست فردا از من سئوال كنى، من جوابش را امروز در عملم آماده كنم!(۳) 📚منابع : ۱)احکام مداحی و سوگواری عابدینی، ص۵۶ ۲)الكافى شیخ کلینی، ج۳، ص۴۰۶ ۳)الصحیفه السجادیه، دعای بیستم

جایگاه خواب و رویا در روضه خوانی کجاست؟ آیا می توان به هر خوابی در مراثی استناد کرد؟👇پاسخ : حجّیت یا عدم حجیّت رویا و خواب، از جمله بحثهایی است که در محافل فقها مورد بحث و بررسی قرار می گیرد که آیا می توان از طریق خواب، احکام شرعی را استنباط کرد؟ که در اینجا؛ بسیاری از روایات ما دلالت بر عدم حجیت خواب در استنباط احکام شرعی دارند و فقها به روایات مشابهِ روایت ذیل استناد می کنند و آن را حجت نمی دانند. امام صادق(ع) می فرماید : 📋《إِنَّ دِینَ اللهِ عَزَّوَجَلَّ أَعَزُّ مِنْ أَنْ‏ یُرَى‏ فِی‏ النَّوْم‏》 ♦️دین خداوند عزوجل عزیزتر از آن است كه در خواب دیده شود.(۱) اما این موضوع در اینجا محل بحث ما نیست. موضوعی که محل بحث ماست این است که؛ مثلا؛ فلان عالم و عارف، یکی از معصومین(ع) یا یکی از اولیای خدا را در خواب دیده است و آن را در جلسات خود بیان کرده و امروزه در جلسات روضه، توسط مادحین و حتی منبری ها به آن استناد می شود! که از این قبیل خوابها در محافل و مجالس لاتُعدّ و لاتُحصی است. حال سوال اینجاست که، چقدر این اطمینان آور است و برای ما حجت می باشد؟ مثلا به عنوان مثال، که خود بنده در این جلسه حضور داشتم؛ خطیبی نقل می کرد که؛ 《شخصی برای ایشان نقل کرده بود که آیت الله سید مرتضی فیروز آبادی(ره) برایش نقل کرده بودند که؛ زمانی که در نجف اشرف بودم، یک شب در عالم رؤیا دیدم که در منزل شخصی خود، مجلسی اقامه شده و در آن مجلس حضرت فاطمه(س) با چادر نشسته است. افرادی از مؤمنین به صف ایستاده، یکی یکی آمده عرض ادب می کنند و می روند. وقتی همه رفتند، حضرت(س) چادر را کنار زد، و از این عمل ایشان متوجه شدم که من به آن حضرت(ع) محرم هستم. چه جمالی! در عالم رؤیا گفتم : صورتش شبیه به صورت پیامبر(ص) است. سپس جلوتر رفته و عرض کردم : مادر! آیا این که قریب به هزار و چهارصد سال است خطبا می گویند، شوهرت علی(ع) را با سر بی عمامه و دوش بی رداء و ریسمان به گردن به مسجد بردند، صحت دارد؟ حضرت(س) فرمود : 《استَحقَرُوا ابَاالحَسَن(ع) بَعَد رَسُولِ اللهِ(ص)!》 علی(ع) را بعد از رسول خدا(ص) تحقیر کردند! عرض کردم : مادر! قریب هزار و چهارصد سال است که خطباء گفته اند که آن نانجیب به بازوی شما تازیانه زد و سیاه شده است. حضرت(ص) فرمود : بلی! آنگاه دست راست را از آستین بیرون آورد، دیدم هنوز بازوی ایشان سیاه و کبود است.》 حال؛ شاید نقل این خواب و از این دسته خوابها، توسط خطیب یا مادح و شنیدن آن توسط مستمع، هیچ یک از معادلات دینی و مذهبی و شرعی آنها را به هم نریزد و اصلا کسی در این زمینه کنجکاوی به خرج ندهد که چگونه و چرا و برای چه؟ و شاید آن مداح یا منبری این خواب را نقل می کند که گریزی به روضه ی خود زده باشد و دل ها را برای گریستن آنان نرم نماید. اما اینکه ناقل کیست؟ چه کسی آن خواب را دیده است؟ کسی که آن خواب را دیده چقدر قابل اعتماد است که احتمال کذب در او نباشد. معنویت او در چه حدی بوده است؟ و آیا این امر از آن شخصی که به خواب دیده شده، ممکن است؟ آیا با روایات و آیات ما سازگاری دارد؟ و غیره اینها نکاتی است که شاید اصلا به ذهن نرسد. 👤علامه جوادی آملی درباره عدم حجیت خواب در مباحث علمی و اعتقادی می‌ فرماید : 《شاید سرّش آن باشد كه در آن صورت حدّ و مرزی برای رویا و مكاشفات عرفانی وجود نمی‏ داشت و هر كس هرچه می‏ خواست در عالم رویا می‏ دید یا در عالم مكاشفه مشاهده می‏ كرد؛ از امور ساده‏ ای مثل این‌که فلانی باید فلان مبلغ را به فلان كس بدهد؛ فلانی باید فلانی را به عقد خود درآورد یا به عقد فلانی درآید یا غیره گرفته تا امور مهمی مانند ادعای نیابت و سفارت از حضرت بقیة‌الله(عج)! در نتیجه بسیاری از امور، واجب و بسیاری دیگر حرام می‏ شدند و الزامات و التزامات فراوانی پدید می‏ آمدند و راهی برای نفی و اثبات آن‏ها نبود و خلاصه، سنگی روی سنگی بند نمی‏ شد؛ در حالی كه معیار الزامات و التزامات فقهی در عصر غیبت آن است كه دیگران راه عالمانه‏ای برای اثبات یا نفی آن داشته باشند و این، راهی جز استناد و اتكا به ادله اربعه (كتاب، سنت، عقل و اجماع) در استنباطات فقهی ندارد.》 🔹مخلص کلام اینکه؛ در مورد رویا و خواب باید به چند مبنا توجه نمود : 1⃣مبنای اول : چه کسی این خواب را دیده است؟ نکته : هر مقدار معنویت آن شخص بالاتر باشد طبیعتا خواب او مهمتر است و قابل اعتماد تر! 2⃣با چه سندی این خواب از آن مرد معنوی نقل می شود؟ نکته : آن منبری و یا مادح این خواب را از چه کسی نقل می کند، که آن هم از قبلی شنیده! چون در اینجا احتمال جعل و دروغ کم نیست. 3⃣متن خواب چیست؟ آیا با موازین قطعی قرآنی و روایی هماهنگ است یا نه؟!! اگر سه مطلب فوق تمام شد تازه باید بدانیم که اساس منبر برای نقل آیات قرآن و حدیث است نه خواب! 📚منبع : ۱)الکافی کلینی، ج۳، ص۴۸۲