-

میدوني عیبي نداره ، من از اولش استعدادِ خوبی تو فراموش کردن نداشتم . ولي میدونی چی‌ جالب‌ترِ ؟ اینكِ ولی خوب میتونم فراموش بشم . یه طوري من رو به فراموشي میسپارن خودم اصلاً نمیدونم چیشد .. فقط سوالم این میشه ك چطور ممکنِ ؟ اون من رو فراموشم کرد ؟ انداخت دور ؟ دیگه براش مھم نیستم ؟ چه ساده از یادش رفتم . چه ساده لبخندامو تبدیل کرد به اشك . تو هموني ؟ هموني ك وقتی ناراحت بودم تا ۵ صبح میشست پابه‌پام كِ نبینه غمامو ؟ نه بابا محاله =))) !

~

همیشہ آخرش مقصر منم ، بدُ گناهکار هم منم .

می‌خوام مغزمو بردارم و بندازم دور ؛ از اینكِ انقدر فکر میکنه انقدر غر میزنه . انقدر انقدر انقدر .. میدوني دلم یه خوابِ عمیق می‌خواد كِ بیدار شدن بلد نباشِ . و وقتیم بیدار شد هیچي یادش نیاد . حتي خودشم نشناسہ . شاید اینطور بتونه کمي به آرامش برسه . شاید دیگه غر نزنه شاید دیگه انقدر فکرِ همه چیو نکنه .

می‌خندمُ ظاهرم آرومه ؛ اما کسي نمیدونه از داخل چه فریادايِ دردناکی میکشم .

خستم از این الگوریتمِ زندگي .

هیچوقت سوپرایز نشدم ، هیچوقت کسي تو تنهاییام نیومد دنبالم ، هیچوقت کسي برایِ خودم بھم پیام نداد . کسي خوشحالم نکرد ، واقعي دوسم نداشت. هوا ك بارونی بود کسي زنگ نزد پاشو بریم قدم بزنیم .. وقتایي ك از گریه بالشتم خیس میشد کسي پیشم نبود ، هیچوقت کسي بی‌مقدمه زنگ نزد و حالمو بپرسه . من همیشه فقط خودم و خودم بودم . این باعث شد خیلی قوی‌تر از قبل باشم .

تا حالا به اون درجه از غیرِ قابلِ تحمل بودنِ زندگیت رسیدي كِ بگي : «خدایا تورو خدا ؟»