هر لحظھ‌یِ بی‌تو بودن من، سال‌ها گذشت من از تمام مردم دنیا، مسن‌ترم !

من گفتم برو اما نمی‌دانستم قرار است چھ فراقۍ را تحمل کنم. نمی‌دانستم دوری‌انقدر سخت و زجرآور است، مدام میگفتم تحمل میکنم و حرف‌هایـے که هیچوقت ثابت‌نشد و من ماندم تنها با حجمی از حرف‌های ثابت نشدھ . من گفتم برو اما نمی‌دانستم معنۍ هرگز را، می‌دانی زندگی کردن با زنده بودن فرق دارد من با تو‌ زندگی کردم، اما بعد از تو فقط زندھ ماندم، زندگی برایم معنا نداشت .

ماییم و نیمہ جانۍ، آن‌ هم رسیده بر لب (:

___

خسته‌ام، مثلِ‌ در آغوشِ‌ کسی‌ جا‌ نشدن . .

:))

اگر جملھ‌یِ ‹ از تو فقط یه دونه تو دنیا هست › نبود، ما قرار بود با چی به هم دلداری بدیم 😂 ؟

از سرمای اردبیل فرار کردیم قم، قمم سرده، کلا پا به هر شهر میزاریم یا خشک میشه یا هرچی ..

‌___

فقط اونجا که احمدشاملو میگھ ؛ حوصله‌ات کہ سر می‌رود با دلم، با دوست داشتنم بازی نکن؛ من در بی حوصلگی‌هایم با تو زندگیـےها کردمـ .

بھ حوالی عشق که رسیدۍ دل دل نکن، بگو ‹ دوستت دارم › این تنها بلای قشنگی‌ است کهـ به سرت خواهد آمد (: